word.
Die see is grys en onstuimig toe die boot die Engelse kanaal binnevaar. Hoë, witgekruinde golwe beweeg aanhoudend landwaarts, net om hulle genadeloos teen die rotse op die strand te pletter te loop.
Waar Verena alleen op die dek teen die reling aangeleun staan, is sy in ’n ligbruin kameelhaarjas, ’n ligrooi gebreide mus, ’n serp en handskoene geklee. Sy is warm aangetrek, maar die wind waai yskoud teen haar gesig aan. Daar is ’n hartseer trekkie om haar mooi, sagte mond terwyl sy na die onstuimige see kyk. Sy is baie lief vir die see, maar nie wanneer die water so grys en mistroostig lyk nie.
Na ’n rukkie kom die son deur. Verena maak haar handsak oop en haal ’n sonbril te voorskyn. Sy sit die bril op en nou steek net ’n klein deeltjie van haar voorkop, haar neus, mond en ken uit. Die bril lyk kompleet soos ’n masker wat bedoel is om die skoonheid van haar gesiggie vir begerige oë te verberg.
Noudat die son deur die wolke gebreek het, stap die meeste van die passasiers uit op die dek. ’n Lang, donker, breedgeskouerde man van ongeveer vier en dertig kom staan ’n paar tree van Verena af. Sy kyk hom vlugtig aan. Hy is die aantreklikste man wat sy nog ooit gesien het. Sy twee hande wat op die relings rus, is lank, slank en netjies versorg. Hy het swart hare, donker oë en ’n donker gelaatskleur.
Sy besluit om darem nog ’n blik in sy rigting te waag. Sy draai haar gesig stadig in sy rigting, en die volgende oomblik kyk sy vas in sy donker oë wat haar met openlike weersin beskou. Gelukkig kan hy nie haar oë deur die lense van die sonbril sien nie.
Sy vererg haar dadelik vir die vermetele man wat haar só aankyk terwyl hy haar nie eens ken nie. Sy kyk hom strak en reguit aan totdat hy omdraai en wegstap.
Die volgende oomblik hoor sy ’n man aan haar ander kant op Afrikaans vir sy vriend sê: “Ek wonder hoe die meisie hier langs ons werklik lyk agter daardie masker van ’n bril.”
“Haar gesig is bepaald geskend, daarom dat sy haar agter so ’n aaklige bril versteek.”
Die man wat eerste gepraat het, begin saggies lag en klap sy vriend vertroulik op die skouer.
“Hierdie uitlandse vroumense dra nie daardie soort bril om ’n geskende gesig te versteek nie, my vriend,” sê hy. “Hulle dra die ding omdat dit glo mode is.”
“Maar hoe sal ’n mens ooit weet hoe sy lyk?” wil die ander man weet.
“O, sy wil bepaald nie hê ons moet weet hoe sy lyk nie. Natuurlik skreeulelik.”
Verena maak of sy nie ’n woord Afrikaans verstaan nie. Sy weet hulle verkeer onder die indruk dat sy ’n uitlander is wat nie hulle taal verstaan nie, daarom dat hulle haar so openlik bespreek. Sy wag ook net totdat hulle ’n ander onderwerp vir bespreking kies, toe stap sy ongeërg weg en maak haar in die son op ’n dekstoel tuis.
Pas voor middagete doen hulle by die hawe van Le Havre aan, waar ’n aantal passasiers van die boot afstap. Die lang, donker man en die twee Afrikaanse kêrels wat haar so openlik bespreek het, bly gelukkig in Le Havre agter.
Die boot vertoef net ’n halfuur in die hawe, toe vertrek hulle weer. Maar nou is die lug weer grys en bewolk en ’n yskoue wind waai oor die dek. Na die middagete gaan sy na haar kajuit toe en sy bly daar totdat dit tyd is vir aandete …
Maar daardie aand, terwyl die boot liggies op die golwe wieg, lê Verena tot laat aan die vermetele, dog uiters aantreklike man en dink wat in Le Havre agtergebly het.
Hy is bepaald ’n Fransman, dink sy. Maar waarom het hy my so openlik en met soveel weersin aangekyk? Ek het hom tog geen leed aangedoen nie, of minag hy my omdat my sonbril so modieus is? Ja, dis nooit anders nie, hy is bepaald van die konserwatiewe soort wat alle modes verdoem, maak nie saak hoe stemmig dit is nie …
Sy wonder of sy die aantreklike Fransman ooit weer sal sien, of is dit bloot ’n geval van skepe wat in die nag by mekaar verbygevaar het?
Eienaardig, dink sy, maar ek het ’n gevoel dat ek hom weer sal sien, maak nie saak wanneer nie.
Ag, dis pure wensdenkery, sê ’n klein stemmetjie binne-in haar. Jy weet nie eens verseker wat sy nasionaliteit is nie. ’n Mens is nie noodwendig Frans omdat jy in Le Havre van die boot afgestap het nie. Die man is dalk Italiaans of selfs Portugees, moontlik nog Spaans. En waarom wil jy hom in elk geval weer sien? Dit is tog duidelik dat hy nie ’n druppel tyd vir jou het nie!
Dis waar, besluit sy, hy is my baie beslis nie vriendelik gesind nie. Maar ek sou hom nogtans weer wou sien.
Met hierdie gedagtes raak Verena later aan die slaap, net om van die aantreklike Fransman, of wat hy ook al is, te droom. Toe sy die volgende oggend wakker word, weet sy dat daardie man se beeld vir altyd in haar geheue afgedruk is. Al lewe sy ook ’n honderd jaar, sal sy hom altyd onthou en … Ja, sy kan maar net sowel aan haarself erken dat sy die man liefhet … Liefde met die eerste aanblik, dis wat dit is.
Vroeg die middag van die volgende dag nader hulle die eiland wat vir Verena soos ’n pragtige, wit, drywende stad lyk. En hier waar sy vol afwagting op die dek daarna staan en kyk, wonder sy of mevrou Stratton haar kabelgram gekry het en of Alice by die hawe sal wees om haar te ontmoet.
Verena se blik bly strak, waarnemend op die naderende eiland en nou kan sy selfs al die berg onderskei waarvan Alice haar vertel het. Dit is duidelik dat die eiland vroeër vandag sneeu gehad het, want die berg is nou nog plek-plek wit daarvan.
Verena was verniet bekommerd. Toe sy aan wal stap, wag Alice haar met ’n breë glimlag in. Hulle omhels mekaar hartlik, dan sê Alice met spontane vrolikheid: “O, Verena, dit gaan ’n wonderlike vakansie wees noudat jy ook hier op die eiland is!”
“Ons moet vir jou ma dankie sê omdat sy my hierheen genooi het,” lag Verena bly en opgewonde. “Dit sal wonderlik wees om weer ’n warm, huislike atmosfeer te kan geniet.”
Hulle staan belangstellend en kyk terwyl Verena se motortjie deur die enkele hyskraan uit die boot se ruim gehys word. Die wind waai snerpend koud uit die noorde, maar hulle voel amper nie die koue nie – hulle is so uitbundig gelukkig.
Toe al die formaliteite eindelik afgehandel en Verena se bagasie in haar motortjie gelaai is, nooi sy Alice om in te klim sodat hulle kan ry.
Maar Alice skud haar kop, glimlag en sê vriendelik: “Dankie, maar ek het met my pa se bromponie gery.”
“O, ek was onder die indruk dat ’n taxi jou na die hawe toe gebring het,” sê Verena.
“Hier op die eiland is nie taxi’s nie,” lig Alice haar in. “Daarom het ek voorgestel dat jy jou motortjie moes saambring. Maar kom, laat ons ry. Dit word by die minuut kouer; my ma het gesê sy sal die tee en warm botterbroodjies vir ons gereed hou.”
“Nou goed, ry voor, ek sal jou volg,” stel Verena voor, aangesien sy nie die eiland en sy paaie ken nie.
Dit duur nie lank nie, toe klim die twee voertuie stadig en versigtig teen die berg uit. Dit gaan maar stadig, want die sneeu maak die pad glad en gevaarlik. Verena het groot moeite om die motor in die pad te hou. Sy het nooit geweet dat sneeu ’n teerpad so glad kan maak nie. Dit voel behoorlik of sy op ys ry …
Sy sug hardop van verligting toe hulle byna oor die berg is. ’n Entjie vorentoe maak die pad ’n kort draai, dan nog ’n klein entjie en hulle is oor die berg. Maar dit lyk of dit hier aan die ander kant van die berg meer gesneeu het.
In
