“Danie du Toit. Ek moes, superintendent, glo my, ek moes.”
“Waar het jy hom geskiet?”
Sy kyk onbegrypend na hom.
“In sy been, arm, waar?”
“In sy kop. Ek moes.”
Hy kyk verlig op toe die deur oopgaan. Dis konstabel Naudé.
“Sorg dat sy formeel in hegtenis geneem word. En ek soek al haar klere. Kyk ook vir trace onder haar naels, forensies wag daarvoor.”
Die vrou met die rooi hare lei my in die gang af, verby die toilet, af met die trappe na ’n deurmekaar kantoor waar stapels lêers op ’n lessenaar lê. Die konstabel met die sagte oë wat my in die badkamer gekry het, is ook daar. Hy glimlag bemoedigend vir my, maar ek kry dit nie reg om terug te glimlag nie.
Die vrou laat my staan, bied my nie ’n stoel aan nie. Ek wil omval van moegheid.
“Anna Bruwer, jy het die reg om stil te bly. Jy het die reg tot ’n prokureur. As jy nie ’n prokureur kan bekostig nie . . .”
Ek maak my ore toe, hou my oë oop, ek wil nie hoor nie. Nie dit nie, nie daardie woorde nie. Die reg om stil te bly. Die rég? Soms is dit al wat jy kan doen. Sjuut. Moenie praat nie. Moet niks sê nie. Sjuut. Stom Anna.
Die rooikop slaan ’n boek oop, kyk sonder belangstelling op na my. “Naam, geboortedatum, lengte, gewig, oogkleur, allergieë, medikasie, dokter?” rammel sy af.
Ek antwoord stadig, want ek moet elke woord bedink voor ek kan toelaat dat dit oor my lippe kom.
“Enige onderskeidende kenmerke?”
Toe ek stilbly, sê sy ongeduldig: “Tatoe? Geboortemerk?”
“Tatoe.”
“Waar, wat?”
“ ’n Dolfyn, regs op my skouer.”
Ek het eers engelvlerke oorweeg. Sodat ek elke dag in die spieël kon kyk en kon weet dat ek ook goed in my ronddra, nie net sleg nie. Maar dit sou lank vat, en ek het nie gehou van die idee van vreemde hande op my lyf nie. Die dolfyn was klein, vinnig. Die sierlike boog waarmee dit uit die water spring, het vir my vryheid versinnebeeld. Want toe het ek nog geglo ek is vry van die verlede.
Sy teken dit aan. “Handsak?”
“Nee.”
“Enige persoonlike items aan jou?”
My waardigheid? My trots? My klere? Die motorsleutels in my broeksak? My selfoon?
Ek reik na my sakke, maar haar hande skiet soos blits uit. “Nee, ek sal.”
Wat dink die vrou? Dat ek ’n pistool gaan uitpluk en begin skiet?
Natuurlik dink hulle dit. Moord is sonde. En sonde klou aan ’n mens. Soos ’n vlek wat jy nie kan uitkry nie, maar wat met elke probeerslag net groter word. Hulle sien dit, hierdie moordvlek op my vel. Hierdie vrou, die man met die sagte oë, die superintendent met die bulderende stem. Húlle sien dit. Hoekom sien ek dit dan nie?
Omdat dit reg was, dit wat ek gedoen het.
Ek kyk hoe my sakke omgedop word. Motorsleutels, selfoon en pepermente word op die tafel voor die rooikop gepak. “Waar’s jou beursie?”
“In my motor.”
“Ek sal gaan,” sê die konstabel met die sagte oë.
“Nee,” sê die rooikop, “jy’s klaar te diep in die kak. Laat forensies dit doen. Maar jy kan na haar huis ry en vir haar klere gaan haal. Haar klere moet ge-bag word, sy sal iets moet kry om aan te trek.”
“Ek bly in Knysna,” herhaal ek.
“Jy’t darem seker klere saamgebring?”
“Nee.”
“Jy ry al die pad van Knysna af sonder ekstra klere? Fok! Dis nie een of ander spa hierdie nie! Wat gaan ons nou maak?”
“Ek kan by my vrou gaan haal,” bied die konstabel aan.
“Nee, dit sal te lank vat, en Sup is klaar moerig.” Die rooikop sug, haal sleutels uit haar sak. “Kyk in my kar is ’n gymsak.”
Sy trek ’n inkkussing nader, sit ’n vel papier met blokke voor haar neer. “Kom nader.”
Vinger in die ink, dan in ’n blokkie op die vel papier. Al die vingers, palm, duim, kante van die hande. Sy draai om, tel ’n swart koki van die lessenaar op en reik na ’n witbord. Skryf daarop met haar rug na my gedraai, beduie my vorentoe en hang dit om my nek.
Sy tel ’n kamera op. “Kyk voor jou.” Kliek. “Draai skuins.” Kliek.
Ek kyk af na die bord, lees die woorde onderstebo: Saaknommer 232/2004, Anna Bruwer. Moord.
Dis dan dít, dink ek. Moord. Só lyk dit. Só voel dit.
“Maak jou skouer oop dat ek ’n foto van die tatoe kan neem.”
Ek doen dit.
Die konstabel kom in en sit ’n drasak en my beursie op die tafel neer.
Die rooikop maak die sak oop. “Jou geluk dat ek van plan was om te gaan gym, anders het jy kaalgat in die selle gaan sit,” sê sy sonder om na my te kyk. Sy haal ’n sweetpakbroek, T-hemp, broekie en sokkies uit. “Ek gee jou wragtig nie my tekkies nie.”
Sy pak alles in my beursie op die lessenaar uit, skryf dit in die boek, kyk op na my. “Alles is opgeskryf, sodat jy nie later kan sê ons het iets van jou gesteel nie. Check en teken.”
Ek kyk nie eens na die lysie nie, teken net bewerig waar sy wys. Sy skeur die bladsy netjies op die geperforeerde lyn langs en hou dit na my uit.
Sy haal die bord van my nek af. “Kom.”
Ons stap weer in die gang af, draai dié keer links en gaan by ’n badkamer in. Dis koud binne, ’n venster is op ’n skrefie oop sodat ek die wind buite kan hoor huil. Twee mans staan en wag.
Ek rem terug, maar die rooikop du my vorentoe. “Hulle sal nie byt nie.”
“Hou uit jou hande,” sê die een, nie onvriendelik nie.
Ek hou my hande uit, merk op dat hulle steeds liggies bewe. Hy skraap onder die naels van my linkerhand; die ander man skraap onder my regterhand se naels. Hulle krap versigtig van die droë bloed wat ek nie kon afspoel nie van my arms af.
Toe hulle uitstap, beveel die rooikop: “Trek uit.”
Ek huiwer, ek trek nie my klere voor ander uit nie.
“Toe, toe, dis laat, ek wil huis toe.”
Sy tel my klere van die vloer af op, sit dit in ’n sak. My tekkies ook. Onderklere. Gee dit deur die deur vir iemand buite aan.
