keer moes duik, weet Allan September ook maar alte goed daar is g’n manier om dit lekker te maak nie.
Die plus-minus tweehonderd-een-en-vyftigste keer is ook niks beter nie.
Chippa lag sommer kliphard vir hom soos hy sy knieë aspris ’n bietjie hoër pomp, druk ’n elmboog in Allan se gesig sodat niemand anders dit eens sou agterkom nie en slaag daarin om, ná hy val, ’n ekstra tree of drie vorentoe te rol met die Stormers-senter om sy middellyf.
“Wel, hallo, matrosie,” lag hy vir Allan en skuif die bal agtertoe asof dit g’n moeite hoegenaamd is nie, “julle fokken Kapenaars raak ook niks harder nie … doen jy deesdae alles hierso?”
“Jissis, Chippa,” sê Allan en spring op, stamp sy boesemvriend uit die pad om eerste by die aksie uit te kom en vervloek, vir die soveelste maal in sy relatief kort professionele loopbaan, die Westelike Provinsie se werwingsbeleid toe die yslike Bulls-vleuel Ronnie Tshivhase vir die arme Luandré van den Heever teen die kantlyn afstamp dat jy die pawiljoene behoorlik kan hoor stik.
Chippa sou kon help. Om die waarheid te sê, as Chippa maar net vir ons in die Kaap aanhou speel het, was ons nie nou vandag hoegenaamd hier in die moeilikheid nie, dink Allan September.
En as Thando ook nog steeds hier kon wees, was die semi’s ’n volslae formaliteit – wat, semi’s, sommer die eindstryd … jaarliks, ai tog … maar Chippa speel vandag hier vir húlle.
Hulle, die Bulls.
Thando speel vir die Sharks. Daai amperse rastafarianisme van hom het mos nie eintlik destyds gewerk vir die siele in Nuweland se hogere gestoeltes nie.
Sestien, graad tien al het Thando destyds die eerste maal ’n hele Cravenweek bang geskrum. Daarna twee jaar vir SA Skole.
En na matriek, nét toe die hele rugbywêreld gans té entoesiasties aan hom begin neul het, het Thando Mkhaliphi die berge ingevaar en van die aarde af geleer leef, om nie te praat van van die aarde af geleer rook nie, aangesien Broeder Edward en Broeder Morrie darem toe lank reeds ’n paar netjiese Swazi-hibriede buite die grot teen die Steenberg aan die gang gekry het.
Vir die WP was dit alles gans te grillerig.
In Durban het die Sharks egter vir mekaar geknipoog en skouerophalend gewag vir Thando om homself in die berge buite Kaapstad te vind. En toe hy die dag vir eers oorgenoeg dagga gerook en oorgenoeg skorsies en pampoene vir die rasta-gemeenskap van Philippi gekweek het, het hulle hom ’n yslike klomp geld aangebied om onmiddellik na die Ooskus te trek.
Die verwoesting wat Thando die afgelope maand in Australasië saai, het die Sharks tot dusver drie van hul vier wedstryde op ’n taai toer daar help wen. Vanoggend se wen teen die Reds was nogmaals die produk van sy sterk regterskouer.
En Chippa? Té Afrikaans, té uitgesproke, té dikwels raakgesien naby een of ander dronk bakleiery, en gans en al, sommer op die oog af, té traak-my-nie-agtig vir die ringkoppe van Nuweland.
“Chippa van Metzinger? Ja-a-a, hy’s glad nie sleg nie, hoor, maar Chippa is nie … nie … nie ’n markiésspeler nie,” het die WP se CEO aan ’n ontstelde Allan verduidelik dieselfde dag toe die WP-unie besluit het Mkhaliphi en Van Metzinger was oorskatte en oorbodig.
Nét mooi die dag ná hy wat Allan is ’n driejaar-kontrak geteken het.
Mense kom immers na die binnesenter met die goeie hande kyk, of hoe?
Die einste binnesenter byt weer ’n skoot op sy tande, vat die kortste pad na die spoorwegpawiljoen se kantlyn.
Daar’s ’n bevredigende brul om die veld.
Allan September soek daai ekstra tien persent, en Allan September vind dit, soos amper altyd – hardloop hy nog of spring hy teen dié tyd al sulke ente? Die verligting: Arme ou Luandré het darem so ’n biétjie van Ronnie Tshivhase se stoom afgeblaas.
Allan skraap die Bulls-vleuel net neffens die 22, maar soos hy onder Tshivhase se ribbekas inseil, hoor hy Chippa se stem oor sy skouer skreeu: “Hierso, Ronnie, hierso! Binne!”
En dan dieselfde stem: “Whoo-blêrrie-hoo!”
Daar is deesdae baie mense in Kaapstad wat vir die Bulls skree, tot Allan se konsternasie, en wanneer hy dié mense hoor juig, en ’n klomp WP-oudstryders hoor jou, weet hy Chippa het weer dáái haas kotsenswaardige drie-dansie van hom uitgevoer, daai ene wat hy al doen sedert hulle graadagts was.
Daai einste besonder on-Bullerige flambojansie het waarskynlik daarvoor gesorg dat Chippa sy Springbokkleure ’n jaar later verwerf het as Allan en Thando, sy twee beste tjommies al sedert destyds.
“Én julle was natuurlik die regte kleur,” het Chippa laas November geskerts toe hy eindelik ook sy kans gekry het, net voor die drie van hulle ’n skrikbewind in Londen en Parys gelooi het, soos hulle ook al in graad agt begin dink het hulle dalk eendag sou. “Ons wit mense …”
“Nee, Chippa, jy’t net ’n bietjie stadiger as ons twee ontwikkel. Daai ’n wit ding?” het Thando nog geglimlag.
Die einste Chippa draf nader na Allan toe, gooi die bal oënskynlik ongeërg vir die doelskop na sy stelskopper, hou sy handpalm boontoe oop in ’n verspotte basketbalstyl en sê in die verbyhardloop vir Allan: “Praat agterna! Ons twee moet darem nou wragtig weer ’n skoot saam kuier, my broer!”
Allan kan net “Ja-ja-ja, sal” brom en by sy gebomskokte spanmaats gaan staan. “Toe nou,” sê hy. “Ruk julle reg! Daar’s net een punt in dit …”
’n Brul oordonder hom.
“Drie punte,” sug Luandré van den Heever.
Die dreigende reën bars skielik weer met geweld los.
“Drie blêrrie punte, allamagtig, man! Luister nou hier …”
’n Laaste vlammetjie vuur maak dat die Stormers hul afskop terugwen.
Die flank Mervyn Rees skéúr in die middelveld op voordat hy, in lyn met die pale, op die kwartlyn gestop word.
Nog ’n Stormer of drie vat beurte om die bal op te tel en vorentoe te beur en ná die derde ene dit doen, skuif Eddie Windvogel die bal verby Jasper na Allan reg aan sy losskakel se buitekant toe.
Allan knyp sy oë skrefies teen die reën, maak-maak net of hy effens buitentoe beweeg en sien hoe hul senters hom volg.
Dertig sekondes voor die eindfluitjie verbyster Allan weer eens die Bulls-driekwarte, trek die aanval reguit, trap nog ’n skoot buitentoe en wip ’n haas perfekte aangee binnetoe vir Mervyn Rees, met ’n yslike gaping voor hom en tien skoon treë doellyn toe.
Nuweland brom by voorbaat behaaglik.
4
Hy’s al twee jaar gelede vort uit die Kaap, effens teësinnig, bygesê, en Chippa van Metzinger se binneste bons behoorlik soos Allan die draai vat bo-om die hartoorplantingshospitaal, onder Duiwelspiek verby, en De Waal Drive op die onderhange daarvan kies.
“Aaag nou ja,” sê Chippa van Metzinger, “jy speel maar vir ’n ou kak span, maar jy woon darem nog altyd hierso …”
In ’n poging
