vertrek het, voel soos ligjare gelede. Sy het dieselfde klere aan waarmee sy gisteroggend werk toe is en sy het eergisteraand in haar woonstel laas gebad. Haar lang, donker hare hang in olierige slierte.
Nou staan sy hier voor die baie indrukwekkende Sheraton Hotel. Sy weet nie hoe sy gedink het ’n Midde-Oosterse hotel moet lyk nie, maar só ’n gladde Westerse yspaleis het sy nie verwag nie. Ten minste darem iets met parfuum en sluiers, of ’n bietjie goud en pers.
Maar goed, meneer Patrick Beling is seker nie hier om Arabiese nagte in wit satyn te geniet nie. Vir hom is dit seker hoe meer Westers, hoe beter. Hy is die Amerikaanse bedryfsdirekteur van McMillans Construction. Die maatskappy se skakelbeampte het vir haar sy nommer ge-SMS toe sy op die vliegtuig was en sy het hom van die lughawe af gebel. Hy het gesê hy kan haar by sy hotel sien – so gou as moontlik.
Haar opwagting by die luukse hotel is net so onelegant soos sy op die oomblik lyk. Met ’n groot gesukkel strompel sy met haar reuse-tas, handbagasie, kamerasak en skootrekenaar deur die groot draaideur – een van daardie wat voel of dit jou hakskene jaag, hoewel dit baie stadig beweeg.
Gee tog dat meneer Beling nie hierdie jammerlike toneel aanskou nie, dink sy terwyl sy sweterig spook om al haar besittings uit die deur te bevry. Toe sy opkyk en ’n gesofistikeerde man in ’n ontwerperspak in die hotel se sitkamer sien wag, weet sy dis hy. Net haar geluk. Hy sal ook nie opstaan om haar te help nie.
’n Portier kom tot haar redding en bied aan om haar bagasie tydelik te bêre.
So gesweet en afgemat as wat sy is, so vars en stylvol lyk die sitkamer en meneer Beling. Hy is so blink soos sy van klink – kon net sowel ’n aanbieder vir Verimark gewees het.
“Aangename kennis,” sê hy met ’n swaar Amerikaanse aksent en druk haar hand só hard dat sy sweer sy kan haar handbeentjies hoor kraak. Sy tande is net so wit soos Grethe s’n. Sy wonder of hy dit ook elke drie maande laat bleik.
Hulle gaan sit op twee reusagtige gestreepte banke met oordadige bont kussings. Die bank is so hoog en sy sink so diep in die kussings weg dat net die punte van haar skoene die vloer raak. Soos Alice in Wonderland. Dit laat haar nog belagliker voel.
Maar sy haal haar notaboekie en pen uit en probeer so hard as wat sy kan om soos ’n professionele, deurwinterde joernalis te lyk. Meer Ruda Landman, minder Alice in Wonderland.
“Dis jammer oor die omstandighede waaronder ons ontmoet,” sê sy op haar beste Potchefstroomse Engels.
“Ja, ek het gisteraand al geland. Ek moes so gou moontlik kom om die families te ondersteun,” sê meneer Beling.
“Hoeveel van u werknemers was op die boot?”
“Ses en vyftig. Agt en veertig is dood. Agt het oorleef. Feitlik ons hele bestuurspan in Bahrein is uitgewis.”
“Het hulle metgeselle saam met hulle gehad?”
“Ja, die meeste van hulle. Ons is nog nie seker hoeveel van die gades en metgeselle ook dood is nie, maar dis meer as dertig.”
“Ek is baie jammer om dit te hoor.” Sy probeer so opreg moontlik klink, soos die ontelbare kere wat sy as joernalistieke groentjie by die Potchefstroom Herald misdaadslagoffers moes bel en sê: “Ek is verskriklik jammer oor wat met jou gebeur het.”
Meneer Beling skud sy kop en gee ’n lang sug, soos iets wat afblaas. “Ja, dit is erg.”
Dis nou tyd om die groot vraag te vra en sy skuif ongemaklik tussen die Alice in Wonderland-kussings rond. Sy moet dit versigtig benader. Een verkeerde skuif, een verkeerde woord en Alice val deur die rabbit hole.
“Ek weet dis ’n baie moeilike tyd vir almal,” begin sy en maak eers keel skoon. “Maar ek sal baie graag met van die familielede van die slagoffers of oorlewendes wil praat.” Snaaks hoe die woorde “oorlewendes” en “oorledenes” so na aan mekaar is. Sy moet altyd baie mooi konsentreer sodat sy nie die verkeerde een gebruik nie.
Hy kyk af na sy hande wat inmekaargestrengel op sy skoot lê. Dan kyk hy op na haar met oë wat leeg is van enige belofte. “Dit sal nie moontlik wees nie.”
“Hoe bedoel u dit sal nie …?”
“Kyk, juffrou, hierdie mense is getraumatiseer. Ek gaan hulle beslis nie blootstel aan al wat ’n joernalis is wat op soek is na sensasie nie.” Al sy aanvanklike vriendelikheid is nou weg.
“Meneer Beling, ek is beslis nie op soek na sensasie nie. Ek wil bloot ’n menslike invalshoek gebruik.”
“Jy sal daardie invalshoek maar iewers anders moet kry.” Hy kliek sy Cross-pen, glip dit met ’n behendige beweging in die leeromhulsel van sy Filofax en staan op. “Jy sal my ongelukkig nou moet verskoon.”
Paniek gryp haar hart vas. Sy probeer ook opvlieg, maar sukkel om uit die kussings orent te kom. Toe sy uiteindelik op is, smeek sy hom onbeskaamd: “Wag, meneer Beling, net ’n oomblik, asseblief. Kan u nie net vir een of twee familielede vra of hulle bereid sal wees om met my te praat nie?”
Sy asem diep in toe sy sien hy oorweeg haar versoek.
“Laat ek gou die skakelbeampte van ons Bahreinse tak bel.” Hy stap uit op die hotel se stoep sodat sy nie na die foongesprek kan luister nie.
Sy sink weer in die kussings weg. Asseblief asseblief asseblief tog. Laat iemand asseblief tog met haar praat. Haar vingers vou outomaties om haar duime. Van kleins af hou sy altyd duimvas as sy iets baie graag wil hê.
Hoekom het die man ingestem om haar te sien as hy geweet het hy gaan nie bereid wees om haar te help nie?
Sy gesig is onpeilbaar toe hy terugkom. Sy hou asem op.
“Jammer, ek kan jou nie help nie,” spreek hy die tyding uit.
Sy voel soos ’n misdadiger wat gevonnis word. Sy wil soos ’n prokureur in ’n Amerikaanse hofdrama opvlieg en skreeu: “Beswaar, U Edele!” Maar al wat sy uitkry, is ’n verslane “O”.
“Nou sal u my regtig moet verskoon.”
Vir die tweede keer probeer sy haar uit die gulsige bank se gestreepte bek bevry. Sy smeek opnuut: “Asseblief, meneer Beling. U is my enigste kontak hier. Ek het al die pad hierheen gevlieg.”
Nou het sy hom blykbaar kwaad gemaak. “Juffrou, ek kan nie verantwoordelikheid neem vir u maatskappy se besluite nie.”
“Maar u kan tog sekerlik vir my een sin kommentaar namens McMillans gee.” Nou skraap sy die bodem, soos Grethe altyd sê.
Selfs dié armsalige strooihalm ruk hy wreed uit haar hand. “Nee. Soos ek gesê het: McMillans het besluit om glad nie met Nuusweek te praat nie.”
“Maar ek –” begin sy desperaat.
“Juffrou, nou mors u werklik my tyd. Ek kán u nie help nie. Totsiens.”
En siedaar verdwyn hy, sy Cross-pen en sy Filofax uit die sitkamer.
Mia sak tussen die kussings terug. “Sluk my nou maar heel in,” sê sy vir die bank. “Daar gaan buitendien niks van my oorbly as Grethe klaar is met my nie.”
Toe sy uiteindelik die krag bymekaargeskraap kry om haar
