soos Kayla. Met reguit donker hare, ’n oulike neusie en neutbruin oë. Maar nou lyk sy soos elke tweede vrou in Pretoria. Blond. Blou oë. 34C-boobs. ’n Truworths-klerekas. En deksels boring.
Die oomblik toe Mieke haar iPhone aanskakel, lui dit. Skril en deurdringend. Die naam flits voor haar soos ’n rits uitroeptekens.
Sy kyk vir ’n oomblik daarna, druk die silent-knoppie en sit die foon langs haar Appeltjie neer. Sy sal haar nommer moet verander, maar hoe kan sy? Dis die kontaknommer wat sy op haar curriculum vitae gesit het. Wat as sy ’n oproep van ’n moontlike werkgewer mis?
Nommer verander is nie ’n opsie nie. Sy sal nou maar net daarmee moet saamleef dat haar selfoon weer deel van haar lewe is. En sy het ’n gevoel dat die oproepe van hierdie spesifieke persoon nie lank gaan aanhou nie. Maklike mans vind vinnig weer nuwe uitdagings.
Sy sit haar rekenaar aan en maak Google oop. Wat sal sy vandag soek? Die vorige e-posse wat sy uitgestuur het, het niks opgelewer nie. Dalk moet sy intik: werk vir geskeide, gegradueerde, geen-werksondervinding Afrikaner.
Vrek! Haar lewe is ’n gemors! Hoekom het haar ouers nie ingespring en haar beveel om te gaan werk toe sy huis-huis wou speel nie?
Maar sy weet hoekom. Haar ma was maar net te verheug toe Marius die droomskoonseun kom “ouers” vra het. Haar pa was weer eens op een van sy buitelandse besoeke; dalk sou hy ’n stokkie daarvoor gesteek het. Of nie. Mieke se oë was vol sterre en niks sou haar gekeer het om op die ouderdom van twee-en-twintig voor die kansel te gaan staan nie.
Stupid, stupid, stupid! Dis wat sy was. Dom, dommer, domste, Mieke-dom.
Sy sien ’n advertensie vir ’n vertaler by ’n aanlyn-tydskrif in Johannesburg. ’n Junior posisie. Salaris van R4 000 – R6 000 per maand. Goeie genade! Is dít wat maatskappye juniors betaal?
Sy kliek op die skakel om ’n e-pos te stuur. Sy heg haar CV aan, skryf ’n kort briefie om haarself voor te stel. Sy huiwer ’n oomblik. Maak haar CV oop en verander haar huwelikstatus na geskei. Dis in elk geval onsinnig om te jok. Een van haar onderwysers het destyds nog gesê ’n mens moenie vals inligting in ’n CV gee nie, want as dit jou in die dinges byt, dan byt dit seer.
Sy druk die send-knoppie. Daar’s hy, Mieke. Dis ’n goeie begin. ’n Eerlike CV.
Sy maak haar oë toe, stuur ’n skietgebedjie vir die ontvanger van die e-pos. Sien my raak, asseblief! Lees tussen die reëls van my CV en besef dat ek nie ’n nikswerd geskeide, onervare vroumens is nie.
2
Maandagoggend is Mieke voor haar ma in die kombuis. Sy het sleg geslaap: nagmerries van tydskrifte, Blou Bul-dansers en selfone met reuseknoppies wat nie gedruk kan word nie.
Sy maak vir haar koffie in die masjien wat haar pa laas jaar van China saamgebring het. Die koffie drup stadig in ’n beker terwyl sy met haar vingers op die kombuisblad tik. Vandag moet die dag wees dat sy ’n oproep kry vir ’n werksonderhoud. Dit móét net. Sy kan nie langer by die huis rondsit en wag vir haar lewe om te gebeur nie.
Met haar hande om die koffiebeker gevou wag sy vir haar e-posse om af te laai. Haar hart klop vinniger. Dalk het iemand op haar aansoeke gereageer.
Sy kyk op haar horlosie. Skuins ná sewe. Dis te betwyfel of iemand hierdie tyd van die dag vir haar e-pos gestuur het. Haar aansoeke dryf seker saam met honderde ander desperate aansoeke – en tien teen een van meer gekwalifiseerde kandidate – in die kuberruim rond.
Sy maak ’n nuwe tab op die internet oop. Dalk soek sy nie op die regte plek nie. Sy gaan na Facebook, maar toe sy die boodskappe in haar inbox sien, maak sy dit dadelik weer toe. Sy weet van wie dit is: Blou Bul-vrouens wat wil hoor wat tussen haar en Marius gebeur het. Wat voorgee dat hulle omgee, net sodat hulle eerste die smerige storie kan oordra. Sy ril as sy dink aan die vrouens wat sy eens gedink het haar vriendinne is.
Die koerante adverteer altyd werksgeleenthede, onthou sy skielik. Sy tik ’n webtuiste in en vind vinnig die job offers-knoppie. Sy lees deur die gelyste werkstitels. Sy mik dadelik vir die junior posisies en besluit om haar CV vir almal te stuur. Sy het niks om te verloor nie, reg? Iemand moet haar net raaksien en ’n kans gee.
En tel dit nie in haar guns dat sy op haar ouderdom bereid is om met enige posisie tevrede te wees nie? Dan praat sy boonop twee tale en is betroubaar, slim en aantreklik. As enige werkgewer moes sien hoe sy haar en Marius se huis bestuur, georden, versier en in stand gehou het, sou hulle sekerlik vir haar ’n werk aangebied het.
Sy sug saggies. Sy weet dat die werksoek-speletjie nie só werk nie. Werk val nie sommer in jou skoot net omdat jy ’n goeie tuisteskepper is nie. Ha! Dalk moes sy dít op haar CV aangebring het: Professionele tuisteskepper van ’n ongeskikte buffel se massiewe huis. Posisie beklee vir drie jaar, ten spyte van moeilike omstandighede.
Sy stuur haar CV, maak haar Appeltjie toe, staan op en strek haar arms bo haar kop uit. Gaap ’n lang gaap. Haar bed lyk skielik na die mooiste, beste, warmste plek in die wêreld. Sy sit haar selfoon op die bedkassie sodat sy sal hoor as dit vibreer en sak diep onder haar duvet in.
Sy word wakker van ’n geritsel in die hoek van haar kamer. Sy knip haar oë ’n paar keer, skuif regop in haar bed.
“Flip, Kayla, wat maak jy?”
“O!” Kayla druk iets terug in Mieke se kas. “Sorry, ek wou jou nie wakker maak nie.”
“Wat soek jy in my kas?”
Kayla wapper haar ooglede ’n paar keer, tuit haar mond. “Ek het niks om aan te trek nie.”
Mieke kyk suur van die balletstylskoene en skinny jeans na die hemprok en luiperdvelmotief-truitjie wat Kayla soos ’n tydskrifmodel laat lyk. Sy lig ’n wenkbrou.
“Dis bleak buite, oukei! Ek wou ’n baadjie leen, maar ek sou dit dadelik terugbring.”
“Ek dog my klere is te preppy vir jou.”
“Dit ís, maar van jou goeters lyk nogal vintage.”
Mieke stut haar op haar elmboë. Sy het nie krag om met Kayla te baklei nie, knik net moeg vir haar.
“Regtig?” Kayla trek ’n baadjie uit die kas. “Kan ek hierdie een maar vat?”
“Vir vandag.” Mieke sak agteroor op haar kussing en gaap.
Kayla trek die baadjie gretig aan, gaan staan voor Mieke se vollengtespieël om haar uitrusting te bewonder. “Nie heeltemal my styl nie, maar not too bad.”
“Uh-huh.”
Kayla kom staan voor Mieke. “Ek gaan brunch saam met my band buddies. Wil jy saamkom?”
Mieke kyk in die neutbruin oë met ’n spatsel geel in die een oog. Dieselfde spatsel wat sy ook het. Die enigste fisieke ding wat hulle gemeen het. Dit en dieselfde skoengrootte.
“Hoe lyk dit, Miekels? Lekker bacon, eiers en croissants. Wie is in elk geval lus vir Ma se kak pap en vetvrye jogurt?”
Asof Mieke se maag vir haar antwoord, grom dit skielik hard.
Kayla lag. “Toe kom, Mieke.” Sy kry haar aan die arm beet en begin trek. “Jy kan nie heeldag hier lê en jammer voel vir jouself nie.”
