“Onsin, ek aanvaar nie jou bedanking nie. Gaan slaap of doen iets, juffrou,” praat hy kortaf. Dan ignoreer hy haar.
Sy kyk ’n oomblik stil en opstandig na hom, maar ruk dan van skrik toe hy meteens sê: “Maak asseblief die deur agter jou toe, juffrou.”
Natasha wil eers vir hom sê dat hy vermetel is, dat sy wens iets vreesliks tref hom … maar Dewalt is al weer druk besig. Sy weet uit ondervinding dat hy haar glad nie sal hoor nie.
Haar donker oë smeul opstandig toe sy omdraai, die vertrek haastig verlaat en die deur hard agter haar toeklap. Sy het egter skaars drie tree gevorder, of die studeerkamer se deur vlieg weer oop.
“Kan jy nie ’n deur sag toemaak nie?” vra Dewalt bars vanuit die oop deur.
“Nee, ek kan nie!” antwoord sy vererg oor haar skouer. Dan stap sy haastig van hom af weg voordat hy weer iets kan sê.
Daardie nag slaap Natasha baie min en die volgende oggend is sy humeurig. Sy praat nie ’n woord aan die ontbyttafel nie en antwoord net wanneer mevrou Hugo met haar praat. Dewalt kyk haar een keer ondersoekend aan en gaan toe weer aan met eet.
Dit is vir hom baie duidelik dat Natasha iets op die hart het en hy dink daaraan dat sy gisteraand wou bedank, maar dat hy haar bedanking in die snippermandjie gegooi het.
Dit is bepaald die rede waarom sy so omgekrap is, dink hy. Ek sal beslis na ete moet hoor wat in haar gevaar het om nou te wil bedank!
Natasha het net begin tik toe ’n lang arm oor haar skouer verskyn. Die volgende oomblik skakel Dewalt die bandopnemer af en neem sonder meer op die punt van die lessenaar plaas.
“So, nou kan jy asseblief vir my vertel waarom jy nie meer langer vir my wil werk nie, juffrou Zeltmann.”
“Kyk, meneer De Meyer,” vaar sy teen hom uit, “toe jou suster my gevra het om vir jou te kom werk, het sy vir my gesê jy is op die oomblik nie die maklikste mens om mee oor die weg te kom nie, juis omdat jy nou ’n baie ongelukkige mens is … Maar wat Irene vergeet het om vir my te sê, is dat jy ook die befoeterdste mens is wat leef. Ja, meneer De Meyer, jy kry verniet so ’n trek op jou gesig, dis die waarheid. Maar dit is nie al nie: ek het nie vir jou kom werk om van die môre tot die aand deur jou beledig te word nie –”
“Ek het nie bedoel om jou te beledig nie. Ek het maar net probeer om jou op jou tone te hou,” val hy haar doodluiters in die rede.
Natasha kyk hom skerp aan. Sy kan sweer daar was iets soos ’n onderdrukte laggie in sy stem, al lyk sy gesig nou so vroom asof hy in die kerk sit.
“Wel, ek hou niks van die manier wat jy gebruik om mense op hul tone te hou nie,” slinger sy hom kwaai toe. “Ek het ook nie jou beledigings nodig om op my tone te bly nie. Ek het nog elke dag die hoeveelheid werk gelewer wat jy van my verwag het; en ek glo glad nie dat my werk so swak is dat ek my skoolgeld moet terugvra nie. Maar ek gee nie ’n flenter om wat jy van my dink nie, meneer De Meyer. Ek gee ook nie om of jy my bedanking aanvaar of in die snippermandjie gooi nie. Ek weet dat ek bedank het en vir my is dit heeltemal voldoende.”
Hy kyk haar etlike oomblikke stil aan. “Is dit regtig so moeilik om met my oor die weg te kom?” vra hy met ’n sweem van ’n glimlaggie. “Is ek regtig so ’n onaangename skepsel, juf- … e … Wat is jou naam nou weer? Natasha, nè? Nou toe, ek het jou ’n vraag gevra. Antwoord my asseblief nou eerlik, Natasha.”
“Ek het niks oordryf nie, meneer De Meyer. En ek herhaal: jy maak dit vir my absoluut onmoontlik om langer vir jou te werk,” sê sy sag. Haar wrewel is uitgewoed en daar is ’n klank van hartseer in haar stem.
“Julle vroumense, Natasha, is absoluut onvoorspelbaar,” sê hy.
“Ons is glad nie so onvoorspelbaar soos jy dink nie, meneer De Meyer,” sê sy haastig. “Altans, ek is nie onvoorspelbaar nie. As mense my net vriendelik en eerlik behandel, sal ek die laaste een wees wat ooit sal kla. Maar ek wil nie langer met jou redekawel nie. Jy sal nog my werkgewer wees tot die einde van die maand …”
“Nie net tot die einde van die maand nie, Natasha, altyd,” sê hy bedaard. “Ek gee nie om wat jy sê nie, maar ek weier om jou die einde van die maand te laat gaan. Jy kan my maar uitskel en beledig as jy dink dit sal die lug tussen ons suiwer … Jy kyk my verniet so moedeloos aan. Ek sal enigiets doen om jou te behou. Van al die meisies wat al vir my gewerk het, is jy die beste en ook die betroubaarste.”
“Nou verstaan ek jou glad nie,” sê sy. “Net nou die ander dag nog het jy gesê my tikwerk is so swak dat ek my skoolgeld maar kan terugvra, maar nou maak jy of ek onmisbaar is.”
“Maar ek sê mos, Natasha, ek het dit net gesê om jou op jou tone te hou,” help hy haar geduldig reg. “As ek jou werk geprys het, sou jy net grootkop geraak het en later heeltemal hand uitgeruk het. Ek weet waarvan ek praat, want ek het reeds so ’n ondervinding gehad.”
“Wel, ek weet nie of ek hier moet aanbly nie. Ek dink dit sal beter wees as ek liewer die einde van die maand teruggaan Pretoria toe,” hou sy vol.
Dewalt kyk haar etlike oomblikke stil en ondersoekend aan – asof dit die eerste keer is dat hy haar werklik sien. Daar is ’n glimlaggie om sy mond toe hy ietwat geheimsinnig sê: “Ons sal sien of jy die einde van die maand teruggaan Pretoria toe, Natasha.”
Hy verlaat die vertrek sonder meer.
Noudat Natasha alles vir Dewalt gesê het wat sy vir hom wou sê, voel dit vreemd stil en leeg in haar. Dit voel meteens ook vir haar of haar lewe skielik sinloos geword het – sonder doel of rigting. Sy het nie net haar werk laat vaar nie, maar ook haar eerste en enigste liefde.
Sy sug, trek dan die tikmasjien nader en skakel weer die bandopnemer aan. Die volgende oomblik is net die geklik van die toetse hoorbaar.
Natasha sien Dewalt die hele dag nie met ’n oog nie. Van mevrou Hugo hoor sy dat hy vir sake na Leliesvlei toe moes gaan en eers die middag tuis sal wees.
Natasha mis hom aan tafel tydens middagete. Sy besef nou eers hoe baie sy hom gaan mis wanneer sy weer terug is in Pretoria. Sy het nooit kon droom dat die liefde ’n mens so drasties kan verander, jou so rigtingloos kan laat voel nie …
Na ete skuif Natasha alle gedagtes aan Dewalt opsy. Sy werk die hele middag en is vroeër as ander dae klaar. Sy is egter net besig om die nuwe hoofstuk vir foute deur te gaan, toe Dewalt die vertrek binnekom.
“Hm, dit lyk of jy vandag vroeg klaar is,” sê hy. ’n Sweem van ’n glimlaggie raak aan die hoek van sy mond en hy vervolg tergerig: “Ek hoop daar is vandag minder spelfoute as gister, Natasha.”
Sy kyk hom skeef aan en frons gevaarlik. “Dit lyk vir my jy skep groot behae daarin om my uit te tart, meneer De Meyer,” sê sy en frons nog gevaarliker.
“Ek het eenkeer iemand hoor sê dat so ’n gefrons ’n mens plooie voor jou tyd gee,” sê hy kortaf asof hy haar nie hoor praat het nie.
“Ek praat nie van plooie en ’n gefrons nie –”
“Ek weet, maar ek praat daarvan,” knip hy haar beswaar terglustig kort. “In die ou dae –”
“Ons lewe in die verligte eeu, nie in die ou dae nie, meneer De Meyer,” maak sy hom op haar beurt stil. Maar Dewalt laat hom nie so maklik van stryk bring nie.
