voorheen gesien nie?”
Ek staar na die vloer, hoor hoe die latekshandskoene klap toe sy dit aantrek. Moet veg om die trane van vernedering binne te hou toe die vreemde, koue hande my betas. In my mond, my ore, my neus, my vagina, my anus.
“Trek aan,” sê die rooikop toe sy die handskoene in die vullisdrom laat val.
Ek staan besluiteloos met haar broekie in my hand.
“Dis skoon.”
Ek knik. Nogtans. “Ek verkies om dit nie te dra nie, dankie,” sê ek fluisterend.
Sy haal haar skouers op. “Jou loss.”
Die sweetpakbroek is hopeloos te lank. T-hemp en sokkies, geen skoene.
Die rooikop maak die deur oop. “Wil jy jou prokureur bel?” vra sy in die gang.
Ek skud my kop. Ek wil niemand bel nie.
“Nou kom dan. Sup Webber wag.”
Hy is in dieselfde kantoor as vroeër, maar hy is nie alleen nie. Oorkant hom sit ’n man met donker hare en donker oë wat ondersoekend op my gefokus is. Ek steek vas.
Die vreemde man staan op. Ek moet opkyk na hom.
“Ek is Joubert van Heerden. Ek is ’n prokureur.”
Toe ek stilbly, voeg hy by: “Ek is jóú prokureur.”
“Ek wil nie ’n prokureur hê nie.”
“Juffrou Bruwer,” onderbreek die superintendent hom, “jy het ’n prokureur nodig.”
“Nee. Ek wil nie een hê nie. Ek het ’n moord gepleeg, ek erken skuld. Ek het nie ’n prokureur nodig nie.”
Die vreemde man knik. “Nou goed, Anna. Mag ek dan net hier sit terwyl superintendent Webber jou ondervra?”
“Wie is jy?”
“Joubert van Heerden.”
“Wat maak jy hier?”
“Oom Retief het my gebel.”
“Oom Retief! Hoe weet hy . . .?”
“Jou ma het hom laat weet.”
My ma.
Ek knik. Hy kan bly.
Hy draai na die superintendent. “Kan ek ’n paar oomblikke kry om met my kliënt te konsulteer?”
Webber kom orent, beduie my na die stoel agter die lessenaar. “Ek wag buite.”
Joubert van Heerden leun oor na my. “Anna, ek is hier om te help.”
Ek skud my kop. “Dis te laat daarvoor. Ek glo nie iemand kan my meer help nie.”
Hy sug. “Maar ek kan probeer. Laat my toe om te probeer?”
Sy donker oë is nie vriendelik nie, ook nie vyandig nie. Sy groot postuur straal kalmte uit. Oom Retief het hom na my toe gestuur.
“Nou goed dan.”
“Hoekom het jy vir Danie du Toit geskiet?”
Ek kyk af na my hande. “Omdat hy dit verdien het.”
“Vertel my.”
Ek vou my hande oor my gesig, skud my kop.
Sy hand rus ’n oomblik op my skouer. “Ons kan later verder praat.”
Hy staan op en maak die deur vir die superintendent oop.
Windhond haal die diktafoon uit die boonste laai van sy lessenaar. Hy hou sy aksies met opset stadig, sodat hy kans kan kry om sy emosies onder beheer te bring. Sy het skoon klere aan, die bloed wat aan haar hande en lyf was, is weg. Tog bly die metaalagtige reuk in die kantoor hang.
Toe alles reg voor hom lê, maak hy keel skoon en skakel die masjien aan. Hy gee die datum, die saaknommer, sy rang en naam hard en duidelik. “Ook teenwoordig is die aangeklaagde se regsverteenwoordiger, meneer Joubert van Heerden.”
Hy kyk na Anna. “Naam?”
“Anna Bruwer.”
“Jy sal duideliker moet praat.”
Die woorde kom harder uit as wat hy bedoel het, hy sien hoe sy effens terugdeins. Hy skuif die diktafoon nader aan haar en vra haar om haar naam te herhaal. Toe sit hy gemaklik agteroor en vleg sy vingers inmekaar.
“Juffrou Bruwer, het jy ’n vuurwapen op Danie du Toit gerig?”
Sy knik.
“Jy moet die vrae antwoord, die masjien kan nie sien nie.”
“Ja.”
“Nog harder, juffrou Bruwer. Het jy dit gedoen op 9 Februarie 2004?”
“Ja.”
“Het jy dit in die oggend gedoen?”
“Ja.”
“Was die vuurwapen ’n 9 mm-pistool?”
“Ja.”
“Het jy hom met die vuurwapen vermoor?”
“Ja.”
“Het jy die opset gehad om hom te vermoor?”
Sy weifel ’n oomblik. “Ek weet nie.”
“Hoekom het jy dan die sneller getrek?”
“Omdat ek moes.”
Hy laat dit eers daar. “Woon jy in Knysna?”
“Ja.”
“Is jy hier met jou motor?”
“Ja.”
“Hoe lank is jy al in Bloemfontein?”
“Ek het vanoggend hier aangekom. Ek is baie moeg, superintendent. Kan ek nie asseblief gaan slaap nie?”
“Jy kan later slaap.” Hy leun verder agteroor, sodat die stoel kraak. “Jy het al die pad van Knysna af gery om hom te kom skiet?”
“Ja.”
“Vir geen ander rede nie?”
“Nee.”
“Daar is ’n aktetas in jou motor gevind, met handskoene, ’n klapmus en ’n flits.”
Sy antwoord nie.
“Juffrou Bruwer, verduidelik vir my hoekom jy die moeite gedoen het
