en daardie wonderlike dokter wat lig in my duisternis bring. Ek sou medelye van Jak kon verwag, maar hy skaar hom by Nicci. As sy aan hom dink, voel sy eerder wrewelig.
“Vandag haal ons die verband van jou voorkop af en ek was jou hare,” sê die hulpverpleegster. “Dan ontsmet ons weer jou wond en sit vars verbande aan. Jy sal sommer stukke beter voel.”
Michelle wens sy kan na die wond kyk toe die verpleegster versigtig die verband verwyder, maar sy is ook bang dit lyk te erg. Dis baie gevoelig.
“Ek sal versigtig wees dat ek nie sjampoe op dié sny kry nie,” belowe die verpleegster. “Anders gaan dit vreeslik brand.”
Michelle kyk hoe sy ’n skottel, beker warm water en sjampoe gereed kry en handdoeke oor die kussings gooi.
Naam? skryf Michelle.
“Cynthia,” glimlag sy.
Sy stut Michelle se kop met een hand en begin haar hare versigtig was. Dis so lekker dat Michelle sug.
“Ai, nou kan mens regtig sien watter mooi hare jy het,” komplimenteer die verpleegster haar. “Dit was gekoek van die bloed toe jy inkom.”
Sy vryf die hare saggies droog, kam dit uit en blaas dit met ’n haardroër droog wat sy by die muur ingeprop het. Toe borsel sy dit sorgvuldig.
“So ja. Ek speel nie gewoonlik haarkapper nie, maar dit was nou vir my lekker. Kyk hoe blink dit.”
Daarna verwyder sy die handdoeke, ontsmet die voorkopwond en verbind dit weer. Michelle voel wonderlik skoon.
“En jy is sommer reg vir jou ete,” grap die verpleegster.
Sy hou die vloeistofvoeding met die strooitjie voor Michelle en laat haar suig. “Stadig, dat jy nie verstik nie,” maan sy, en wag geduldig totdat Michelle alles inhet. Toe vee sy haar mond skoon af en maak haar weer gemaklik teen die kussings.
Michelle is baie dankbaar en sy knip haar oë vir die verpleegster.
“Plesier, ou dier,” skerts dié.
As ek net weer kan praat, sal ek darem vir dié mense baie dankie sê, dink Michelle. As sy nie innerlik so ontsteld was nie, sou sy nou baie lekker gevoel het.
Later, nadat die verpleegsters klaar is, kom haar ma weer in.
“Voel jy nou beter, my kind?” vra sy besorg. “Ek hoor hulle het jou mooi skoon gewas. Volgende keer sal ek jou hare was.”
Michelle skryf: Dankie voel beter.
“Jak stuur groete. Hy sal later weer kom, maar hy het besigheid om te doen.”
Dié besigheid het seker hoofsaaklik met Nicci te doen, dink Michelle.
Dis asof haar ma haar gedagtes kan lees. “Jy moet maar jou stiefsuster probeer vergewe, Michelle. Jy weet hoe sy is. Ek dink natuurlik dat sy nog altyd op jou jaloers was. Sy is wel baie mooi en ’n suksesvolle model, maar sy weet dat sy nie jou innerlike krag of jou intelligensie het nie. Jy het selfvertroue en jy het jouself lankal uitgesorteer, al is jou pa vroeg dood. Jy het ook so gepresteer op alle gebiede – sport, die akademie, en jy sing boonop pragtig. Verder is jy ’n mense-mens en almal hou van jou. Sy is selfsugtig en veeleisend. Selfs haar pa erken dit. Eintlik is Nicci baie onseker van haarself, dié dat sy altyd mans se aandag nodig het en jou mansvriende najaag. Ek is nie blind nie, my kind. Ek sien alles raak. Sy kon haar ma se dood nie verwerk nie, en ek kan ook nie daardie vrou se plek volstaan nie. Ek is en bly die stiefma. Jy is en bly die stiefsuster en sy kompeteer met jou, al kompeteer jy nie met háár nie.”
Michelle knip twee keer vinnig.
“Nee, dis waar. Sy voel minderwaardig teenoor jou, want jy is begaaf. En jy is mooi, my lief, al is jy nie filmstermooi soos sy nie. Ek was nog altyd so trots op jou en op wat jy bereik het ná jou pa se dood, toe ons nog arm was. Jy het in die afgelope jare nooit enigiets van jou welaf stiefpa gevra nie en hy respekteer jou daarvoor.”
Michelle luister verbaas na haar ma. Sy het nog nooit dié goed vir haar gesê nie. Dis waar dat sy, Michelle, hard gewerk en gepresteer het, maar sal sy dit ná dese ooit weer kan hervat? Is sy nie onherstelbaar beskadig nie – fisiek én geestelik?
Praktyk? skryf sy.
“Moenie jou bekommer nie, Lynn het ’n locum gekry. Sy kom die naweek vir jou kuier.”
Michelle se oë draai na die reuse ruiker wat haar vennoot vir haar gestuur het. Die kaartjie lui: Ek gaan jou so mis, my liewe maat. Word gou gesond.
Ek belowe ek sal hard probeer, dink Michelle met ’n knop in haar keel.
Michelle wil gil, maar sy kan nie ’n geluid uitkry nie. Sy hoor net weer die slag van die ongeluk en voel die pyn, en Sandra wat gil en gil en sy weet Sandra sal doodgaan.
“Liewe hemel, ons pasiënt wys al die kenmerke van post-traumatiese stres,” hoor sy ’n vrouestem sê. “Haar hartklop is onreëlmatig en sy ruk in haar slaap.”
Die stem praat en praat, maar Michelle kan nie veel inneem nie.
“Ounooi, jy het trauma en ek stel voor jy kry berading by een van ons beste sielkundiges, doktor Annette Reinders,” dring Douw Hefer se diep stem tot haar deur en sy is verlig om na die werklikheid terug te keer.
“Ná ernstige trauma gebeur daar dinge in die brein en ons moet kyk met watter psigoterapeutiese prosedures ons jou kan help. Jy verstaan dit mos, nie waar nie?”
Michelle knip ja. Sy voel soos ’n drenkeling en hierdie man staan met ’n lewenslyn.
“Omdat dit so onverwags toeslaan, is die simptome ver buite wat ons verwag het. Jy voel heel waarskynlik asof jy waansinnig word. Ek kan net sê dat hoewel dit ongewoon en ontstellend is, is dit tipies en ’n mens kan dit verwag. Dis die brein en die psige se normale reaksie op abnormale gebeurtenisse. Verstaan jy?”
Michelle knip en hy kyk haar stip aan. “Jy kry terugflitse, nè? En angsaanvalle?”
Sy knip weer.
“Ja, dis baie ontstellend. En jy is natuurlik ook bekommerd oor jou vriendin. Die sielkundige sal jou help om dit te verwerk. Ek beveel haar sterk aan. Intussen sal ons jou moet sus en kalm hou.”
Michelle wens hy wil weer aan haar raak. Sy wil weer die gerusstelling van sy sterk, warm hand voel. Hy hou egter sy hande in sy sakke terwyl hy ernstig met haar praat.
“Môre haal ek die gips van jou hand af en dan kyk ons hoe ons vordering maak,” sê hy. “Totsiens dan, ounooi.”
Die plek ontvolk as hy hier was en hy loop weer, dink sy. Dis ’n fout om emosioneel afhanklik van jou dokter te raak, maar dis ’n natuurlike reaksie, troos sy haarself.
3
“Tra- … la!” hoor Michelle, en haar vennoot Lynn kom in, met ’n sak vol boeke en tydskrifte, en nóg blomme. Haar bruin oë is lewendig soos altyd en haar kort krulle wip.
“Haai, jou arme ou ding! Toegedraai soos ’n geskenkpakkie.” Sy kom soen Michelle tussen die wenkbroue. “Ek het jou dokter raakgeloop. ’n Pragstuk! Hy
