“Ek dog jy’s sterker en beter!”
Gedagtig aan sy bravade van so pas, kan Eugene nie bra anders nie, en slaag darem daarin om heel rats onder te kom, maar net voordat hy haar bereik, gly sy voet op die gladde teëls, nog nat van die vorige nag se misreën, en hy beland op sy sitvlak met die emmer wasgoed bo-op hom. Hy is soos blits weer op sy voete en keer die wasgoed terug emmer toe sonder dat een stukkie op die vuil teëls beland het. Toe eers kyk hy kamma kwaai na Sylvie, wat met oë groot van die lag en hande voor die mond staan en toekyk.
“Lag net, dan sal ek jou laat betaal!” brom hy, begin die wasgoed stuk-stuk uithaal en vir haar aangee.
Maar sy kan dit nie hou nie en staan binne oomblikke met hande vol wasgoed en skud van die lag. Toe gooi sy haar kop agteroor op haar slanke nek en gee in vir die lag.
Eugene staan doodstil na haar en kyk, voel hoe daar ’n bewing kom in sy hand wat na haar toe uitgesteek is, sodat hy dit liewer laat sak en die druppende kussingsloop terugsit in die emmer.
“Goed,” sê sy oplaas, “goed dan. Ek sal betaal. Jy kan my laaste drie gulden vir die week kry. Maar ek kon nie anders nie, dit was só snaaks! Jy moet eers jou sommetjies maak voordat jy weer sê jy kan alles nadoen!”
“Jy is pragtig as jy lag,” sê Eugene stadig, en sy blou oë lyk soos die binnekant van ’n pers vlam. “En ek wil meer hê as drie gulden.”
Dis asof die wind, wat skerp om die gewels waai, die lag tussen hulle wegswiep. Dis so stil tussen hulle dat Eugene hom verbeel hy hoor die geklots van die gragwater teen die kade, en hy kyk verby haar na die yl son wat blink op die water in die ou grag, wat glinster op die fietsspeke in die straat, maar wat hom koud laat voel asof daar geen enkele sonstraal hier op die geweldak reik nie.
“Ek … kan jou nie betaal nie,” sê sy baie sag, en die wind lig haar hare weg van haar gesig.
In die sterk drang van die oomblik tree Eugene vorentoe en raak met sy handpalm aan die sygladde hare, wat nou waaier oor haar wang. Haar oë staar groot en verskrik en vasgevang in syne. En hy moet veg teen die branding van ’n belaglike begeerte om haar in sy arms van staal op te raap, sy mantel te flap en die ruimte in te skiet met haar.
“Ek wens ek was Superman,” sê hy laf, met sy vlammende oë op haar mond, haar swart wimpers, die blos wat haar wange tint, die klop in haar kuiltjie. En die lag wat op haar lippe beef.
“Dit sou nogal gaaf gewees het,” sê sy net, “as dit nie was dat ek hoogtevrees gehad het nie.”
“Dan moet jy liewer dakke vermy,” antwoord hy, en daar is ’n bitter klank in sy stem.
“Ék moet hier wees, maar jy hoef nie,” antwoord sy sag, geraak, en dis asof daar dadelik weer ’n aura van weemoedigheid om haar toevou.
“Ag nee,” sê hy jammer, “ek wou jou nie seermaak nie … Dis net dat ek werklik wonder …”
“Wat?”
Eugene trek die mistige lug diep in sy longe en waag die vraag wat hom so pla. “Waarom het jy met iemand soos George getrou?”
Dis asof Sylvie terugdeins sodat sy tellings lank net stilbly en hom sku aankyk. Toe sug sy, draai van hom af weg sodat ook sy haar oë kan laat sak na die grag, die woeling van verbygangers en fietse in die straat.
“Waarom wil jy tog weet? En jy wil tot elke prys weet. Van die eerste dag af het ek dit kon aanvoel.” Sy vou haar skraal arms styf teen haar lyf aan.
Hy kom langs haar staan, maak ook met sy oë ’n studie van die toppe van die groen eike, die gewelweerkaatsings in die water, twee vaalbruin eende wat luiters aangeswem kom na die kade en hulle niks steur aan ’n groot motorboot wat in skuimende aantog is nie.
“Ek kan nie speletjies speel nie, Sylvie,” sê hy net-net hoorbaar. “Ek moet erken dat ek baie van jou hou. Ek kan werklik nie verstaan waarom jy met iemand getrou het wat nie vir jou omgee nie.”
’n Klein uitroep ontsnap haar. “Jy spaar my nie! Maar goed dan. Jy moet weet dat George nie altyd so … so is nie. As George iets werklik begeer, sal hy alles doen om dit te bekom. Hy kan ook gaaf wees, sjarmant, bedagsaam en vol beloftes. Hy was van kleins af my held – ’n bietjie waaghalsiger as die ander – en nadat hy my raakgesien het, eenvoudig oorweldigend …”
“Het jy hom nog lief?” wil Eugene onstuitbaar weet.
Sy huiwer.
“Nee,” sê sy tog later, “nee, ek glo nie. Die liefde bly nie blind nie, weet jy. My oë het oopgegaan kort na ons huwelik. Toe het ek nie meer verskonings gefabriseer nie, net om aanvaarding gebid. Ek het dit gekry, maar my gevoel vir hom verloor.”
“Waarom bly jy dan nog by hom?”
Sy kyk op na die sterk gesig bo haar skouer, die vasberade mond, en die oë wat dwarsdeur haar wil kyk. Sy glimlag effens.
“Gene,” sê sy sag, “jy het so ’n verskriklike wil aan jou. Peet het my soveel male vertel hoe jy is. Hoe niemand jou kan keer as jy jou kop op ’n ding gesit het nie. Maar ek sê nou vir jou, jy sal nooit berge kan verskuif nie, want hoe sal jy die gat vul waar dit eens gestaan het?”
“Ek verstaan nie wat jy sê nie,” brom hy koppig.
Sy keer haar meteens na hom, ongekende drif in die hand wat sy op sy arm plaas. “Eugene Basson, los my uit! Moenie iets tot elke prys wil doen terwyl jy goed weet watter geweldige gevolge dit gaan hê nie. Jy kan nie wil hê ek moet my beloftes, voor God gemaak, verbreek net omdat jy reken George behandel my verkeerd nie. Want as ek dit sou doen, is ek niks beter as hy nie. Jy vergeet ook dat dit nie aan hom is dat ek verantwoording verskuldig is nie.”
Hy vang haar hand voordat sy dit kan terugtrek, druk dit hartstogtelik teen sy bors vas.
“En ek dag nogal jy is weerloos! Jy maak my skaam, weet jy!”
“Maar ek is weerloos. Dis net dat ek weet aan Wie om my vas te klem.”
Dit voel vir Eugene asof hy homself nooit weer sal kan losmaak uit die diep blougroen van haar blik nie, maar hy laat haar hand los.
“Jy is reg,” sê hy swaar, asof hy lank laas gepraat het. “En dis verregaande van my om jou sulke vrae te vra. Die hemel weet, ek kan myself nie help nie. Vandat jy daardie voordeur vir my kom oopmaak het, het ek met jou te doene, dag en nag. Ek weet nie wat ek vir jou voel nie, maar ek kan jou nie net uitlos nie. Laat my dan toe om jou vriend te wees. Asseblief, net dit.”
Sy draai om, stap terug na die emmer met wasgoed en begin dit aan die wastou ophang. Hy kom haar help, gee dit woordeloos vir haar aan. Toe hulle alles opgehang het, vee sy haar klam hande aan haar broek af, kyk verleë op na hom.
“Vriendskap was seker nog nooit verbode nie. En ek kan nie ontken dat dit wonderlik sal wees om iemand te hê met wie ek soms werklik kan praat nie. Moet net nooit dink dat jou ongevraagde tussenkoms iets kan verander aan wat is nie.”
“Goed,” sê hy stadig, voel hoe ’n wonderlike warmte hom vul. “Ek sal jou vriend wees, wat daar is as jy hom nodig het. Niks meer nie. En dankie daarvoor!”
Maar sy skud haar kop heftig, haar oë toe.
“O Gene, jy moet goed dink. Jy is dalk nie die soort man wat
