warm water …” begin Dorothy, maar haar oë het seker nou by die maanlig aangepas en sy sien Frits raak.
“Hallo, Dorothy,” sê hy onverstoord. “Ek en jy het netnou in die hospitaaltent ontmoet.”
“Jammer, dokter,” mompel sy verleë. “Ek het nie geweet u is hier nie.”
“Vasti het netnou al gekla sy wil gaan was,” is al wat hy sê.
“Ek het nie geweet julle ken mekaar nie,” sê Dorothy.
“Ons werk … het saamgewerk,” sê Frits.
“Frits is ’n narkotiseur,” voeg Vasti by. Hoekom klink hulle soos tieners wat betrap is?
“Gaan wys vir my waar daardie donkie vol warm water is. Waar het dokter Peens brandhout gekry?” vra Vasti en stap saam met Dorothy weg.
“Dryfhout op die strand. Daar is hope.” Toe sy seker is hulle is ver genoeg van die skerm verwyt Dorothy: “Hoekom het jy my nooit vertel van hierdie Frits-ou nie?”
“Ons werk net saam.”
“En kuier alleen in ’n donker rietskerm?” vra Dorothy betekenisvol.
Vasti vryf oor haar hare en ontdek nog grasstoppels. “Niks voel op die oomblik normaal nie, Dorothy.”
“Wat het hy hier kom maak?”
Ja, wat? Hy het haar nog nie gesê nie.
“Ek weet nie,” antwoord sy.
Haar brein weier om te aanvaar dat hy hier is net omdat sy hier is. Haar hart is ’n heel ander storie.
“Frits? Is dit jy?” vra Vasti toe sy weer by die rietskerm ingaan. Asof sy nie in elke selkern weet dis hy nie.
“Jy ruik lekker,” sê hy en kom staan by haar.
“Dorothy se stortseep. Haar man, Goodnews, het dit vir haar gekoop en sy het vir my daarvan geleen. Daar is glo jojoba-olie in.”
Sy weet sy raak enige twak kwyt en sy klink uitasem, want hy is te naby en hy ruik te veel na Frits.
“Jou hare is nat,” sê hy en vee ’n sliert agter haar oor in.
Net dié bietjie vat is genoeg om haar lyf in vlamme te laat uitbars.
“Frits. Hoekom het jy hierheen gekom?” vra sy skor.
Sy mond vind hare. Hy proe na boekenhoutheuning en moeilikheid. Veral na moeilikheid.
Haar lyf vormgiet nietemin teen syne.
“Hieroor,” kreun hy in haar oor. “Net hieroor,” en hy gryp haar nog stywer teen hom vas.
Sy sit haar arms om sy nek. Hy plunder haar mond, lê haar dan saggies op die slaapmat neer en buig oor haar.
Haar vingers is in sy hare. Dit voel springerig van skoonwees.
“Frits, ons moenie …” sê sy hulpeloos.
“Dit was onafwendbaar, Vasti. Van die begin af.”
Sy warm vingers sprei wyd oor haar week maag oop. Hy skuif haar T-hemp op en in die skrefies maanlig sien sy hoe sy oë ligter word toe haar borste soos twee onbewaakte torings voor hom lê.
“Jy is so mooi en ek wou al so lankal,” prewel hy met sy mond teen haar bors.
Sy onbeskaamde begeerte na haar laat haar bewe.
Op haar beurt lig sy sy T-hemp op. Sy lyf is van versilwerde gladheid aanmekaargesit. Hy leun oor haar, ver genoeg dat die puntjies van haar borste net-net teen sy borskas raak. Die puntjies spits hongerig op na hom toe. Hy voel dit, want hy lag saggies, oorwinnend.
En tog is dit daardie laggie wat die betowering versplinter.
“Frits, nee. Jacques.”
Die blote noem van Jacques se naam bring Frits skynbaar ook terug na die werklikheid.
Hy sit weg en trek sy T-hemp af.
Met haar rug na hom doen sy dieselfde. Skaamte sypel deur haar. Hoe kon sy?
“Hel,” is al wat hy prewel.
Sy sit regop en trek haar knieë tot teen haar bors.
“Ek wil hê jy moet van my af wegbly,” fluister sy.
“Hoekom?”
“Jacques,” sê sy eenvoudig.
“Jacques?” vra hy met ’n stem vol ironie. “Hoe de hel kan jy dink dat ’n verhouding tussen jou en Jacques moontlik is as ons twee –”
“Niks het gebeur nie,” keer sy haastig.
“Jy is reg. Niks het verdomp gebeur nie,” sê hy bitter en staan op.
Die rietmat voor die deuropening swiep woedend terug toe hy dit laat val.
Hy is weg, dink sy verlig.
Nee, sy is nie verlig nie. Sy laat haar kop op haar knieë val.
Maar sy het die regte ding gedoen deur hom weg te stuur, al wil haar hart breek. Daar hang ’n swaard oor haar kop waarvan Frits niks weet nie. Sy gee te veel vir hom om om hom deel te maak van daardie vloek.
Vasti sit langs die see en kyk na die golwe wat aanhou en aanhou rol, breek en terugtrek, rol, breek en terugtrek …
Hulle werk hier in Mosambiek is klaar. Die minibussie wat dokter Peens se gemeente voorsien het, vertrek môreoggend baie vroeg terug na Suid-Afrika.
Sy behoort verlig te wees, want dit was tien hartbreekdae omdat hier te veel ellende en te min van alles anders is: dokters, verpleegsters, medisyne, beddens. Maar sy is bang om huis toe te gaan. Sy moet die verlowing met Jacques gaan verbreek en dis nie iets waarna sy uitsien nie.
Hoekom het sy ooit daardie Saterdagaand ingestem toe hy haar vra? Hy het haar op ’n weerlose oomblik gevang. Sy was pas terug van haar ma se begrafnis en sy het soos ’n weeskind gevoel. Die gedagte dat sy die res van haar lewe alleen moet slyt soos wat sy haar twaalf jaar gelede voorgeneem het, was meteens oorweldigend.
En buitendien, Jacques het self so weerloos gelyk. Daar was iets desperaats in sy bruin oë. Soos ’n seuntjie wat vir sy gunstelingjuffrou ’n lenteblom bring, het hy die groot inkopiesak na haar uitgehou.
“Loop tert jou op dat ons na die hospitaaldans kan gaan,” het hy gesê.
“Wat is dit?” Sy het die rooi rok uitgehaal. Die lap het soos gesmelte sjokolade oor haar arm gevloei. “Jacques, jy weet tog ek trek nooit só aan nie. Dis te … Is dit satyn?”
Daar was vir ’n oomblik ’n vreemde trek op sy gesig.
“Nee, dis glo tafsy,” het hy met ’n spotlag gesê. “Komaan, Vasti, maak vanaand of jy ’n prinses
