agter hom aan na die aanklagkantoor. Hy wink ’n konstabel nader.
“Indien daar enige foute is, haal dit net deur en maak dit reg.”
Ek skrik effens vir die stem agter my, ek het nie besef die prokureur het ons gevolg nie. Ek lees die verklaring vinnig deur, kyk op na die konstabel toe ek die eed aflê en teken op die aangewese plek.
Terug in die superintendent se kantoor hou tannie Miriam klere na my uit. Jeans, tekkies sonder veters, onderklere, ’n bloesie, ligte baadjie. Seep, nie sjampoe nie, deodorant, tandeborsel, nie tandepasta nie, handdoek.
“Hulle het die sjampoe en tandepasta gevat, bang jy drink dit. Ook jou veters.”
Ek knik.
“Sup Webber sê jy kan stort voor jy teruggaan.”
“Jy kan in die sel stort,” praat die superintendent vir die eerste keer met my. “Ek sal sorg dat jy tandepasta kry.”
Buite die deur gaan ek staan. Ek draai om sodat ek na die drie gesigte kan staar. Sodat ek elke detail daarvan in my geheue kan brand. Doen ek die regte ding? Moet ek nie . . .
Nee, ek moenie. Ek doen die regte ding.
Die konstabel sluit die eerste hek sorgvuldig toe, laat die deur oopstaan. “Stort en trek aan, ek het nie baie tyd nie.”
Ek draai die kraan oop, die water is koud. Staan bibberend en kaal onder die yl straaltjie, was my hare, my lyf met die seep. Hou my tandeborsel na haar uit sodat sy tandepasta kan opsit. Borsel en borsel om die suur smaak uit my mond te kry.
Sy gee die handdoek aan. Ek droog af, maak of ek nie haar oë op my lyf voel nie. Spuit deodorant aan. Trek aan.
“Dankie, konstabel.”
Sy vat die rooikop se gymklere, hou haar hand uit vir die toiletware en handdoek. “Ek gaan dit môre nodig kry,” keer ek.
“Mag dit nie hou nie. Ek sal sorg dat jy dit terugkry. Kom.”
Sy sluit die seldeur oop, die hek. Toe sy die deur agter my wil toetrek, keer ek met ’n hand op haar arm. Sy deins nie terug nie, sy pluk nie haar dienspistool uit nie, sy kyk net met iets soos simpatie na my.
“Word die ligte snags afgeskakel?” maak ek seker.
“Nee,” antwoord sy sag. “Hier raak dit nooit heeltemal donker nie.”
Dis goed, ek hou nie van die donker nie.
Toe ek weer op die matras lê, dié keer met selfs my tekkies aan, laat ek myself vir die eerste keer toe om te huil. Laat ek myself vir die eerste keer toe om te hoop. Môre gaan die prokureur aansoek doen vir borgtog.
“Môre dié tyd is jy by die huis,” het tannie Miriam gesê.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
