Alice het haar vriendin se rooi motortjie aanhoudend in die truspieëltjie dopgehou, maar sy weet eerlikwaar nie wat by die draai gebeur het nie. Sy het gesien toe die rooi motortjie se neus om die draai verskyn, maar die volgende oomblik het sy Verena aaklig hoor gil en gesien hoe die rooi motortjie die pad verlaat, twee keer omslaan en op sy linkersy langs ’n rots tot stilstand gekom.
Alice is etlike sekondes lam en deur die wind van skrik. Dan tref dit haar plotseling dat Verena straks dood of ernstig beseer is en dringend hulp nodig het.
Met ’n roekelose vaart jaag sy deur die sneeu na waar die rooi motortjie stil op sy kant lê. Sy voel hoe die trane oor haar wange stroom, want alles lyk so stil in die motor. Maar sy weet ook dat sy nou sterk moet wees. Sy weet nie hoe ernstig Verena beseer is nie, maar die beseerde moet haar hulp dringend nodig hê.
Dit voel vir Alice soos ’n ewigheid voordat sy eindelik langs die rooi motortjie rem trap, haastig van die bromponie afklim en by die gebreekte motorruit inkyk.
’n Snik ontsnap oor haar lippe toe sy Verena bleek, bloedbevlek en bewusteloos – of is sy dood? – aan die veiligheidsgordel sien hang.
“O, Verena!” roep sy hartverskeurend uit en bars die volgende oomblik in trane uit.
“Laat ons toe om die motortjie op te tel en op sy wiele te sit, señorita,” hoor sy deur haar snikke iemand langs haar sê.
“Is … is my vriendin dood?” vra sy en sien deur haar trane dat daar twee mans langs haar staan.
“Dit sal ons eers kan vasstel nadat ons die motortjie opgetel het, señorita,” sê die man en vermaan haar om asseblief uit die pad te staan.
“Ek … sal die … die dokter … moet ontbied,” sê sy hortend tussen snikke deur.
“Dit sal nie nodig wees nie, Señorita,” help die oudste van die twee mans haar reg. “Ons het gesien toe die motortjie die pad verlaat. My jonger broer het dadelik gery om die dokter en die ambulans te ontbied. Ons kan dokter De Almeida nou elke oomblik verwag.”
Sonder veel inspanning lig die twee mans die motortjie op totdat hy weer op sy wiele staan. Hierna stap die ouer man om die voertuig en sukkel ’n rukkie om die deur aan Verena se kant oop te kry. Hy het ook net die deur oop, toe hou dokter De Almeida saam met die ambulans langs die rooi motortjie stil.
Die dokter, ’n vyftigjarige man, klim haastig uit sy motor en stap dadelik na die bewustelose meisie in die motortjie. Met ’n strak gesig neem hy haar bebloede pols tussen sy vingers.
Almal wag in die stilte om te hoor of die pragtige, blonde meisie nog lewe of reeds dood is. Selfs Alice se snikke het bedaar, nou loop die trane net stil en warm oor haar wange. Almal hou die dokter se gesig dop vir ’n teken of ’n trek wat die pasiënt se toestand verraai. Maar hulle vind niks nie. Die dokter se gesig bly strak en ernstig.
Eers na twee minute, wat vir die toeskouers soos twee uur voel, sê die dokter: “Die señorita lewe gelukkig nog, maar ons sal haar so gou moontlik by die hospitaal moet kry sodat ek kan vasstel hoe ernstig sy beseer is.”
Alice begin uit verligting weer snik. Die dokter, wat elke inwoner op die eiland ken, kyk haar vlugtig aan en vra belangstellend op Engels: “Is sy familie van julle, señorita Stratton?”
Alice skud haar kop, droog haar trane af en sê skor: “Ons is nie familie nie, dokter – sy is my boesemvriendin. Die señorita se naam is Verena Kestell en sy is vier en twintig. Sy studeer musiek in Londen, maar is van Pretoria, Suid-Afrika afkomstig. My ma het haar genooi om die vakansie hier by ons op die eiland te kom deurbring. Ek het haar vanmiddag op die hawe gaan ontmoet en ons … ons kom juis nou van die hawe af. Sy het nog nie eens die eiland ge … gesien nie …” Sy begin weer hardop snik.
Terwyl die bewustelose Verena versigtig op die ambulans se draagbaar geplaas word, neem die dokter twee pille uit sy tas en hou dit na Alice uit.
“Dit is vir my duidelik dat jy aan skok ly, señorita Stratton. Gaan liewer huis toe en rus. Neem hierdie twee pille. Dit sal jou gou kalmeer en laat ontspan,” doen die dokter vriendelik aan die hand.
“Kan ek nie saam met julle na die hospitaal toe gaan en by Verena bly nie, dokter?” wil Alice hartseer weet.
“Nie nou nie. Later, wanneer jy beter voel,” sê die dokter en skud sy grys kop om sy woorde te beklemtoon. “Bring dan sommer vir haar slaapklere en ander benodigdhede saam. Hierdie señor …” Hy beduie na een van die twee mans wat die motortjie op sy wiele getel het, “hy sal jou bromponie en ook señorita Verena se bagasie op sy vragmotortjie laai en jou huis toe neem. Hy sal haar motor later by julle huis besorg.”
Na hierdie verduideliking klim hy in sy motor en ry agter die ambulans aan.
Toe Alice tuiskom, is dit die eienaar van die vragmotor wat aan haar ouers, Dennis en Maureen Stratton, vertel van die ongeluk wat teen die berg plaasgevind het.
Dit is ’n geskokte Maureen wat die man ’n koppie tee aanbied, wat hy vriendelik van die hand wys. Hy verduidelik dat hy die señorita se motortjie wil gaan haal voordat dit toe is onder die sneeu.
Dennis vergesel hom na die ongelukstoneel, terwyl Maureen haar dogter oorhaal om die twee pille te neem en ’n rukkie te rus voordat sy hospitaal toe gaan.
Selfs vir Alice se sustertjie, Clare, voel dit of ’n ernstige ramp die Stratton-gesin getref het. Alice het vir hulle ’n foto van Verena gewys en Clare kan amper nie glo dat die pragtige Verena nou bewusteloos in die hospitaal lê nie. Alice het hulle so baie van die talentvolle Verena vertel en hulle het almal so gretig na die meisie se koms uitgesien. Sy voel in haar kinderlike eenvoud dat sulke mooi en talentvolle mense nie ongelukke behoort te maak nie. Nou sal Verena nie eens vanaand vir hulle op die klavier kan speel nie, en dit, voel sy, is alreeds ’n ontsettende ramp.
Die hele Stratton-gesin vergesel Alice daardie aand na die hospitaal toe. Toe hulle die privaat kamer binnestap waar Verena bleek en nog steeds bewusteloos op die hoë hospitaalbed lê, merk hulle op dat die bewustelose meisie etlike besoekers het – die drie broers wat Alice tydens die ongeluk bygestaan het, hulle pa, ma, vroue en nog ’n paar eilandbewoners. Dit is duidelik dat die hele eiland van die motorongeluk weet, want terwyl die Strattons langs Verena se bed staan, kom en gaan die besoekers die een na die ander. Elkeen wat inkom, plaas sy of haar hand liggies op die bewustelose meisie se bleek hand wat op die wit deken rus, prewel sag ’n paar woorde in Portugees en verlaat dan weer die siekekamer.
Alice kyk haar pa, wat vlot Portugees kan praat, vraend aan. Dan verduidelik hy sag: “Elkeen kom belowe jou vriendin persoonlik dat hy of sy vir haar in die kerk gaan bid. Die ou gryskopvroutjie wat pas die vertrek verlaat het, het jou bewustelose vriendin verseker dat die hele eiland treur oor die ramp wat haar getref het en dat hulle almal vanaand in die kerk vir haar herstel sal bid. Die mense hier op die eiland is eenvoudige vissers en fabriekswerkers, maar hulle is almal vol liefde vir hulle medemens en baie opreg. Jou vriendin sal nooit getrouer en opregter vriende vind as hierdie eilandbewoners nie, Alice. Terloops, die paartjie wat pas ingekom het, is die plaaslike apteker, José Mendes, en sy verloofde, Julietta Caspera. Julietta se pa is die eienaar van die eiland se enigste hotel …”
Die binnekoms van dokter De Almeida en sy vrou, Rita, laat Dennis Stratton meteens swyg. Die dokter neem Verena se pols tussen sy vingers, lig een ooglid op en draai dan na Alice.
“Ek sal bly wees as jy al die gegewens in verband met jou vriendin aan my sal verstrek vir die hospitaalregister,” sê hy. “Kom, stap asseblief saam
