Mieke rock uit
Jana du Plessis
Tafelberg
Vir Amelie en Louise
Ek het ’n reuse ondersteuningsnetwerk en sonder my mense sou Mieke nie gebeur het nie.
Hester – jy bly my koelkop-standvastigheid in die warboel wat in my kop aangaan. Dankie vir jou.
My ouers en twee sussies hou nooit op om vir my te cheer en my te ondersteun nie. Ek waardeer julle onmenslik baie.
My goeie vriend Martin Venter, wat saam met my verlief geraak het op die storie nog voor ek begin skryf het – vir jou is ek innig dankbaar. Jou oproepe, e-posse, aanmoediging en geloof in my het my deur die skryf van hierdie boek gedra.
Ek is gebless met ongelooflike vriendinne – Carmen, Yolanda, Martelise, Melanie, Nadine en Karmen – dankie dat julle saam met my droom, worstel, vra en glo. Julle is altyd eerste om te luister na my ellelange gepraat oor my skryfproses en om tou te staan om my boeke te koop. Ek love julle!
Daar is soveel wat gebeur met die skryf van ’n boek en die positiewe mense wat ek langs die pad ontmoet, help my om aan te hou glo in my stories. Suzette Kotzé-Myburgh, dankie vir die mooimaak en opruim van my boeke.
Sonder my lesers sou ek ook nie vreeslik ver gekom het nie – dankie vir die lekker terugvoer en die deel van stories wat vir ons saakmaak.
Mieke was ’n lonely boek, maar met Hester en Suzette agter my kon ek haar laat rock.
1
Geskei op vyf-en-twintig. Wie, om vadersnaam, is geskei op die ouderdom van vyf-en-twintig? Die meeste meisies begin dan eers dínk aan sluier-of-geen-sluier, trou-venues en wortel of sjokolade vir die troukoek.
Maar vir Mieke du Randt née Germishuys is dit andersom. Waar sy in haar ma se sitkamer sit, is sy nie besig om oor ’n ivoorkleurige Marianne Fassler-trourok te fantaseer nie. Nee, sy sit reg, pen in die hand, om die egskeidingsdokumente te onderteken wat soos ’n waaier voor haar oop lê.
“Teken hier en hier.”
Haar ma se prokureur wys na die stippellyn. Sy naels is skoon en netjies. Soos sy klere en gesig.
“En hier, asseblief,” beduie hy.
Sy teken. Daar, daar en daar. Haar pen steek vas toe sy die laaste handtekening maak. Die ink vorm ’n poeletjie om die krul van haar nooiensvan se laaste letter.
“Is dit reg dat ek my nooiensvan geteken het?” Sy kyk nie op nie. Die inkkol swel en swel. Sy lig die pen eindelik.
“Doodreg, juffrou Germishuys.” Hy sit die dokumente in sy aktetas, knip dit toe en staan op.
Mieke se ma, wat heeltyd oorkant hulle gesit het, staan ook op. “Dankie, Etienne. Ek loop saam met jou.”
Mieke kyk haar ma agterna. ’n Mens kan haar soos altyd deur ’n ring trek, terwyl sy wat Mieke is nie kan onthou wanneer sy laas in ’n klerewinkel was nie.
Sy draai na die venster, maar haar oog val op die familiefoto’s teen die muur. Daar is ’n gat waar haar en Marius se troufoto eens gepronk het. Genadiglik het haar ma dit reeds afgehaal.
Mieke kry lag vir haarself. Maar dis ’n bitter lag. Haar ma is immers ’n perfeksionis. Perfeksionis. Sy het tien teen een die foto verwyder die dag toe Mieke gebel het om te vra of sy ’n paar dae by haar ouers kan kom bly terwyl Marius kastig op ’n rugbytoer moes gaan. Sy kom amper nooit in hierdie koue vertrek nie – dis waar besoekers en die dominee onthaal word, het haar ma altyd geraas toe Mieke nog klein en nuuskierig was – en sal ook nie weet wanneer die foto verwyder is nie.
Langs die oop gat teen die muur is ’n foto van haar gradedag. Sy lig dit van die hakie, draai dit sodat die lig van buite teen die goudkleurige lapel van haar jas weerkaats. BA Manvang. Wat ’n grap.
Sy probeer haar asemhaling reëlmatig hou. Dink zen. Dink joga of iets, paai sy haarself.
Sy hoor skaars die slag toe muur en glas kontak maak. Glasstukke reën soos haelkorrels op die designer-mat neer. Haar ma verskyn in ’n japtrap, soos ’n hond wat deur die geritsel van ’n leiband gelok word.
“Mieke!”
Sy ignoreer haar ma, staar na die gemors op die mat, haar woede wat sy in elke stukkie glas gechannel het.
Haar silwer Apple MacBook Pro gaap voor haar oop. Waar begin mens werk soek? Iemand wat nog nie ’n steek werk in haar lewe gedoen het nie?
Sy laat sak haar kop stadig tot teen die koue toetsbord van die rekenaar. Sy haat vir Marius. Háát. Met ’n wrewelrige haat. Wat begin in die krop van haar maag en groei soos ’n siekrooi roos tot by haar gemanikuurde vingernaels, soos Marius daarvan gehou het.
Sy kap haar voorkop liggies teen die rekenaar. Hoe en wat en waar moet sy werk kry? ’n Nuwe lewe kry? Haarself kry?
Dis sý skuld dat sy nooit gaan werk het nie. Die sportman uit die oude doos wou niks weet van sy joolkoningin se ambisies nie. Hy het sy pop raakgesien, haar opgeraap, toegegooi met blomme en presentjies, toegespin in ’n kammawêreld van getroud wees. En haar weggestoot toe hy sien sy pop het emosies, begeertes en behoeftes.
’n Piepgeluid van haar rekenaar laat haar wip van die skrik. Oeps. Sy het per ongeluk die find-knoppie te lank ingedruk en nou waarsku haar Appeltjie haar. Ja, die find-knoppie. As dit maar net so maklik was om dinge te vind. Apple F en daar gaat jy! Soek jy werk op ouderdom 25, Mieke? Geen probleem nie, kom ons vind dit gou vir jou! Soek jy blyplek sodat jy so gou as flippen moontlik onder jou ouers se dak kan uitkom? We’re on it! Soek jy vriende wat vir jou omgee vir wie jý is en nie vir die man aan jou sy nie? No problem! Soek jy betekenis en rigting in jou lewe? Daar is dit, my skat! Soek jy ’n werkgewer wat jou sal aanstel al het jy zilch ondervinding? Ag, Mieke, ons vind dit graag vir jou! Sit jy net terug met ’n koppie tee en Appeltjie vind dit als vir jou in ’n japtrap.
Sy skud haar kop. “Wat staan my te doen, Appeltjie?” fluister sy.
“Miekieeee!”
Ugh. Sy is nie nou lus vir Kayla se geselsies nie. Sy draai haar duvet stywer om haar. “Ga’ weg, Kayla,” mompel sy.
Haar kamerdeur gaan dadelik oop. “Ek het jou meer as ’n maand laas gesien, en jy wil my wegjaag, jou ou koei!” raas Kayla.
Mieke skuif regop, trek ’n gesig vir haar jonger suster. “Jammer, Kay, maar ek’s nie nou lus vir gesels nie.”
Kayla plak haar klein agterstewe op die punt van Mieke se bed neer. “Too bad, want ék is lus vir chat.”
Mieke sug innerlik, val terug teen haar kussing, kyk vir die plafon.
“Ek is gister uit die koshuis geskors … Not that you care,” maak Kayla die pap lekker dik aan.
Nou sug Mieke nie meer innerlik nie, maar hard en aspris. “Ek gee om, man! My aandag was net bietjie op ’n ander plek.”
Kayla se oë rek groot. Dieselfde oë wat haar al uit soveel moeilikheid gekry het, maar wat duidelik nie op die koshuismoeder of -vader gewerk het nie.
“Ja,
