die eerste keer dat my ma ’n spindokter het,” merk ek op. “Seker maar omdat sy nou, soos jy sê, ekstra high-profile raak.”
“Jammer dat so ’n mooie man valstande het,” mymer Dora hardop.
“Valstande? Is jy seker, Dora?”
“Doodseker. G’n mens kan sulke wit tande hê nie.”
“Ag, jinne tog, Dora, miskien het hy net sy tande laat whiten. Deesdae doen tandartse wonders met vergeelde tande.”
“Whatever, Maxie, met of sonder tande, ek trust nie die man nie. Te glad met daardie bek van hom met die blink tande. Laat my dink aan jou pa ...”
Dit voel amper asof iemand my met ’n klip teen die kop gooi. Dora se mond hardloop gewoonlik met haar weg, maar vandag het sy sowaar geen brieke nie. My pa se naam word nie in Ma se huis genoem nie, ook nie in my ouma-hulle se huis nie. Of in enige ander huis nie. Lange jare gaan in stilte verby sonder dat die onderwerp ooit aangeroer word, en vandag verwys Dora sommerso na die skim van wie ek ten minste ’n paar gene moes geërf het.
Vir ’n lang oomblik is dit asof iemand ’n handgranaat in die kombuis in gegooi het en ons net wag vir die ding om te ontplof.
“Wat van my pa, Dora?” waag ek om te vra, al vrees ek dat die antwoord in my gesig kan ontplof. Dis nie die eerste keer dat ek die vraag vra nie, maar elke keer word ek met ’n afjak en ’n skerp antwoord weggestuur.
“Hoe vra jy my nou?” wil Dora dan ook ewe bars weet. “Jy weet mos ek kan vir jou niks sê nie. Jy weet mos jy moet met jou ma daaroor praat.”
“En jy weet goed ek het al hoeveel keer probeer. Jy weet goed sy wil nie oor hom praat nie. Sê net altyd hy sou nie die punch kon vat nie en is weg voor ek gebore is.”
Nog voor ek gebore is, het ek myself kleintyd getroos. Voordat hy my kon sien. Dan was dit ten minste nie oor my lelike voete nie ...
“Ja, daai ding kon ek nog nooit verstaan nie,” laat Dora nadenkend hoor. “Dat jou ma haar so laat vang het.”
“Dit was ’n ships-that-pass-in-the-night-ding, sê sy mos.”
“Dit was ’n one-night stand, soos ek dit sien.”
“Ag, twak, Dora-man, my ma is nie die one-night-stand-tipe nie. Sy is Johanna van der Merwe, sy weet wat sy doen, al het sy ook elke af en toe ’n ander man aan haar sy.”
“Wel, ek sal like om te weet wat is die verskil tussen ships-that-pass-in-the-night en ’n one-night stand.”
“Dêmmit, Dora, ek wil dit nie hoor nie. Ek weet my geboorte was ’n helse skok vir julle almal en my pa het seker sy gat afgeskrik. Maar ek wil nie daarvan weet nie. Have a heart, man!”
Eintlik is dit waar wat Dora sê – geen mens kan verstaan dat my ma so iets sou oorkom nie.
“Jou pa het nie net van alles vergeet nie, nie heeltemal nie ...” Dora sluk haar woorde.
“Wat? Wat bedoel jy?” Ek stamp die stoel om toe ek opspring. “Wat sê jy eintlik, Dora? Waarvan praat jy?”
My hart klop in my keel, my bloed raas in my ore. Ek wil vra, ek wil weet, ek wil só graag weet. Jare lank al. Ek wil Dora aan haar skouers vat en die inligting uit haar skud.
Maar dan gaan sit ek weer.
Dis asof iets my teëhou, asof ek bang is, asof Dora se mond Pandora se kissie is en wat daar uitkom, gaan iets allervreesliks wees. Iets wat ek nooit weer teruggedruk gaan kry nie, iets wat my gaan agtervolg, soos vlermuise in my hare, nare, aaklige vlermuise wat ek nie sal kan wegjaag nie, ongediertes wat mý gaan jag, gaan jaag.
Want as Ma wou hê ek moes daarvan weet, sou sy vir my gesê het. En sy het nie.
“Los dit nou, Maxie. Vergeet daarvan. Ek kan vir jou alles gee wat jy nodig het, net nie ’n pa nie,” het Ma gesê.
Ek kon nooit agterkom of sy cut-up was daaroor nie. Wanneer daardie onderwerp aangeroer is, het daar ’n gordyn voor Ma se oë ingeskuif. Behalwe vir die “remindertjie”, soos Dora my al genoem het. Die “remindertjie” dat daar ’n tyd was dat sy en my pa sáám was, so sáám was dat daar ’n kind verwek is.
As dit nie ’n biologiese noodsaaklikheid is dat ek ’n pa moet hê nie, kan ek my ook amper verbeel hy het soos ’n dwarrelwind gekom en gegaan. Sonder om lank stil te staan.
Ek kyk na Dora, ek hou asem op, maar wag tog dat sy verder moet verduidelik. “Dora?” vra ek weer. Huiwerig.
Dora sluk, bleek geskrik vir haarself. “Ag man, ek maak sommer stories op in my kop. Want ek wonder altyd hoe hy dit kon regkry om jou ma sommer net te vergeet.”
Dora se stem daal. “Maxie, jy moenie by jou ma gaan nuus aandra nie. Sy maak my dood as sy weet ek praat met jou oor jou pa. Morsdood, sê ek vir jou.” Dora kyk om haar rond, asof Ma skielik in die kombuis kan verskyn. “Sy sal my pension wegvat, dis wat sy sal doen. En ek sal nie weer ’n werkie kry in die land van die lewendes nie. Jou ma het contacts oor die hele wêreld. Friends in high places.”
Dora vou haar arms, klem haar lippe merkbaar opmekaar. Maar nie lank nie. “Dis ook jy! Jy met jou troustories. Vir wat nou dit vir mý kom staan en vertel? Het jy nie maters by wie jy kan gaan sit en praat nie? Hoekom altyd na Dora toe hardloop? Dora is nie jou maat nie, ook nie jou ma nie. Dora het genoeg van haar eie troubles. Daar sit ek met my eie drie meisiekinders, almal met kleintjies, nie een getroud nie en net twee van hulle wat werk het.”
“Ek het net vir Frankie en sy’s nie nou hier nie.”
“Frankie? Daai wildewragtig! Klein pes. Moeilikheidmaker van die eerste water, van die eerste dag af wat hulle hier langs ons ingetrek het. Jý was nie so stout nie, maar sý! Klouter oor die mure om hier by jou te kom sit en speel. Wip haar vir my. En praat! Jou ore van jou kop af. Nuuskierig. Wil als weet, vra uit asof sy die judge en die jury is.”
Dora is nie verkeerd nie. Frankie was ’n draaiorrel. En sy het eintlik nog nie verander nie.
“Ek het gedink jy het lankal van dié meisiekind ontslae geraak, vir jou ander maats gekry. Maar nee! Nou klou jy nog aan haar vas. Maar jy moet maak soos jy smaak. Dis jou lewe, nie myne nie. Loop praat met haar oor jou dinge, loop hoor wat sý vir jou te sê het as jy met jou troustories by haar kom.”
“Ek kan nie. Sy’s nie hier nie. Sy werk aan haar bucket list.”
“Haar bucket list? Die goed wat julle praat! Wat vir ’n ding is ’n bucket list?”
“Dis ’n lys van goed wat ’n mens wil doen voordat jy die emmer skop. Dis hoekom dit ’n bucket list genoem word.”
“Nou is die meisiekind dan aan die emmer skop?”
“Nee, natuurlik nie. Sy’s springlewendig. Té lewendig. Dis hoekom sy al hierdie vreemde dinge aanvang. Net hierdie jaar het sy al in ’n warmlugballon gery, gaan bungee jump en hierdie week gaan sy uit ’n vliegtuig spring.”
“Met of sonder ’n parachute?”
“Met, Dora. Moenie vir jou snaaks hou nie.”
Dora
