’n dik laag botter op witbrood – gallerige diervet gelaai met slegte cholesterol – die ander een ’n skraapseltjie laevetmargarien op volgraan. Die een …”
Fiela hou haar hande op. “Toemaar, ek kry die boodskap, voor jy ’n tesis daaroor lewer. As jy reken Italiaanse kokke kweek hartaanvalle en beroertes, is hierdie jou kans om te wys hoe slim en gesondheidsbewus ons Suid-Afrikaners is. Wie weet, jy red dalk selfs ’n klomp lewens. En dalk wil jy jou eendag permanent in Italië vestig en ’n dieetkoskliniek begin. Of ’n ‘Eat plants not animals’-veldtog of –”
“Filandi!”
Fiela bly stil en verander haar taktiek. “Ek het tien duime in ’n kombuis, maar in my eerste jaar by die technikon het ek vir sakgeld by ’n steakhouse gewaitress. So ek sal die gaste bedien. Dis net een dag, Valdi, net een ontbyt,” pleit sy. “Ek is seker jy sal êrens in die kombuis ’n resepteboek kan uitgrawe.”
“Ek het gekyk, daar’s net potte en panne,” antwoord Valdi bot.
“Dalk kan Luca jou wys hoe. Alle Italiaanse mans kan kook, hul ma’s leer hulle van kleins af hoe om ’n meisie met oesters en kaviaar te verlei.”
“As Luca kon kook, sou hy ons nie gehuur het nie. Hy kom van Vaalbult af, wat sal hy weet van oesters en kaviaar? Ek raai al wat hy van kosmaak weet, is vleis braai, bier drink en oor rugby stry. Of politiek.”
“Jy het van kleins af altyd van kosmaak gehou, Valdi. Ek onthou een vakansie toe julle by ons op Swakopmund gekuier het, het jou pa-hulle emmers vol visse gevang. En jy en my ma het die lekkerste viskoekies gebak. Ek het my siek geëet.”
“Jou geheue is soos ’n sif. Dit was vleispasteie, wat ons by ’n supermark gekoop het, wat jou naar gemaak het omdat jy te veel daarvan geëet het.”
Fiela laat haar nie van stryk bring nie. “En eendag toe dit koud en reënerig was, het jy vir ons pannekoek gebak. Dit was die lekkerstes wat ek nog geproe het.”
“Gewone basaarpannekoek, ja, met kaneelsuiker, nie hierdie canneloni-soort met uitheemse konkoksies in nie.”
“Cannoli,” korrigeer Duard. “Die deeg is bietjie dikker en word in ’n driehoek gevou, met ’n soet of sout vulsel. Niks olierigs nie, net ’n witsous met kaas, vis of nougat daarin. Baie geurig en maklik om te maak.”
Dit pas in Valdi se kraal. “As jy kastig so baie weet,” sê sy, “hoekom maak jy nie vir Luca se gaste ontbyt nie?”
Duard verras haar. “Ek sal, met plesier.”
“Jý?” herhaal Valdi krities. “Al wat jy kon maak, was hot dogs en popcorn.”
“Dit was in my prille jeug. Intussen het ek geleer. Ek het in Parys ’n kookkursus gedoen. Ek kan bouillabaisse maak en foie gras in ’n deegpakkie wat selfs ’n standbeeld sal verlei.”
Valdi hou haar ook slim. “Dis vissop en ganslewerpatee. Niemand eet sop en patee vir brekfis nie.”
Fiela is gefassineer. “En paddaboudjies? Kan jy dít ook maak? Ek wou nog altyd proe hoe daai Franse affêre smaak.”
“Cuisses de grenouilles,” vertaal Duard en knik bevestigend. “Maar ek moet die hoofbestanddele eers inhardloop en vang. Dis die moeilikste deel.”
Fiela giggel en speel saam. “Hoe vang mens ’n hoppende padda wat nie sy boudjies aan ’n honger ou wil afstaan nie?”
Valdi vind dit nie snaaks nie. “Dis wreed om te spot met ’n arme padda wat vir sy lewe vlug. Ek hoop hy gee julle vratte op al tien vingers en tone!” Sy vererg haar toe Duard saam met Fiela vir haar lag.
“Hierdie hele gemors is jou skuld!” vaar sy teen hom uit. “Hoekom het jy nie in Parys gebly en prentjies van die Eiffeltoring geteken nie? Vir wat sit jy in vervlakste Capri – net om my vakansie te bederf? Met duisende sipresse op die eiland, hoekom het jy juis daardie yl een gekies om onder te sit? Dit was pure moedswilligheid! Hy gee nie eens behoorlik koelte nie en poskaarte van die baai is ’n tiekie ’n bos, goedkoper as skilderye. Dis buite seisoen, niemand sal jou prentjies koop nie.”
Duard het al vergeet hoe aanskoulik Valdi op een van haar kruistogte is. Wippende blonde krulle, reg om die wêreld aan te vat. Groen vonke wat uit haar oë flits en ’n vurige blos op haar wange. Sy was ’n ontluikende tiener toe hy weg is. Nou is sy ’n volwasse vrou wat die belofte gestand doen van die skoonheid wat toe reeds aanwesig was. So sal hy haar graag wil skilder, dit raam en bokant sy bed hang. Hy onderdruk die drang om haar te gryp en te soen tot haar ore tuit, tot sy oorgee en uitasem in sy arms lê … Sy druk seker die Campari-bottel in sy keel af as hy dít durf waag. Maar dit sou die moeite werd wees.
“Ek is jammer, meisie,” sê hy sag. “Oor so baie dinge …”
Valdi gee ’n ongeskikte snuif. “Jy lýk nie jammer nie!”
“Glo my, ek is. As ek die almanak kon terugblaai, sou ek dit anders doen – nie weer dieselfde foute gemaak het nie.”
“ ’n Ander boom se koelte gekies het? Marioneiland toe gegaan het in plaas van Capri?” snip sy, maar albei weet dis nie die foute waarna hy verwys nie.
Duard se gesig is ernstig. “Ek sal graag wil vergoed, bokka. Daar’s ’n steil pad voor, vol klippe en afgronde, ek weet. Maar ek wil begin deur môre met die ontbyt te help, die skottelgoed te was en daarna vir julle die Blou Grot te gaan wys.”
“Ons kan self gaan kyk. Ek is nie doof nie, ek het gehoor toe Luca vir die Amerikaner van die roeibootjies verduidelik het.”
“Netnou klim ons weer in ’n verkeerde taxi,” gooi Fiela egter haar stuiwer in. “Of jy word weer seesiek in een van daai bootjies …”
“Word sy seesiek?” vra Duard.
“Nee, sy word nié,” ontken Valdi dit verontwaardig. Dis die laaste ding wat sy wil hê: dat Duard moet sien hoe sy koponderstebo oor die rand van die bootjie hang. So ’n vernedering sal hom en Fiela net nog ’n rede gee om vir haar te lag.
“Ek wil nie saam met hom na die grot gaan kyk nie,” herhaal Valdi met nadruk. “Ek wil nie hê hy moet môre weer hier opdaag nie, of oormôre of ooit weer nie. Is dit so moeilik om te verstaan, Fiela? Ek en jy het saam gespaar, saam gedroom en sáám op hierdie vakansie gekom, nou wil jy dat ’n derde persoon tussen ons kom en dit bederf.”
“Maar –”
“Geen maars nie. En as jy aanhou, klim ek môre op die eerste vliegtuig huis toe!”
Luca kom terug, midde-in die struweling. Hy lyk bekommerd en vra iets in Italiaans vir Duard.
Duard rammel ’n lang relaas af.
“Maar jy is mos ’n boer! Maak ’n plan!”
“Ek sal probeer,” belowe Duard, maar sy liggaamstaal wys hy weet wat die uitslag sal wees.
Die spanning loop hoog en ’n paar oomblikke lank is almal stil. Valdi en Fiela tuur boos na mekaar. Luca kyk op toe Tiepolo met ’n skinkbord inkom. “Dalk sal die rooiwyn help …” Hy skink vir al vier van hulle.
“Salut!”
“Cin
