neem die kleintjie by haar en sit haar in die hoë eetstoeltjie langs die tafel. “Ek is jammer oor jou ousus,” sê hy sag. “Ek het Irene nie baie goed geken nie, maar wat ek die beste van haar onthou, is haar uitbundige lewenslus – haar klokhelder lag, en dan natuurlik die twee kuiltjies in haar wange.”
Die kuiltjies … Dis wat Suri ook eerste onthou as sy ’n prentjie van Irene in haar gedagtes oproep. Dit, en die klank van haar lag, wat sy nooit weer sal hoor nie …
Douw van der Linde se simpatie vang haar onverhoeds. Voor sy kan keer, stroom die trane oor haar wange. Sy vryf met haar hand oor haar oë, maar die vloed kom vinniger as wat sy kan keer. Die damwal wat sy geweet het gaan breek, wat sy probeer keer het en geweet het naby oorloop was …
“Huil,” sê Douw. “Dis goed. Moenie opkrop nie. Huil oor haar, want sy was dit werd.”
’n Mooi huldeblyk. Maar dit sou beter gewees het as hy liewer bot of ongeduldig was. Suri was van kleins af so: meer paraat as mense raas en baklei. Dis makliker om te hanteer, soos tant Raal se uitvraery en kritiek. Maar as iemand simpatiek is, gaan sy aan die huil.
’n Nuwe stortvloed snikke laat haar skouers ruk, en sy soek naarstig na ’n sakdoek iewers in haar mou.
Douw sien die flentertjie verfrommelde snesie wat sy opdiep, gaan nie genoeg wees nie. Hy soek deur sy broeksakke en bied vir haar sy sakdoek aan.
Die poniestert skud heftig heen en weer. “Ek kan nie.”
“Wat kan jy nie?”
“My … my neus in jou … j-jou sakdoek blaas nie.”
“Hoekom nie?”
“Hy is skoon … Splinternuut.”
Douw mompel iets wat sy gelukkig nie hoor nie. Hy skeur ’n stuk papierhanddoek af en gee dit vir Suri. Om Maja tevrede te hou, doop hy die fopspeen in ’n bietjie suiker. Dan haal hy haar bottel uit die sak en ’n blik melkpoeier, wat hy noukeurig volgens die aanwysings aanmaak.
Teen die tyd dat hy met die mengsel tevrede is, het Suri haar neus ’n paar keer uitgeblaas en in die proses ’n meter se papierhanddoeke gebruik. Sy druk haar palms weerskante van haar slape, vryf oor haar geswelde ooglede en haal ’n paar keer diep asem.
“Dankie,” kry sy dit hees uit.
Douw skud die bottel en toets die temperatuur met ’n paar druppels op sy gewrig om haar sodoende meer tyd te gee om tot verhaal te kom. “Dankie waarvoor?”
“Omdat jy my toegelaat het om die Victoria-waterval te wees.”
“ ’n Plesier, kleintjie,” antwoord hy asof hy met Maja praat. “Ek skat jy het die ontlading nodig gehad.”
Dringend nodig gehad, dink Suri, maar dis ’n luukse wat nie ’n gewoonte mag word nie. Sy klad oplaas haar wange en vee haar hare plat. Sy kan dink hoe sy lyk … erger as Antjie Somers.
“Ek is nie gewoonlik ’n tjankbalie nie,” maak sy verskoning.
“Ek glo jou. Jy is kalm en bekwaam, reg om die wêreld se laste en sorge aan te vat.”
’n Kompliment? Suri kyk agterdogtig na hom. Sy mond wys niks, maar sy oë lyk sagter terwyl hy die bottel na haar uithou. Hendro se baas is ’n vreemde man, dink sy. Nors en stroef, asof hy jou ’n guns doen as hy nie bo-oor jou loop sonder om jou raak te sien nie. Maar dan, sommer net so, is hy onverwags hoflik en verbasend hulpvaardig.
’n Komplekse man, wat haar gedurig op die agtervoet het. Dit irriteer haar as hy haar soos ’n dom kind behandel, tog is daar iets omtrent Douw van der Linde wat haar prikkel. Of is dit net omdat hy, soos Nessa sê, “sag op die oog” is? Al hou sy nie van hom nie, kan niemand sê die man is lelik nie. Trouens, in daardie donker pak en ligpers syhemp lyk hy soos ’n advertensie vir ’n eksotiese naskeermiddel.
Hy is goed met kinders, en hierdie is duidelik nie die eerste keer dat hy ’n bababottel hanteer nie. Is hy getroud, met ’n gesin? wonder sy. Toe sy Maja op haar skoot tel en die bottel vir die baba gee, loer sy onder haar wimpers deur na hom. Sy kan nie sien of hy ’n trouring dra nie. Hy leun teen die wasbak, enkels gekruis en met sy hande in sy broeksakke. ’n Breukdeel van ’n sekonde ontmoet hul oë. Maar terwyl Suri kyk, is dit asof ’n filter oor sy oë sak om hulle donker en broeiend te laat.
Hy kom abrup regop en sy wenkbroue lig vraend. “So ja … Sal jy nou self verder regkom?”
Suri kry die boodskap: hy het die begrafnis bygewoon, sy medelye betuig en sy plig teenoor die naasbestaandes nagekom.
“Ja, dankie,” antwoord sy net so saaklik.
Hy knik vaagweg in haar rigting en stap uit. Sy hoor sy voetstappe verdwyn in die rigting van die sitkamer.
Douw tref Hendro op die sitkamerbank aan met sy kop teen die rugleuning gestut, langs hom ’n asbak oorlopens toe vol sigaretstompies.
“Ek sal die verlofvorms môre vir jou bring om in te vul, en reël dat Zirk die ligdagskof oorneem,” sê Douw. “Nog iets wat jy nodig het?”
Hendro skud sy kop sonder om sy oë oop te maak. “Nee. Maar dankie.”
“ ’n Prokureur of berader? Kontant? Wiele?”
“Ek’s oukei.”
“En jou skoonsuster – is sy oukei met die baba?”
“Ja.”
“Help haar.”
Hendro knik net tam. Hy kon Irene nie help nie. Kan nie eens homsélf help nie.
Douw maak ’n venster oop vir vars lug.
In antwoord waai Hendro ’n koerant heen en weer en druk die sigaret dood. Al wat hy vra, is om in rus en vrede alleen gelaat te word. Douw het vanmiddag lank en hard met hom gepraat en hy het gedink die preek is verby, maar sy baas bly staan, blykbaar met nog ’n saak op die hart.
“Hierdie skoonsuster van jou – hoe oud is sy?”
“Suri?” Hendro lyk verward. “Drie en twintig, vier en twintig … Ek is nie seker nie. Sy is drie of vier jaar jonger as Irene.”
Douw trek die gordyn weg wat voor die oop venster flap. Hy kyk uit oor die branders en oor die verwaarloosde tuin, dan draai hy hom na Hendro.
“Ek dag jy het gesê sy gaan skool in Port Shepstone?”
“Hóú skool,” korrigeer Hendro. “Sy gee Engels. Irene was altyd die kunssinnige een en Suri die taal-een.”
“En die jong, onervare, ongetroude suster gaan nou julle kind grootmaak?”
Dit klink soos ’n beskuldiging. “Of dalk is sy vyf en twintig,” verweer Hendro homself. “Ek kan nie onthou nie. My kop is suf.”
“Is sy darem getroud, met ’n man wat haar kan help?”
“Suri is nie getroud nie. Ek weet nie of daar ’n liefdesteleurstelling of iets was nie. Die twee susters het elkeen hul eie lewe gelei en
