Freddy, Freddy,” sê Kat saggies terwyl hy sy asem stadig uitblaas.
John se mond vertrek in dieselfde skewe glimlaggie wat hy gegee het toe die geel hond pak gekry het. Ook hy het die man onmiddellik herken – Frikkie Smit, deesdae bekend as Freddy the Fix.
Freddy steek ’n sigaret aan en loer met skrefiesoë deur die rook na die twee wat op die sypaadjie lê. Hy dra ’n wit gholfpet laag oor sy oë, ’n Oakley-sonbril op die pet se sonskerm. Hy maak ’n ongeduldige beweging met sy hand langs sy kop en ’n goue polsketting skitter ’n oomblik in die son. Die twee lyfwagte tree vinnig vorentoe en pluk die slapendes hardhandig uit die pad. Freddy draai sy rug op sy wagte se gestoei met die swetsende straatmense. Toe een van hulle die traliedeur oopsluit, gee hy afgemete treë teen die trappe uit en by die donker deur in.
“Windgat!” brom Kat. “Kyk hoe loop die bliksem, eintlik so half op sy tone van belangrikheid!”
John beduie na die twee wagte wat ’n ruk voor die deur bly staan het om te sorg dat die straatslapers nie nog moles maak nie. “Die grote met die kaalkop is die een wat vir Sipho so gebliksem het,” sê John. “Die ander een met die poniestert het hom vasgehou.”
“Donners!” grom Kat weer, spoeg ’n straal deur die venster na die geel hond wat nog met hangore staan en bedel. Hy maak die deur oop, klim stram uit. “Kom ons gaan hoor of Freddy nog orraait is.”
Die deur van die Ambush is toegetrek, maar nie gesluit nie, en toe die twee polisiemanne dit oopdruk, kom hulle te staan voor ’n rooi fluweelgordyn wat die gang afsluit. Kat trek die gordyn opsy en in ’n dofverligte sitkamertjie waarin die mat en al die meubels van dieselfde rooi fluweel as die gordyn is, kom die twee uitsmyters soos een man regop uit twee van die rooi gemakstoele.
“The place is closed, bugger off,” sê Kaalkop vermakerig. Die kolf van ’n pistool steek voor by sy belt uit.
“Zoë, don’t mess with these guys. I know them, they’re cops,” waarsku Poniestert en probeer hom terughou.
Albei uitsmyters het styfpassende jeans en swart T-hemde aan, die woorde The Ambush in vlamletters skuins oor die borskas. Die hempsmoue span om bo-arms vol tatoeëermerke van slange en vuurspuwende drake.
“Fuck them,” sê die een met die Kojak-haarstyl en ’n ring-baardjie om sy mond, maar verander sy deuntjie so effens toe die speurders ID-kaarte in sy gesig druk. “Have you got a warrant?” vra hy, sy kake besig met ’n stuk kougom.
Kat druk by hom verby. “Ek het ’n afspraak met die hoofhond van die plek,” sê hy. “Ek weet sy edele is in residensie, so gee pad, ou grote. Moenie worrie nie, ek ken die pad.”
Kaalkop maak die fout wat Kat gehoop het hy sal maak. Hy gryp die speurder aan sy linkerskouer en pluk hom terug. Kat bied nie weerstand nie; hy laat hom omtol en gebruik die momentum om die uitsmyter met die regtervuis in die maag te slaan. Kaalkop klink soos ’n ballon wat afblaas en vou dubbeld. Kat pluk sy knie op en die impak van knieskyf op kaak laat die uitsmyter weer regop ruk en teen die muur vas steier, bloed wat oombliklik die sirkel om sy mond vul en teen sy keel af lek.
Kat gee ’n tree vorentoe en pluk die pistool uit die man se belt, ’n Colt 45. Hy druk die swaar wapen agter by sy jean in en staan vinnig terug. “Jy kan die ding terugkry wanneer jy afgekoel het, asshole,” sê hy deur geklemde kake, kyk vinnig na regs waar dit lyk asof John en Poniestert ’n vreemde soort dans uitvoer, en onmiddellik weer terug na Kaalkop. “Dis te sê as jy ’n lisensie het.”
Kaalkop staan swaar hygend en staar na wat met sy kameraad gebeur. John het hom aan sy lang hare beet en dit lyk asof hy sy Z88 se loop in Poniestert se neus probeer opdruk. “Leave it, Zoë!’ pleit hy, sy oë wydgerek. “I told you not to mess with these two. They’re hell on wheels!”
Kaalkop druk met sy een hand teen die muur en met die ander vat hy aan die sny aan sy lippe, sy asem kom nog met rukke uit sy bors, hy staar momenteel na die bloed aan sy vingerpunte. Dan druk hy hom weg van die muur, swaai sy skouer terug en klap sy hande voor sy gesig bymekaar. Dramaties druk hy ’n vuisyster oor sy regterhand se vingers. “Fuck you!” bulk hy en swaai ’n wilde hou na Kat. Hy verloor sy balans en beland met sy gesig teen die muur, trek ’n donker bloedstreep daarteen voordat hy hom met albei arms kan stabiliseer.
Kat hou hom geamuseerd dop, sien nou die vertwyfeling in die klein swart ogies. En dan verander Kaalkop inderdaad weer sy deuntjie. “I’m going to report you, you big ape!” steun hy. “This is police brutality!” Hy druk ’n sakdoek teen sy mond.
Kat gee weer ’n tree vorentoe, en toe die man sy regterhand opruk, gryp Kat sy vuis vas en pluk hom om sodat hy met sy gesig teen die muur beland. Kat druk die grote se hand tussen sy blaaie op, die vingers nou slap in die vuisyster. “Ek sal jou sê wat,” sê Kat teen sy agterkop vas, “kom ek maak dit vir jou maklik. Wat van ‘assault with a deadly weapon’? Dit klink altyd goed en die koerante hou daarvan.”
Hy stamp Zoë se kop dat dit met ’n hol klank teen die muur kap. Bloed en iets wits en drellerig spat. Kat laat los hom en staan vinnig terug sodat Zoë agteroor struikel en tussen die rooi stoele inval. “That comes from Sipho Sibanyoni, you big piece of shit,” snou Kat die groot homp vleis toe wat onvleiend tussen die stoele probeer regop kom.
Kat vee sy snorpunte met die agterkant van sy hand plat, eers links, dan regs. Vestig dan sy aandag op Poniestert, wat witgeskrik en swygend die drama staan en aanskou, John se pistool teen sy neus. “Hoe lyk dit?” vra Kat, en stap op hom af, sy kop agteroor gegooi, sy oë wild. Poniestert krimp ineen, en Kat swaai weer om na Zoë wat hande-viervoet tussen die stoele orent sukkel, pluk sy beursie uit sy jean se gatsak. Hy klap die beursie oop en haal die rybewys en wapenlisensie uit. “Johannes Zacharias Coetzee,” lees Kat hardop. “En toe besluit jou mamma om jou sommer net Zoë te noem!” Hy gooi eers die beursie en dan die lisensie voor Zoë op die tapyt, draai dan na Poniestert wat weer agter sy skouer probeer inkrimp. “En luister jy: If any of your clan organises any reprisals against me or any other policeman, I’m coming back to rip your balls out!”
Kat hou sy blik op Poniestert, sy oë gemaak waansinnig. Hy knik in die bloeiende man se rigting. “Hou hom hier, ek soek julle nie daar bo nie.” Dan stap hy na die gangdeur regoor die deur waar hulle ingekom het, dié een ook met ’n rooi fluweelgordyn afgeskerm. “Kom, John,” sê hy. “Ontwapen hom, ons moenie vir Freddy laat wag nie.”
Agter die gordyn is ’n kort, breë gang, helder verlig deur buisligte. Regs is twee deure langs mekaar, ooglopend badkamers, en links ’n houttrap teen die muur op. Die mure is met glanswit teëls bedek, die vloer kaal beton. Die plek stink na ou sigaretrook en bier.
Freddy se kantoor is op die boonste verdieping, wat eintlik ’n galery is van waar ’n mens kan afkyk op die dansvloer en kroegtoonbank onder. Die kantoor is ooglopend dié deel van die galery wat deur eenrigtingglas afgeskerm is. Kat wag voor die metaaldeur van die kantoor op sy kollega terwyl hy afkyk op ’n skoonmaker wat besig is om met ’n besem gemors voor hom uit oor die dansvloer te stoot.
Toe hy John se voetstappe op die trappe hoor, kom Kat regop van waar hy op die galery se keermuur leun en gaan staan met Zoë se pistool voor sy gesig langs die deur. John verstaan die swaaibeweging wat hy met sy kop maak baie goed, neem ’n aanloop oor die laaste paar meter en tref die staaldeur met een plat voet reg in die middel. Die deur klap verbasend maklik oop en Kat glip in.
Freddy kom regop agter ’n groot lessenaar teen die oorkantste muur, agter hom is skrefies daglig wat deur swaar gordyne breek. Hy probeer ’n laai oopruk, maar Kat se blaf laat hom verstar.
“Hou
