En ou Hillies wikkel, skud en skop reg voor met die toyi-toyi. Sy was glo al ’n paar keer in die koerante, in die local knock ’n drops en tot op Rapport se agterblad ook.
Met daardie twee se koms het die paartie begin rof raak. Jy kon Leon Schuster se “Briekdans” tot by die smeuloonde hoor, en hoe later hoe kwater. Toe Soufie, wat altyd met iemand moet skoor wanneer sy ’n paar inhet, vir Cyril sê: “Seker nie die piekol op die mat gesien nie, nè? Maar nee, Meneer is mos na 1994 te upstairs om ’n job ordentlik te doen,” toe weet ek: tjorts, hier kom sports! En net daarna begin Morkels se furniture op HP, wat die balju nou die dag kom opskryf het, rondval. Toe Mabel se bal-en-klou-trousseaukis by die voordeur uitgebollemakiesie kom, begin die bure bakstene op die dak gooi. Een baksteen val toe ook dwarsdeur die geroeste sinkplaat langs die skoorsteen.
Sergeant Kennedy Banda, die ou wat die night beat in Damnville doen, kom toe hier aan met sy rave-bril en notebook. Hy klop aan, sê nog ewe ordentlik hy wil nou nie snaaks wees nie, maar die Beeslaers beter sjarrap, want die straat kla. Rusverstoring. Sy sê kry hy ook nie gesê nie, want ou Vleis en Soufie sjarrap hom links en regs terug. Ja, sê ou Vleis die arme Kennedy in, hy moenie hier kom staan en neuk met ordentlike mense wat reg stem, vooruit wil kom en af en toe ’n okkasie wil vier nie. Sergeant Banda moet liewer highway toe. Dis nou as hy nie te lui is nie. Die pad daar is vol hijackers en krimineles. As Banda en sy tjommies hulle job ordentlik doen, sal die poelieste nie die slegte naam hê wat hulle vandag het nie. “Kyk hoe lyk die wêreld nou! G’n Christen kan meer snags gerus slaap en ’n ordentlike lewe lei nie. Julle beteken fokkol,” maak Vleis sy singsong klaar.
“Mind your language, Mister Byslahr. Crimen injuria,” sê die sersant en haal sy boekie uit. Maar toe kom Hillies tussenin en stamp die sersant by die stoeptrappe af. “Bugger off!” skree sy. “It’s freedom for all, for us whites too, in case you didn’t know.”
Almal in Damnville ken Sergeant Banda, want dis ’n omgeëlliede klomp mense wat hier woon. Die sergeant is nie ’n onaardige ou nie, al kla die mense dat hy ’n spoilsport is. Hy krap altyd my kop as hy hier aankom, vat my poot en sê: “Thank you!”
Nadat Hillies-hulle die deur in sy gesig toegesmyt het, het die sergeant toe maar oudergewoonte ’n drienk gaan vat by Soufie se ouma, ou Sally Caravan. Sy bly in ’n woonwa in die jaart langs die hoenderhok. Die Beeslaers het laas week haar tagtigste verjaardag by Chicken Licken gaan vier. Tagtig of nie, Sally Caravan het muscle. Sy is, soos pastoor Pentz van die AGS sê nadat sy nou die dag die Apostoliese Geloofsending se sakresies vir senior burgers oor sestig ver gewen het, ’n vroulike Simson – “one tough old mama – van lyf en inbors . . .”
Maar dit moes Sergeant Banda se af aand gewees het, want skaars was hy by ou Sally in, of die caravan-deur gaan oop, met die ou lady wat hom met ’n toaster probeer bykom: “Blerrie swart moffie!” jou sy hom uit, en hy wat terugskree: “Bloody white racist bitch!” Die arme man is hier weg sonder sy kep en sy rave-bril.
Teen daardie tyd het die koue al dwarsdeur my lyf getrek en aan my murg begin vreet. Al wat kom, is my Epol. Ek het toe maar aan die caravan gaan krap en ou Sally het my laat inkom. Al is sy die helskater wat ou Hannie van Oorkant-hulle sê sy is, het sy ’n warm hart vir ’n hond. Maar ook hier het ek verniet gehoop op ietsie met ’n sousie bo-oor. En soos ek darem vandag met ’n kopseer sit van Sally Caravan se toe vensters en die reuk van bedompige step-in en smeergoed!
Ek is so honger dat ek nie weet of ek moet blaf of tjank nie, sit al van vroegdag af met my bek deur die gat by die kombuis se sifdeur. Al wat ek sover oor my lippe had, is stukke uitgedroogde oorskietbrood en cocktail onions wat Soufie deur die kombuisvenster uitgeskiet het. Dit is nou wat jy noem dankbaarheid. En dan sê hulle die hond is die mens se beste vriend!
Vleis Beeslaer is nie eers werk toe vanoggend nie. Hulle gaan hom nog by hierdie nuwe job ook fire. Verder stink die hele ou Frik du Preezstraat. Al wat vullissak is, lê oopgeskeur. Dis Damnville se honde en katte se gesoek na iets om te aas. Enigiets, want in hierdie joint gee hulle ’n dier nooit genoeg om te vreet nie. Die honger is ewigdurend. Dit is net Huibie Hoëhol wat omgee en haar Makkie en Jafta behandel asof hulle lewende goed is wat na waarde geskat moet word. Die hele straat se mense kla oor die stink vullis. Makkie sê Huibie sê die munisipaliteit is al weer op ’n strike. Die munisipaliteit se werkers het Cosatu se optog Uniegebou toe gejoin. Hulle het glo ’n brief vir Jacob Zuma om te sê tot hiertoe en nie verder nie. Makkie sê Huibie sê sy stem not ’n wiel weer vir Kortbroek van Schalkwyk. “Wat het geword van al sy beloftes as die NNP ons stem kry? Net mooi boggherol,” sê sy, “en verskoon my Frans.” Sy begin dink aan die Vryheidsfront. Jy kyk net een maal in die twee Mulders se oop gesigte en jy weet dis jou mense. Jy kan hulle woord vat.
Vleis sal seker nou sy gesig hier wys om te kom fout vind met Cyril se drie rye ywe en die opskietbossies onder die perskeboom. As hy die slag met ’n hangover sit, is niks meer goed genoeg nie. G’n wonder hy en ou Soufie is partykeer so kop-en-harslag aan mekaar nie. Maar dit beteken nie dat ek haar vergewe oor my Epol nie. Sy kan vir ’n verandering darem ook maar dink aan my, Tsjaka, die Beeslaers se getroue waghond. After all, ek is darem ook nie meer vandag se kind nie.
En van die ou spulletjie gepraat, daardie Mabel kan gerus maar haar stêre agter die breimasjien inskuif en vir my ’n jersey brei vir die swartryp snags. Wragtig, soos dinge nou gaan, gaan ek nie ou bene maak nie.
Noudat die poskantoor Mabel geretrench het, hoort sy aan iets te dink wat die moeite werd is, soos aan die lot van ons diere hier. Maar nee, die ou lui drel sit mos heeldag en aldag op die stoep met ’n Loslyf tussen die asparagus ferns. So nie, is dit voor die TV met die stories waaroor Soufie heeldag raas – Egoli en The Young & the Restless. Dis ook omtrent al waaroor Mabel kan praat. En oor Charlize Theron, wie dit ook al mag wees. Ek is al moeg van haar Charlize Theron-praatjies. Dis van die oggend tot die aand: Charlize doen dit en Charlize sê dat.
Aan die ander kant kry ek haar ook jammer. Watter man sal byvoorbeeld van haar notisie neem? Net een kyk na daardie gros moesies langs haar linkeroog wat soos ’n tros uitgedorde korente lyk, en hulle hardloop weg sonder om een maal om te kyk. En daarby is sy ook maar ’n ekstra-ekstra outsize nommer, daardie Mabeline Beeslaer. Makkie, die laaste een wat kan praat wanneer dit by ’n ander se welbedeeldheid kom, lag en sê Huibie Hoëhol sê Mabel laat haar dink aan ’n reconditioned fridge.
Maar ek het my eie probleme. Ek moet hier uitkom. Dalk kan daardie symste ou Makkie aan iets dink om my te help. Sy is vinnig wanneer dit kom by planne maak. En sy help graag ’n hond in verknorsing waar sy kan. Die ander brakke hier sien nogal op na ou Makkie. Ek sal haar opchat as sy weer hier verbykom. Ek weet sy smaak my kwaai, daai teef.
2
Hier teen die helfte van die maand wanneer die laaste Cape Hope-bottel leeg is en die geld op, raak ou Vleis mos alwys. Soort van ernstig. Heavy. Ja, dan weet hy alles van landsake, die ekonomie en politiek af. Heng, soos dié man darem vir jou kan perform met daardie brandewynstem van hom! En as hy eers begin, kry hy nie end voordat die voël wat in die horlosie woon, twee maal in die nag by die deurtjie uitgespring het nie. En teen daardie tyd is jy ook al dronk in die kop en halfmal van al die gedruis. Dis dieselfde storie oor en oor. Vleis werk hom so op dat hy later op Mabel se trousseaukis klim, en dan kan jy jou klaarmaak vir een yslike performance.
En moenie vir daardie Soufie weggooi nie! Vleis werk haar in so ’n state in op dat sy later skoon klink soos Makkie wanneer sy vir die maan begin tjank. En kan die klomp Beeslaers vir jou stook! Dis wolke en wolke rook wat by die voorhuisvenster uitborrel en met die straat afdwarrel. Hulle is kompetisie vir die smeuloonde. Makkie sê juis Huibie Hoëhol meen die Beeslaers ondersteun Suid-Afrika se nasionale lugbesoedelingsveldtog.
Hoor net, hoor net daardie Vleis Beeslaer! “Ja,” reken hy, “en daar het jy dit nou! Met die rand wat sy gat gesien het. Ek het altyd gemeen as ek my stem by die nuwe regering s’n
