blokke verder hou hy voor die huis stil. Die son is net besig om die lug te begin verkleur. Hy kyk ’n oomblik na die tuin wat uitgestrek voor hom lê, laat sy oë oor die blomme en struike aan die linkerkant dwaal, die roostuin aan die regterkant. Daar staan reeds twee polisiemotors in die oprit, asook die motor van forensies.
Vyf-en-dertig jaar diens, dink hy toe hy uit sy motor klim, waarin hy die bynaam Windhond verdien het. Omdat hy ’n spoor kan vat, omdat hy sy sake vinnig oplos. Dalk ook oor sy vinnige humeur, moet hy erken. Vyf-en-dertig jaar diens en steeds moet hy hom geestelik voorberei vir elke moordtoneel. Want die kleur, die tekstuur, die reuk van bloed maak hom naar. Hy sluit sy oë ’n oomblik, haal diep asem.
Daar gáán bloed wees, sê hy vir homself, dit gaan daardie eienaardige metaalreuk hê. Daar gaan dalk meer as net bloed wees. Maar: dis ’n mens wat daar binne lê. En hy is hier om uit te vind wat die oorsaak is. Net dit. Moenie betrokke raak nie.
Hy stap die trappies na die voordeur op. Knik kop vir die ander polisielede, die man en vrou van forensies, die patoloog.
Die oorledene lê vlak voor die voordeur, op sy maag, pantoffels aan sy voete, lang pajamabroek, die regterpyp nat. Die reuk van urine gemeng met die reuk van bloed. ’n Kort wit frokkie, maer oumansarms, die een langs sy sy, die ander gebuig bo sy kop. Hy lê in ’n plas bloed wat al taai en klewerig geword het, sy gesig onherkenbaar vermink. Om hom en onder hom lê rooigekleurde glasstukkies en blomme, asof iemand die lyk wou versier, voortydig begrafnis wou hou.
Hy kyk op, na die tafel agter die lyk. Rooi glasstukkies besaai die oppervlak, ’n paar blomme lê nog daar, water wat drup-drup op die vloer plons.
“Sup.” Inspekteur Jantjies staan in die deur wat na die binnekant van die huis lei.
“Inspekteur.”
Jantjies kom nader, oop boekie in die hand, pen gereed om te skryf. “Sup, daar is agt skote in totaal. Dit lyk of die oorledene gestaan het toe die eerste ses skote afgevuur is. Dit het die versameling rooi blompotte agter hom getref. Hy moes homself neergegooi het en hom toe bepis het.”
Webber se kop ruk op.
“Skuus, Sup, hy moes toe geürineer het,” korrigeer Jantjies vinnig. “Daarna is twee skote van baie naby gevuur, kort na mekaar.”
Webber knik. “Ek sien dit ook so. Die wapen?”
“Geen wapen op die toneel nie. Konstabel Mbane het gebel, ’n vrou het haarself by die stasie gaan oorgee, met die pistool. Sê sy het die moord gepleeg. Die vrou van die oorledene sê dis haar dogter.”
Webber knik weer. Raak dan bewus van ’n gehuil, kyk vraend na Jantjies.
“Dis die oorledene se vrou. Sy wag in die sitkamer.”
“Laat weet vir Mbane ek is op pad. Ek wil net eers met die weduwee praat.”
“Sy het haarself sonder ’n prokureur gaan oorgee.” Jantjies skud sy kop. “Nog nooit van so iets gehoor nie.”
“Ek ook nie, maar daar’s seker ’n eerste keer vir alles.”
Webber stap deur na die sitkamer. Hy beduie met sy kop dat die konstabel wat langs die vrou op die bank sit maar kan gaan. Sy het ’n kamerjas aan, vermoedelik nagklere daaronder, slaapsokkies aan haar voete, hare deurmekaar geslaap.
“Mevrou?”
Sy lig haar kop stadig, staar na hom met rooi oë.
Sy kom vir hom bekend voor. Vir ’n oomblik oorweeg hy dit om haar uit te vra, besluit dan daarteen. Dis nie die tyd of plek nie, en daar is geen herkenning in haar oë nie.
“Ek is superintendent Webber. Die oorledene was u man?” maak hy seker.
Sy knik.
“Ek is jammer, mevrou, oor u verlies.” Hy voel altyd vreemd wanneer hy dit sê, asof hy die persoon moes ken om jammer te wees. “Ek moet u ’n paar vrae vra.”
“Dis reg.” Haar stem is toonloos.
“Mevrou, vertel asseblief vir my wat hier gebeur het.”
Sy wag tot hy gaan sit. “Ons het wakker geword van die voordeurklokkie wat lui.”
“Hoe laat was dit?”
“Ek weet nie. Drieuur? Vieruur?”
Hy knik.
“My man het opgestaan om die deur te gaan oopmaak. Ek het bly lê. Toe hoor ek sulke snaakse pop-geluide. Ek het kom kyk. Sy was hier. Anna. Sy het hom geskiet. Vóór my doodgeskiet.”
Hy maak ’n nota. “Anna?”
“My dogter.”
“Waar is sy nou?”
“Ek weet nie.”
“Het u die polisie gebel?”
“Ja.”
Die fluistering is skaars hoorbaar, sodat Windhond sy kop nader aan haar moet bring.
“Het u aan enigiets geraak?”
“Nee.”
“Kan u aan enige rede dink waarom u dogter haar pa sou skiet?”
“Hy was nie haar pa nie.”
“Stiefpa?”
“Ja.”
“Hoekom dink u sou u dogter haar stiefpa geskiet het?”
Sy begin rukkerig huil. “Ek weet nie, ek weet nie.”
Windhond maak sy notaboek toe. “Dis al vir nou, mevrou. Ek praat later weer met u.”
Want sy weet hoekom, daarvan is hy seker.
Windhond sien rooi toe konstabel Mbane verleë erken dat die verdagte, sý verdagte, haar hande gewas het. Daar is die PR-toets ook in sy moer. Hy sal forensies moet bel.
Hy beteuel homself met moeite. Hy het ’n allesoorheersende begeerte om die klein mannetjie aan sy uniform op te tel en uit sy klere te skud. Maar uit ondervinding weet hy dit sal net vir hom moeilikheid bring.
“Waar’s sy?” blaf hy.
“In die boonste kantoor, Sup.”
Windhond skrik toe hy die meisie voor die lessenaar sien sit. Sy’s klein van postuur, sy is ooglopend bang, en sy is vol bloed. Klewerige droë bloed. Die reuk is oral in die kantoor.
Hy moet sy asem diep intrek en uitblaas voor hy kan instap. “Juffrou Bruwer?”
Sy kyk verskrik na hom.
“Ek is superintendent Webber.”
“Ek het hom geskiet. Ek kon nie anders nie. Ek het dit vir Carli gedoen. Vir myself ook. Ek moes. Ek moes.”
Hy
