gesig. Maar voordat sy iets kan sê, is hy reeds op pad om haar serpie te red.
“Dankie,” sê sy op Engels toe hy ’n oomblik later die stukkie wit kant met ’n sjarmante buiging na haar uithou.
“Dis ’n plesier, señorita,” erken hy haar dankbetuiging op goeie Engels maar met ’n duidelike aksent.
Die feit dat hy Engels so vloeiend praat, laat Marina met meer belangstelling na hom kyk.
Voor haar sien sy ’n lang, skraal man met breë skouers wat die baadjie van sy ligte grys pak eer aandoen. Sy raafswart hare is steil en netjies agteroor gekam. Sy gesig is effens skraal en donker met ’n aristokratiese neus en hoë voorkop. Sy ken is effens aan die aggressiewe kant en dit getuig van ’n sterk karakter en ’n onwrikbare wilskrag. Sy mond is sterk met streng lyne aan die kant, en sy oë is byna swart, skerpsinnig en deurdringend.
Vanaf sy indrukwekkende lengte kyk die vyf en dertigjare marguês Renaldo de Conna af op ’n kroontjie wat soos ougoud blink in die fel strale van die son. Binne oomblikke neem hy elke trek op haar fynbesnede gesig waar, en merk dat daar ’n suggestie van agterdog in haar lewendige viooltjieblou oë skuil.
Die gedagte dat sy hom wantrou, laat meteens weer ’n gevoel van ergerlikheid in hom opstoot. Hy is ’n magtige, vermoënde en invloedryke man, en gewoond aan agting en respek, baie beslis nie wantroue nie.
“Jy lyk nie juis ingenome met my teenwoordigheid nie, señorita,” laat hy koel hoor, en sy wenkbroue vorm ’n duidelike vraagteken.
Sy trek haar skouers liggies op. “Wel, dis ’n openbare park; ek kan jou seker nie belet om ook hier te wees nie, señor …”
“Wat, openbare park?” Hy meet haar met ’n kil, deurdringende blik, en vir Marina wil dit voorkom of die man diep ontsteld is. Waarom weet sy natuurlik nog nie. Maar sy volgende woorde is vir haar ’n ontnugtering. “Jy misgis jou, señorita, dis nie ’n openbare park nie. Inteendeel, dis privaat eiendom. Die terrein van my castelo!”
“Van … van … jou castelo?” stamel sy verward en blik die man nou self ontsteld aan. Hy merk haar ontsteltenis en besef dadelik dat sy sy eiendom onwetend betree het. “Dit … spyt my dat ek oortree het en jou dalk ongerief aangedoen het,” maak sy blosend verskoning. “Maar ek sal my sonder versuim van jou eiendom verwyder, señor.”
Sy groet hom met ’n bedremmelde glimlaggie en wil net wegstap toe sy meteens die ferm aanraking van sy hand op haar arm voel. Ergerlik kyk sy op. Maar die belangstellende uitdrukking in die marquês se donker oë laat haar meteens verward voel.
Daar is iets steurends in sy blik, iets sags en mensliks wat flussies afwesig was, en dit ontwapen haar totaal.
“Ek neem aan jy is met vakansie hier in Lissabon?” sê-vra hy en verwyder sy hand oombliklik van haar arm. “In watter hotel gaan jy tuis, señorita … e …?”
Sy blik rus vraend op haar, en Marina besef dat hy op ’n bekendstelling wag. Hy wil natuurlik weet wie die oortreder op sy eiendom is, flits dit deur haar gedagtes. “Neser … Marina Neser,” vul sy met ’n klein stemmetjie aan.
“Aangename kennis, señorita Marina. Ek is marquês Renaldo de Conna, tot jou diens … Maar jy het nog nie my vraag beantwoord nie!”
So, dan is hý Ricardo se neef, die kêrel wat ek my as ’n betreklik bejaarde man voorgestel het! dink sy. Wat ’n toeval! Maar hardop sê sy: “Jy het volkome gelyk, señor marquês, ek is met vakansie. Maar wat die naam van my hotel is, sal ek waarskynlik nooit kan onthou nie …”
“En as jy hier in Lissabon verdwaal,” onderbreek hy haar met ’n frons, “hoe dink jy gaan jy ooit jou weg terug vind sonder om eens te weet wat die naam van jou hotel is?”
’n Warm gloed sprei oor haar pragtige gesig. Hoe min sy ook al daarvan hou, sy sal aan hierdie vreemde aristokraat moet erken dat sy reeds verdwaal het.
Sy vee die vogtigheid van haar voorkop af en antwoord sag dog opvallend selfbewus: “Ek vrees ek het reeds verdwaal, señor marquês, maar ek is darem nie volkome sonder die hotel se adres nie.” Sy haal die velletjie papier uit haar handsak en hou dit na hom uit. “As jy miskien kan beduie hoe ek moet loop –”
“Daar is geen sprake van nie,” onderbreek hy haar kortaf. “Dis byna tyd vir middagete, dus sal jy maar eers moet bly vir ete. Daarna sal ek jou persoonlik by die hotel besorg.”
Voordat Marina iets hierop kan sê, neem hy haar saaklik aan die arm en lei haar oor die grasperk in die rigting vanwaar hy gekom het.
“Van waar af is jy afkomstig, het jy gesê?” begin hy gesels, en dit tref Marina dat sy stem gevaarlik aangenaam is om na te luister. Ja, die man se hele voorkoms en persoonlikheid is gevaarlik aantreklik.
Hulle stap tussen struike, bome en bloeiende plante deur wat ’n asemrowende geheel skep, en draai dan skielik links.
“Ek glo nie ek het gesê nie, señor,” glimlag sy fyntjies. “Maar aangesien jy so vriendelik is om my by die hotel te wil besorg, sal ek jou vertel.”
Sy kyk op, reg in sy oë wat geamuseer na haar kyk. ’n Kort oomblik hou sy blik hare gevange, dan raak sy meteens bewus van ’n eienaardige gevoelstroom wat soos vloedwaters deur haar bruis, en met ’n blos van verleentheid laat sy haar blik vinnig sak.
“Ek moet sê, dit klink geheimsinnig, señorita,” spot hy liggies.
“Hoegenaamd nie,” antwoord sy met haar ou selfvertroue. “Ek is van Johannesburg, Suid-Afrika, afkomstig, en daar is absoluut niks geheimsinnigs aan my besoek nie.”
Hy skud sy kop bedenklik, en ’n harde trek verskyn meteens om sy mond.
“Ek kan julle Suid-Afrikaanse ouers nie verstaan nie. Om ’n jong meisie soos jy so ver alleen op reis te laat, is absoluut ongehoord!”
“Ek is reeds een en twintig, señor marquês,” verdedig sy haar ouers se goed bedoelde optrede. “Trouens, deel van hierdie reis was ’n geskenk van my ouers vir my verjaardag. Maar nou ja, Suid-Afrikaanse gebruike en dié van jou land stem natuurlik nie ooreen nie.”
“Inderdaad. Maar ek moet sê, ek hou niks van jul volksgebruike nie. ’n Meisie behoort soos ’n juweel opgepas te word en nie so aan gevaar blootgestel te word soos wat dit vandag met jou die geval was nie, señorita.” Hy blik haar koel, berekenend aan. “Jy was inderdaad gelukkig om hier by my castelo uit te kom.”
“Ja, ek besef dit …” Toe verstar haar blik meteens, want wat sy voor haar sien, slaan byna haar asem weg.
’n Eeue oue kasteel, soos waarvan sy nog net in boeke gelees het, doem soos ’n vors van ouds voor hulle op met sy talle skerp torinkies en koepels, kruisraamvensters en geboogde ingange. Vir Marina voel dit kompleet of sy in ’n droom verkeer, ’n heerlike droom waaruit sy aanstons sal ontwaak en vind dat sy in ’n hotel op haar bed lê.
Hulle beweeg nog steeds oor ’n sagte, groen grastapyt tussen bloeiende oleanders en frangipanibome deur. Toe plaas hy sy hand sjarmant onder haar elmboog en lei haar versigtig met ’n menigte kliptreetjies op, van die een terras na die ander, totdat hulle die indrukwekkende geboogde ingang bereik.
Hy stoot die swaar, massiewe deur oop, buig galant en nooi haar om binne te gaan.
“Ek veronderstel
