en ryker mense as kinderartse, beter en armer mense as aandelemakelaars of bankiers, dis beroepsrugbyspelers gemiddeld vir jou.
Ewenwel, hulle moer mekaar aanmekaar. Moet maar.
Hoe harder en fyner hulle mekaar moer, hoe sagter en groter die teddiebere wat hulle vir hul kinders kan bekostig.
As jy egter daai manne vra wát daar is van hul gemiddelde werk-Saterdag wat niemand anderkant die kantlyn ooit rêrig sal verstaan nie, grinnik die meeste van hulle en gee dieselfde antwoord.
Die moegheid.
Dis die eerste ding wat jy langs die kantlyn nie sommer kop of ooit sal kán kop nie.
Dôner, jy raak móég daar binne.
Verskriklik moeg.
Jy kan bulte uitdraf en jy kan roeimasjiene breek, maar jy’s nóóit rêrig heeltemal fiks genoeg vir tagtig minute se rugby saam met die groothonde nie, selfs al ís jy self ’n superfikse rugby-groothond.
Allan September is einste een van dié – ’n superfikse rugby-groothond – en hy staan, ná ’n uur teen die Bulls, op Nuweland se suidpawiljoen-kwartlyn, hande op sy knieë.
Allan probeer sy asem herwin.
Dis min of meer maak of breek hierso vandag, dis die gatkant van die Super14 en die Stormers loop op een of ander manier voor teen die Bulls op Nuweland. Maar daar is nog twintig minute speeltyd oor en die reën het weer opgehou.
Een of ander manier voor?
Dis grotendeels danksy Allan se skopskoen en een van sy kenmerkende onderskep-drieë, maar ’n belowende twaalfpunt-voorsprong met rustyd het intussen tot vier gekrimp en die Pretorianers het hul vertroue herwin, met ’n noordwester nou boonop ook nog in hul blaaie.
Aan die moegheid is Allan al op ’n manier gewoond, maar hy verwonder hom steeds dikwels aan hoe eensaam hy kan raak saam met veertien ouens wat sy vriende is en boonop min of meer luister na wat hy sê. Hoe eensaam hy kan raak tussen iets oor die veertigduisend mense wat almal duim vashou sy span …
Of dan, ook nie heeltemal veertigduisend nie, want jare lange gesukkel op die veld en middelmatige bemarking in die Kaap het reeds vir ’n stywe kwota manteldraaiers gesorg. Daar is deesdae ’n klomp Kapenaars wat vir die Bulls skree.
Staatsdienspakkette het boonop ’n hele tros Pretorianers hier laat beland waar hulle die plaaslike rugbyspan kan kom sit en uitjou en daar is, derhalwe, ’n goeie stuk of tienduisend hier wat ’n ander antwoord het op die grootste vraag in Suid-Afrikaanse provinsiale rugby: kies jy Allan-hulle of kies jy die Bulls?
Die kwessie kook weer ’n skoot op die pawiljoene oor wanneer die nuwe Stormers-losskakel die bal aanslaan weens een of twee blakend onkant losvoorspelers van die Pretorianers.
Die skeidsregter gee ’n skrum vir die besoekers.
Nuweland boe.
Ekskuus.
Nuweland BOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!
Nuweland BOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!! BOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO-OOOOOOOOOOOOOOOOOOOO-OOOOOO!!!
Jasper van Ellewee, die grasgroen jong Matie-losskakel, se skouers sak sigbaar.
Hy moes eintlik net vandag die atmosfeer op die reserwebank inasem, maar is gisteraand sewe-uur in die span opgeneem nadat Noel Barends tydens die gewone kapteinsoefening Vrydag sy dyspier gerek het met ’n flambojante skepskoppoging pale toe voordat hy behoorlik opgewarm het.
“Dis nie vir jou nie, Jasper,” loop Allan al paaiende nader, “dis die ref op wie hulle skree …”
“Nee, nee, ek weet,” antwoord Jasper, maar Allan besef die seun is koud tot op vriespunt en begin homself vet smeer vir die ergste.
Die arme entoesiastiese drommel wat daar iewers in die sement agter die stadion se klanktoerusting skuil, smeer hom ook vet vir die ergste, want hy begin een van die gevreesde CD’s met opgeneemde applous speel – synde die Super14 op die oomblik, is dit 1999-applous wat moet help.
Die stadion se klankstelsel kraak aamborstig en die louerige, blikkerige S-s-t-t-o-or-r-m-m-e-e-r-r-s-s begin maak die teenwoordige toeskouers se feitlik volslae stilte soveel meer van ’n vernedering.
Dieselfde arme drommel speel tydens die Curriebekerreeks ewe skaamteloos opgeneemde dreunsang uit die tagtigs. Sweerlik instruksies, dink Allan, is daar g’n skaamte in hierdie unie …
Allan hardloop na die pak voorspelers en begin die gepaste rararara-geluide maak, wel, die handjievol geluide wat ’n binne-senter dan nou ook vir ’n vaskopstut kan maak.
Komaan, manne, dis net óns, vergeet van ons unie … dis nét ons, dis onse Kaapstad … kry net vir ons daai bal, kry net vir ons daai bal en hou hom so ’n rukkie, vat hom twee, drie maal vorentoe … Ons sal verder sôre …
Ná die volgende skrum slinger Jasper die bal egter só belaglik ver voor hom neer dat Allan g’n ander keuse het as om krieketstyl te duik en vir sy kop te keer terwyl hy rol om die bal, so stadig as wat hy moontlik wettiglik kan, fetusstyl vir sy spanmaats aan te bied nie.
Daar is natuurlik geen manier om aan jou te verduidelik hoe dit is wanneer die Bulls jou probeer kéér om juis dit te doen nie. Allan September speel al teen ’n hele paar van dié kêrels vandat hy sewentien jaar oud is, teen een of twee van hulle selfs vyf jaar langer.
Dis sewe – en, in een of twee gevalle, twaalf – jaar later en die spul Bulle tref hom oudergewoonte soos ’n orkaan.
Hy het geweet wat kom, maar ’n oomblik lank het Allan g’n kans op asem nie, net hande oor die kop en tyd vir die sweem van ’n skietgebedjie.
Allan raak daarvan bewus dat sy slot Carlo de Wet, ’n tradisionele Stormers-slungel waaroor hulle die tradisionele grappies maak in Pretoria, moedig dog ondoeltreffend bo-oor hom probeer om die Bulls terug te dwing en die bal los te hark met sy stewel.
Mense het Carlo heeltemal verkeerd, flits dit deur Allan se kop, dis nie dat hy nie wíl nie; Carlo wíl, maar hy kán nie …
… en ’n drietal Bulle ploeg bo-oor Allan met genoeg wrewel dat hy weet sy skrumskakel, Eddie Windvogel, was nogmaals heeltemal te vinnig vir hulle.
Allan sien hoe ’n Bulls-skoen reg maak om hom in die gesig te skop, hou sy kop vinnig vas en hoor dan een van die stemme wat hy op aarde die beste ken, wat brom: “Skop hom en ek fokken moer jou later dóód, Tyres.”
“Sal nie, Chippa, fokkit, man,” hoor Allan en sien die drie pare Bulls-sokkies dwars beweeg. Toe hy terug op sy plek gaan staan, het Jasper die bal uitgeskop. ’n Flouerige skoppie boonop, en Allan begin by voorbaat sy skouers te rol en homself te staal vir wat kom.
Hy ken sy rugby, ken Allan September; een van die Bulls-lynstaanspringers vee vir Carlo met minagting eenkant toe op pad boontoe en gooi die bal behendig agtertoe voor hy weer begin val.
Chippa van Metzinger skil van voor af en gryp die bal met gemaak kinderlike vreugde – Allan sién eintlik hoe sy ou vriend vir hom grinnik voordat hy deur Jasper van Ellewee se arms hardloop.
Allan sit hom
