wens net Nicci wil gaan en haar alleen laat, maar al wat sy kan doen, is om na haar stiefsuster te staar.
Die mooi en simpatieke suster kom in en kyk Nicci met geligte wenkbroue aan. “O, môre. Is u familie van juffrou Judson?”
“O ja. Sy is my stiefsuster. Toemaar, ek is weer op pad. Ek moes darem kom gesig wys en kyk hoe dit met arme ou Michelle gaan. Sê my, waar is daardie dokter Hefer nou? Ek wil met hom praat.”
Die suster se wenkbroue lig hoër. “Hy is teen dié tyd seker terug by sy spreekkamer. Hy opereer nie vandag nie.”
“O, dis jammer. Ag nou ja, anderdag sien ek hom weer.”
Sy wuif vir Michelle. “Tatta, word gou gesond hoor. Ek moet vlieg.”
Sy gryp haar sak en verdwyn.
“O, so dis jou stiefsuster?” sê-vra die suster. “Sy is werklik ’n besonder mooi meisie. Terloops, ek is Erna Etsebeth en ek weet jy is Michelle Judson. Jy lê hier so hulpeloos, maar ek het ’n plan gekry. Jou linkerhand is darem nie gebreek nie. Sal ek vir jou ’n notaboekie en pen bring? Dan kan jy met ons kommunikeer, al is dit skeef en krom?”
Michelle knip vinnig haar oë, diep dankbaar vir die suster se vindingrykheid.
“Goed dan. As ek weer kom, bring ek dit.”
Sy ondersoek Michelle. “Jy is gelukkig jonk en gesond. Jy sal regkom, wees net geduldig. Hier het nog ruikers aangekom; ek stuur hulle in. Blomme beur mens mos op.”
Michelle brand om te weet wat met Sandra aangaan, en of Sandra se ma van Stellenbosch af gekom het om by haar te wees. Indien wel, waarom het sy nog nie by haar, Michelle, ’n draai gemaak nie? Sou sy haar verwyt oor sy die bestuurder van die motor was? Of is Sandra só erg beseer dat sy net heeltyd by haar waak?
Dit voel vir Michelle asof haar geestelike kwellinge veel erger as die fisieke beserings is. Sy sien en hoor drogbeelde en skrikwekkende klanke sodra sy aan die slaap raak. Die ongeluk speel oor en oor in haar gedagtes af, soos ’n fliek wat vasgehaak het.
Sy herleef ook haar pa se ongeluk, en die hartseer daarvan kom terug en wil haar by tye oorweldig.
2
Jak, wil sy sê, maar sy kan nie.
“Hallo, my meisie.”
Sy stem is teer, maar sy bespeur tog skok en afgryse daarin. Hy soen haar liggies op haar wang en sit ’n enorme bos blomme op die bedkassie neer.
“Ek sien hier is reeds baie blomme, maar dit sou niks baat om sjokolade te bring nie, want jy kan dit nie eet nie.”
Michelle knip vinnig haar oë. Sy kyk ondersoekend na hom. Hy is dieselfde lang, maer man met netjiese bruin hare en intelligente bruin oë wat sy onthou. Hy is onberispelik geklee, asof hy werk toe gaan en kliënte gaan sien. Die tipiese ouditeur. Sy wonder net waar is die blydskap en tinteling wat sy moet voel vir die man wat sy veronderstel is om lief te hê. Die man wat met haar wil – of wou – trou. Voordat sy omtrent opgefrommel is.
Aan sy gesigsuitdrukking kan sy agterkom dat hy bang is sy hou letsels van die ongeluk oor. Hy kyk ondersoekend na haar gesig, lyf en hande.
“Jis, jy lyk sleg. Nicci het my gewaarsku dat daar nie ’n heel been in jou lyf is nie, maar dis nie heeltemal só erg nie. Sy oordryf maar gewoonlik. Jou gesig het ook seergekry, en ’n mens sien steeds die kneusing om jou oë. En jou kakebene is vasgemessel sodat jy nie kan praat nie.”
Hy kyk na die verband om haar kop. “Hulle sê jy het harsingskudding ook gehad. Hopelik hou jy nie merke van die steke oor nie.”
Sy beduie met haar linkerhand na die boekie en pen op die bedkassie.
“O, jy kan darem skryf.” Hy klink verlig. Hy kry die boekie en plaas dit onder haar hand. “Wag, ek sit die pen tussen jou vingers.”
Michelle sukkel om die woorde met haar dom linkerhand te skryf: Vertel van Sandra. Sy het nie die krag om nog asseblief ook by te skryf nie.
Hy lees dit fronsend, en toe kyk hy in haar oë. Sy hou nie van die terughoudendheid wat sy by hom bespeur nie.
“Sandra is in ’n koma,” sê hy.
Sy skryf weer: So lank hoekom.
Hy kyk in die vertrek rond asof hy uitkoms soek. “Ek weet nie,” sê hy naderhand.
Wil haar ma sien, skryf sy.
Hy haal sy skouers hulpeloos op. “Ek sal die boodskap oordra.”
Hy begin gesels oor sy werk en mense wat hulle ken, asof hy die onderwerp doelbewus verander en haar aandag wil aftrek.
“Ek bly tot môre, dan vlieg ek terug. Jy kan in elk geval nie praat nie, my arme meisie. Ek sal by Nicci se woonstel oorbly. Ek het ’n motor op die lughawe gehuur.”
Dit moet vir jou ’n skok en baie vervelig wees om hier te moet kuier by ’n vrou wat nie kan terugpraat nie, dink sy. Ten minste sal dit vir hom lekker wees om in Nicci se woonstel in Seepunt te bly. Die twee kom mos so goed klaar. Nicci flankeer, en hy is ontvanklik.
Hy gesels aanmekaar, maar dan lyk dit asof sy onderwerpe van gesprek opgedroog het. Sy kan sweer hy lyk verlig toe haar ma en Nicci inkom. Hy staan dadelik op en soengroet hulle.
“Ek nooi sommer vanaand ’n paar vriende oor, dan kuier ons bietjie,” sê Nicci. “Ná besoektyd, natuurlik.” Sy kyk skalks na Michelle. “Jy gee mos nie om nie? Jou boyfriend is veilig by my.”
Michelle kyk maar net terug en dink: Veilig se voet. By jou is geen man veilig nie.
“Hoe voel jy vandag, my liefling?” vra haar ma besorg.
Michelle skryf in haar boekie: OK. Sy kan tog nie jok en sê goed nie. Sy voel eintlik ellendig.
Haar ma kyk na die ander gekrap. Toe sy Vertel van Sandra sien, sit sy haar hand voor haar mond, asof sy skrik. Toe kyk sy met hartseer oë na Michelle, wat haar oë baie vinnig knip.
Michelle skryf Waarheid so vinnig soos sy kan, maar die pen gly van die boekie af en die laaste d verdwyn. Haar ma verstaan maar te goed, sien sy.
“Sandra het baie seergekry, nog erger as jy,” sê sy.
Michelle kyk haar deurdringend aan.
“Vertel tog vir haar, Ma. Waarom moet sy heeltyd in spanning gehou word?” Nicci klink byna bitsig. “Wat dink jy, Jak?”
Hy haal sy skouers weer hulpeloos op en lyk of hy wens hy is nie daar nie.
Vertel, skryf Michelle.
“Sy is …” Haar ma se stem weifel. “Sy het …”
“Sy het dalk breinskade opgedoen,” maak Nicci die sin klaar. “As sy breindood is, sal sy seker met allerhande masjiene aan die lewe gehou kan word.”
Zenda de Villiers kyk verwytend na haar stiefdogter, en toe in Michelle se geskokte oë.
“Nee,
