vensterbank. “Hy kan haar maar hou, sê ek vir jou. Hy moet haar vat, sy’s nou gebruikte goedere.” Hy kyk Charlie aan met vlammende oë, sy gesig hoogrooi. “Maar ek soek my verdomde skaap! Dis stoetooie daai. Dit hou ook nie op nie, ek weet nie of daar nog iets van my plaas oorgebly het nie.”
Charlie se kop verwerk die inligting stadig. Al waaraan hy kan dink, is dat Vader ou Calla se vrou lankal verruil het vir die witkop-poeding met die groen oë. Sou Calla dit weet? Arme bliksem, vyfhonderd stoetooie is seker ’n moerse klomp geld. “En … en as hy moeg is vir haar?” vra hy.
Calla klim van die bed af, begin heen en weer in die sel stap. “Kry vir hom ’n ander een. Daai vent het meer koerasie as ’n Bovelderbul in ’n kamp bronstige Drakensbergerkoeie. Wat hulle in die maergat sien, weet die hel alleen. Miskien is daardie lang nek van hom nie die enigste ding wat lank is nie.”
“En sy? Wat word dan van haar?”
“Die langnekbliksem sal wel iemand kry vir wie sy ‘herbestem’ is. Daar is seker al honderd of meer siele in hierdie kolonie.”
“Hoekom is jy nie na die pote toe nie? Hel, vyfhonderd skape!”
“Ek wou eers kom kyk wat hier aangaan.” Hy glimlag wrang. “Toe sluit hulle my toe.”
’n Ruk is dit stil; Charlie volg Calla se heen-en-weer-stappery. “Toe my vrou hier betrokke geraak het, het ek navorsing gedoen oor kultusse soos dié.” ’n Ruk lank weer net Calla se voetval. “Daar was baie van hulle, veral in Amerika. Die People’s Temple van Jim Jones in Jonestown, Guyana. Die donner het meer as negehonderd mense, mans, vroue en kinders laat gif drink toe sy gat vasgedraai het.”
“Ek kop dit nie,” sê Charlie. “Wat maak dat mense so agter een paloeka aanloop, sulke dinge doen?”
“’n Vent soos Jim Jones, of Charlie Manson van die Moonies, is gewoonlik baie charismaties met ’n baie sterk persoonlikheid. Jy het mos die slangnekbliksem gesien daar binne. Hy maak vir hom ’n klomp onseker mense bymekaar en neem hulle lewe oor; hulle glo alles wat hy sê en doen alles wat hy beveel. Hy vat hulle na ’n afgeleë plek waar hulle selfonderhoudend is, soos hier, en besoekers word nie toegelaat nie. Hy neem hulle lewe so oor dat hulle selfs hulle eiendom aan hom gee: plase, huise, vee, geld, wat ook al. En alles baseer hy op die Bybel – meesal die Ou Testament. En dis baie vreemd, maar dwelms en seks, veral met jong goed, is die sement wat alles aan mekaar hou.”
Charlie krap sy kop. In die tronk al het hy gewonder oor dinge soos dié. Hoe die bendes in die tronk werk. Dinge soos Hitler, hoe gewone mense ’n ou kan volg en dinge doen wat hulle andersins nooit sou doen nie. Check nou hierdie ouens hier wat tik vat asof dit Oros-koeldrank is, en nie weet dat dit is wat hulle soos nete aan Slangnek laat klou nie. Charlie skud sy kop. “Waar kry hulle al die jong goed waarvan jy praat?”
Calla gaan sit op die bed met sy hande in sy bos krulhare. “As jy lank genoeg hier bly, sal jy agterkom hier is nie baie jong seuns nie. ’n Seun is hier nie veel werd nie.” Hy lê weer terug op die bed. “Dogters en jong vrouens, ja! Hulle stuur die jong manne die wêreld in om jong meisies hiernatoe te lok, en as hulle eers hier is, hou die tik hulle hier.”
Voordat Charlie nog ’n vraag kan vra, is daar ’n gestamp aan een van die twee houtdeure. ’n Luik in Calla se bo-deur val oop. “Staan terug!” skree iemand van buite, en albei selle se deure ratel.
Charlie kyk vraend na Calla.
“Oefeningtyd,” sê die boer en begin sy stewels oor sy kouse trek. “Onthou, hulle is darem soort van Christene, en die skyn moet gehandhaaf word. Kom ek gaan wys jou die plek, maar moet niks probeer nie. Hulle lagie Christelike vernis is maar baie dun.”
Buite lyk dit asof die son soos ’n rubberbal hoog vanuit die byna wit lug op die groen gras gaan bons. Beboste klowe en sagter voue in die landskap maak donker strepe teen die rante en deinende heuwels wat Charlie kan sien waar die groot kloof uitloop op die vlakte. ’n Ent weg, duskant ’n heining, lê ’n hoop rotse wat beplant is met groot aalwyne om ’n soort rotstuin te vorm. Anderkant die heining om die kompleks skiet die kloof se wande op na dieselfde kruinrotse waar hy amper sy agterent gesien het. Die twee tronkselle is ’n ent van die huis af, sien Charlie nou, waar die kloof op sy steilste is en begin oopmaak en in ’n suidelike rigting op die vlakte begin wegdraai. In die verte is blou pieke, moet die Drakensberge wees. Tussen die tronk en die huis is ’n groot wit dubbelverdieping wat lyk soos ’n skoolkoshuis. Dit pas glad nie by die sandsteen van die huis en die ou stalle nie.
“Woonkwartiere en eetsaal,” sê Calla as hy sien waarna Charlie loop en kyk. “Waar die manne met hulle vadergegewe skelmpies bly.” Hy sit met sy vingers aanhalingstekens om die woord “vadergegewe”.
Hulle stap stadig in die sanderige tweespoorpad af. Broer Gerrie en nog ’n swartgeklede boetie volg hulle, albei met broederlike liefde en ’n AK gewapen. Charlie merk dat hy nie die enigste een is wat sukkel om te loop nie; Gerrie hink self nog half wydsbeen, asof hy pas van ’n perd geklim het.
“Dis ver genoeg,” grom Gerrie toe hulle voor ’n hoë draadhek kom.
Anderkant die hek loop die twee wit sandspore verby ’n paar rondawels tot waar dit om ’n draai van die kloof verdwyn. “Waar gaan dié pad heen?” vra Charlie binnensmonds aan Calla.
“Die volgende plaas, in ’n beboste kloof om die draai … ’n mooi plek. Daar is pragtige groot geelhoutbome in die klowe ook.” Calla se oë soek van onder die breërand oor die veld. “Dit is waar alles gebeur.”
“Hoe bedoel jy?”
Calla loer na die twee wagte wat eenkant op ’n klip sit en rook en praat dan sagter. “Ons is hier nie ver van die Swazilandse grens nie. Hulle bring die blokke kokaïenpasta en ander grondstowwe vanaf plekke soos Colombia, Bolivia en Peru deur Maputo en dan Swaziland die land in. Van daar af is dit ’n kort vlug met ’n helikopter tot hier waar dit verfyn word tot kokaïen.” Calla kyk weer ’n slag stil en grimmig na die wagte. “Hulle maak die verdomde tik ook daar op die plaas,” sê hy dan.
Charlie kyk hom met ongeloof aan. “Wil jy nou vir my vertel hier is ’n dwelmfabriek, hier in die boendoe tussen die berge? Om wat mee te maak, en wat van werkers in die fabriek?”
“Dis wat dit so oulik maak, waar wil jy ’n beter plek kry? Niemand vermoed iets nie, hulle is dan so ’n Christelike spul wat boer met skape en beeste en wild. Hulle is selfs betrokke met die swartrenoster se bewaringsprogram. Behalwe vir die bietjie wat hulle self gebruik, versprei hulle die goed van hier af deur die Vrystaat en dan van daar verder die PWV-gebied in.”
“Loop jou skape ook op dié plaas?”
Calla trek die velthoed se rand laer teen die skerp sonlig en staar met skrefiesoë na die swart stippels ver op die groen vlakte. “Die vee loop op ’n buurplaas, dié kant toe.” Hy beduie noordwaarts met ’n stuk tamboekiegras waaraan hy loop en kou. “Nog ’n geskenk aan ‘Vader’ van ’n dankbare boer wat deur die langnekbliksem van ’n spiksplinternuwe jong lewensmaat voorsien is nadat dit in die Groot Boek aan hom ‘geopenbaar’ is.” Calla gee die grasspriet ’n paar driftige koue voordat hy dit eenkant toe spoeg. “Dit is ongelooflik wat party siek bliksems sal doen net om by ’n sewentienjarige meisiekind in die bed te kan spring.”
Calla trek nog ’n stuk gras uit, stroop die saad en blare af. “Wat ’n verdomde mal spul!” Hy kou ’n ruk ingedagte en vervolg dan: “Nee, jy sal nie vee op hierdie grond kry nie. Dis ’n wildsplaas hierdie; in daardie rante en klowe is daar nog leeus, luiperds ook. As jy hier wil uitstap,
