begin werk hieraan, en dit is hoogs onwaarskynlik dat ek klaar sal wees voor volgende Vrydag.” Hy kyk na die punte van sy skoene, soos iemand wat iets stouts gedoen het.
“Ek het gedink Adriaan kan in my plek gaan?” stel hy versigtig voor.
Ek kan die tweestryd op my ma se gesig sien. Sy is duidelik erg teleurgesteld. Ek kan sien sy oorweeg dit sterk om by die huis te bly, saam met my pa.
Ek sien ek moet vinnig spring.
“Toemaar, Ma,” sê ek asof dit ’n groot opoffering is. “Ek sal maar saamgaan. Ter wille van Ma se kans om Mauritius te sien. Dit sal vir my ook baie leersaam wees!”
“Ja,” beaam my pa. “Julle vertrek Saterdagoggend vroeg, Maandag is ’n vakansiedag, en die Sondag daarop is julle weer terug. Dit beteken Adriaan sal net vier skooldae mis. En hy sal baie meer ondervind op so ’n reis as wat hy in daardie paar dae in die skool sal leer!”
My ma kyk my berekenend aan.
“Dit is seker so, ja,” sê sy. “As ek met die skoolhoof praat, sal hy waarskynlik sy toestemming gee, net vir hierdie een spesiale geval.”
Hulle redekawel nog so ’n halfuur lank oor die saak, maar uiteindelik besluit hulle dat ek in my pa se plek saam met my ma op die bootreis na Mauritius sal gaan.
Jippie!
3
Voorbereidings
Terug in my kamer, wag Willem op my.
“Het dit toe so gewerk?” wil hy weet.
“Hoe bedoel jy? Het wat hoe gewerk?” Ek verstaan glad nie wat my hond bedoel nie.
“O, ek bedoel maar net, hoekom lyk jy so opgewonde?”
Ek vertel hom alles, skoon uitasem van blydskap. Maar skielik tref dit my dat daar geen rede vir Willem is om my vreugde te deel nie. Hy sal nou alleen by die huis moet bly en saans my pa geselskap hou. En my pa gaan so hard werk aan hierdie nuwe opdrag van hom dat ek maar net hoop hy onthou om vir hom en Willem iets te kry om te eet.
Maar Willem lyk glad nie afgehaal nie. Inteendeel, hy lyk heel in sy skik.
“Nou ja, dan moet ons dadelik begin voorbereidings tref!” sê hy.
“Ons?” vra ek. “Wat bedoel jy, ons?”
“Ons, ja,” sê Willem ferm. “Ek kan julle natuurlik nie alleen laat gaan nie. Ek moet julle oppas. Dit is my werk.”
“Nee, Willem!” probeer ek keer. “Troeteldiere word nie op sulke bote toegelaat nie. En ons het geen beskerming nodig nie, dankie! Dit is heeltemal veilig op so ’n boot.”
“O nee, dit is nie!” maan Willem, en hy waai die nuwe boek deur die lug wat met die oggendpos aangekom het. Die boek oor die seerowers.
“Seerowers is opnuut bedrywig in die Indiese Oseaan,” preek hy. “Net ’n paar maande gelede is ’n passasiersboot net soos die een waarop jy en jou ma nou gaan reis, naby die Seychelle-eilande deur seerowers aangeval. En nou die dag ’n olietenker ook. Die seerowers werk vanaf die kus van Somalië, en hulle klink vir my na ’n gevaarlike spul. Daar is geen kwessie hieroor nie, ek gaan saam!”
Ek probeer nog protesteer, maar ek ken al my hond. Hy is baie hardkoppig, en hy kry altyd sy sin.
Naderhand begin sy argumente die oorhand kry.
“Maar Willem, selfs al wil ek jou saamvat,” (sy stories oor die seerowers klink nogal rof, en ek begin wonder of dit nie maar beter sal wees as hy wel saamgaan nie) “hoe gaan ons dit regkry? Jy kan nie sommer net ’n bont Hawaise hemp aantrek en aan boord stap nie. Hulle sal jou summier van die skip afgooi. Ek sê jou mos, honde word nie toegelaat nie!”
“Dit sal nie die eerste keer wees dat ek in jou bagasie wegkruip nie,” sê Willem ongestoord. “Dra my net tot op die boot, ek sal vir die res sorg.”
Ek is seker hy sal.
Willem is nie ’n gewone hond nie.
4
Ons vertrek
Die Donderdag voor ons vertrek, kom daar twee pakkies by ons aan.
Een van die pakkies is geadresseer aan Willem, en een aan my. Gelukkig maak ek die voordeur oop vir die afleweringsbode, anders sou my ouers seker gewonder het hoekom my hond ’n pakkie kry.
“Wat is daarin, Willem?” wil ek weet.
“Husse met lang ore,” sê Willem stuurs.
“Luister, ou kêrel,” waarsku ek. “Ek steek my nek uit vir jou deur jou in my bagasie weg te steek en jou op die skip te smokkel. Die minste wat ek van jou verwag, is redelike antwoorde op ordentlike vrae!”
“Jy klink nou so bietjie soos jou pa, nè?” grom Willem.
“Ag, los dit net!” sê ek vies.
Willem pak die pakkie sorgvuldig in sy rugsak in, saam met sy beertjie.
Hy gaan mos nêrens sonder sy beertjie nie.
Onder die bruin papier van my pakkie is nog ’n laag
vrolike geskenkpapier, en ’n kaartjie wat sê: “Happy Birthday!”
Dit is onderteken deur hoofkommissaris Cedric Servin van die Internasionale Speurdiens. Ek het hom as sersant Servin leer ken toe ek en Willem in Europa rondgereis het.
“Maar dit is glad nie eens naby my verjaarsdag nie!” roep ek verbaas uit.
Ek skeur die geskenkpapier oop en kry die beste presente ooit: ’n ligte verkyker en twee kortgolfradio’s. Dit lyk nie regtig na speelgoed nie.
Dit lyk duur en ernstig.
“Heel nuttig vir hierdie reis!” meen Willem. Hy bekyk een van die radio’s. “Kom ons gaan speel in die tuin en toets dit!”
Ek vat my fiets en ry tot amper aan die ander kant van ons voorstad, maar ek en Willem kan nog steeds lekker gesels. Die klank is so duidelik, dit klink of hy reg langs my staan. Die radio’s kan ook verskillende frekwensies opvang, en ons kan die winkelsentrum se sekuriteitswagte afluister. Hulle gesprekke is maar vervelig.
Ons speel so lekker, ek vergeet amper om klaar in te pak vir die seereis. Ek maak vir Willem ’n gemaklike plek in my skouersak. Ek neem ook ’n tas, waarin ek die meeste van my klere, soos ’n baaibroek en ’n paar hemde, pak. Dan sit ek Willem se rugsak in my tas.
“Versigtig daarmee!” sê hy vermanend.
“Jong, ek los jou by die huis as jy met my sukkel!” kap ek terug.
Die
