se uitstalvenster, want as hul trourokke ooit wit was, was dit lank, lank gelede. Hoe enige voornemende bruid met drome in haar oë by Bliss and Beautiful kan instap nadat sy dié twee vertoiingde, verwaarloosde bruide gadegeslaan het, slaan Dixie dronk.
“Miskien … Ons kan dalk later aandag gee aan dié twee,” merk sy op, so positief as wat sy onder die omstandighede kan bemeester.
“ ’n Bietjie TLC, dis al wat die twee girls nodig het,” verseker Coco haar.
Dixie sleep haar bagasie binnetoe. Coco help haar nie, blaas net op haar vingernaels wat met blinkers geverf is en seker nog lank gaan neem om droog te word. Dixie het ’n nare vermoede sy en Coco gaan mekaar nie sommer vind nie. En sy vermoed ook die twee winkelpoppe het heelwat meer as ’n bietjie tender love and care nodig. Om die waarheid te sê, sy sien niks wat mooi of wonderlik is aan Bliss and Beautiful nie. Nêrens nie. Nie aan die skemerdonker winkel of aan Coco wat soos ’n ontploffing in ’n verffabriek lyk nie, en nog minder aan die twee bruidspoppe in die winkelvenster.
Waddehel soek ek hier? wonder sy toe sy haar dieper in die maag van die donker winkeltjie begewe. ’n Nuwe Lewe? Of ’n vroeë dood? Geen wonder Jo-Jo het haar visier op ’n Australiër gestel nie. Enigiets is beter as om jou daaglikse brood hier te verdien. Vir die res van jou lewe …
Miskien … as sy net eers haar skoene uitgeskop het en dalk … dalk ’n sigaretjie gerook het, sal dit nie meer vir haar voel of sy sommer net sonder moeite wil doodgaan nie. Sy kyk om haar rond, sien die trap wat boontoe lei.
“Is dit die trap na die woonstel toe?” wil sy by Coco weet.
“Jip. Maar ek het nie die sleutel nie.”
“Ek het.”
Dixie vat-vat na die tas naaste aan haar terwyl Coco in ’n ou leunstoel in die hoek van die winkel neersak en weer met haar naels doenig raak. Dixie se mond val oop. Jo-Jo het Coco as ’n sweetie-pie beskryf, maar Dixie sien niks aan haar wat “sweet” is nie.
“Kan jy my met my tasse help, asseblief?” vra sy tussen haar tande deur.
“Ek is bang my naels smudge,” kla Coco.
Heeltemal ’n geregverdigde klagte, moet Dixie teenoor haarself erken. Coco se naels is dik aangeplak en ’n kunswerk in die kleine as jy hou van moderne kuns wat ’n migraine waarborg.
Maar Dixie besef ook dadelik dat Coco ’n handskoen neergegooi het as uitdaging tot ’n tweegeveg. As sy hierdie een verloor, gaan sy verloor nog voordat sy behoorlik hier by Bliss and Beautiful begin het.
“Dan moet jy dit maar net weer in jou eie tyd oorverf.”
Sy sien Coco se bont kop ruk orent.
“Ek besef dit tel seker nie onder jou normale pligte as assistent nie, maar ek sal dit nogtans waardeer as jy my kan help.”
Liewe aarde, sy klink soos ’n kwaai onderwyseres. Een wat haar taal suiwer hou!
“Assistent? Excuse me! Ek is eintlik die manager hier rond, ek weet wat alles hier aangaan, nie Jo-Jo nie. Jo-Jo is amper nooit hier nie, sy het other fish to fry. If you know what I mean.”
I know what you mean, kan Dixie vir Coco sê, maar sy gaan nie. Bloed is dikker as water en haar lojaliteit lê by haar suster. Sy kan maar net wonder of Jo-Jo weet dat Coco haarself intussen bevordering gegee het. Hopelik sluit dit nie ’n beter salaris in nie.
Coco is beslis dikbek, maar sy sleepdra darem saam met Dixie die bagasie teen die trap op. “Dankie, jy kan nou maar gaan,” verdaag Dixie haar.
Dan sluit sy die deur na die woonstel oop, haar hart in haar keel. Wat wag hier op my? wonder sy. Muise wat haar in die middel van die vertrek met verwyt in hul oë gaan inwag omdat sy hul rus verstoor? Spinnekoppe? Ander goggas en goeters?
’n Vlaag neerslagtigheid vou om haar. Sy weet sy behoort meer avontuurlustig te wees, maar sy is so voos geslaan deur alles wat verkeerd geloop het die afgelope ruk. Sy weet nie of sy kans sien om haar Nuwe Lewe met ’n muis in die huis of enige ander ongedierte te deel nie.
Maar toe sy uiteindelik oopsluit, is daar niemand om haar te verwelkom nie, ook nie vier- óf agtpotiges nie. Eintlik is daar niks, net mooi niks! Nie ’n stoel of ’n tafel, ’n bed of ’n holte vir haar voet nie.
Iewers het sy en Jo-Jo mekaar liederlik verkeerd verstaan. Of het Jo-Jo haar met opset onder ’n verkeerde indruk gelaat, want haar suster is beslis nie van plan om terug te kom hierheen nie – die woonstel is leeggedra.
Dixie staan met haar arms slap langs haar sye na die leegheid om haar en kyk. Moedeloos. Dan sien sy die briefie op die wasbak lê, agterop iemand se troukaartjie geskryf. Sy herken Jo-Jo se handskrif van ver af en stap gelate nader om te lees watter onaangename verrassings daar nóg vir haar wag.
Welkom, sus!!! lees sy en sy sien Jo-Jo se uitgelatenheid in die baie uitroeptekens. Jong, die Aussie het my gisteraand oor die telefoon gevra om met hom te trou!!! Can you believe it??? Sommerso sonder om my te sien? Ag, dis fabulous! Ek dink ek is verlief, tot oor my ore verlief, of tot waar ’n mens orals verlief kan raak. Ek wou jou nie sê nie, want ek ken jou. Jy sou jou dinges afskrik en nie meer Kaap toe kom nie. En ek sal my susterlike plig versuim as ek jou langer daar by Ma laat bly. Waar jy in ’n potplant gaan verander. Een van daardie vetplant-potplante met die skerp stekels op die blare. En ek wil nie ’n vetplant vir ’n strooimeisie hê nie. Dis nou te sê ás ek en die Aussie lank genoeg sal kan uithou om in die Kaap te kom trou. Waar Bliss and Beautiful natuurlik vir ons ’n troue moet organise wat vir niks skrik nie. Oefen solank daarvoor!
Dixie, sus, ek gooi als uit wat in die woonstel was, veral die bed wat al skoon windskeef gelê is. Sodat jy jou Nuwe Lewe met mooi nuwe goed kan begin, nie tussen die spul ou goed wat mý stories vertel nie. Begin jou eie storie hier langs Die Berg leef. Moenie worry oor waar jy geld gaan kry daarvoor nie. Ek los vir jou ’n tjek by Coco. En nee, die tjek sal nie bons nie. Geniet jou Nuwe Lewe. Have a ball! Luvies! Jo-Jo. Ps. Ek hóóp nie die tjek bons nie! Ek dink darem nie so nie.
Dixie sak op een van haar tasse neer en steek ’n sigaret aan. Haar hande bewe en die aarde tol, maar ná die tweede teug kom die mure om haar ten minste weer tot rus.
Nadat sy die stompie in die wasbak afgespoel het en spuitgoed die lug in gespuit het, stap sy met die trap af ondertoe, waar Coco nog met haar voete onder haar ingevou op die leunstoel sit – heel moontlik een of ander antieke stuk met ’n bladsy lange pedigree.
“Is hier ’n ketel iewers?” vra Dixie. “En iets om te drink? ’n Koffietjie?”
Coco ontvou haar met ’n sug. “Plêstiekkoffie, ja. Die ander is te duur. Sê Jo-Jo.”
Wat Jo-Jo sê, begin vir Dixie al hoe minder belangrik lyk, maar sy sal nou enigiets drink wat vir haar droë keel en uitgerafelde senuwees sal help. Sy kyk hulpbehoewend na die ketel, wat blykbaar saam met Maria ’n wêreldoorlog oorleef het – net-net oorleef het. Die ding lyk na ’n ernstige brandgevaar. Goeie aarde tog, is dit regtig nodig dat alles aan Bliss and Beautiful so vervalle moet wees? wonder sy moedeloos.
Sy kyk agterdogtig om haar rond. “Coco, is hier muise in die winkel?”
Coco skud haar kop heftig heen en weer. “Um-um,” antwoord sy ontkennend. “Nee. Niks. Net tweetjies.”
“Tweetjies?” Dixie kyk weer om haar rond.
