verbied jou,” sê hy sag maar baie duidelik, “ek verbied jou, hoor jy, om te kom moeilikheid maak op ’n plek waar ek jou uit jammerte ingelaat het.”
Sy kyk hom vierkant aan. “Ek sou sê dat dit van jou afhang, Eugene Basson.”
Dit kos Eugene etlike koue tellings om te besef dat hierdie meisie ’n spel van die allerfynste afpersing speel. Sy is ’n baie skerp waarnemer, en sy het ’n sterk vermoede dat hy vir Sylvie omgee. Dalk te veel omgee. En voordat hy sy mond kan oopmaak om haar die kop te was, skiet ’n wete hom soos ’n skroeiende vlam te binne: hy gee beslis en onherroeplik te veel om vir Sylvie Bosman. Ook dié besef kom soos ’n brandyster op sy hart neer: watter verskil is daar nou eintlik tussen Mieke de Kuiper wat rondslaap en Eugene Basson wat sy naaste se vrou begeer? hy durf nie ’n enkele klip gooi nie.
Daarom sê hy net verwese: “Ek is nie te vinde vir jou speletjies nie, Mieke.”
En sy antwoord: “Ons sal sien.”
6
Die dag na hul besigtigingstoer deur Leiden ontglip Eugene vir Mieke deur heel vroeg op te staan en sommer self stegie op en stegie af te stap. Deels is dit ’n poging om Mieke se volgehoue teenwoordigheid vry te spring, en andersyds om heeltemal alleen te kan dink oor die afgelope week. Daar het meer met hom in hierdie week gebeur as in die hele res van sy lewe, so voel dit vir hom. Hy het betrokke geraak, diep betrokke by mense van wie se bestaan hy nie eens gedroom het nie.
Dis hierdie besef wat hom vroegdag al uit die vere het. Hy moet hier en nou uitsluitsel kry oor sy gevoel vir Sylvie. Maar dis asof daar ’n sluier skuif oor daardie deel van sy gemoed wanneer hy dit wil ontleed. Dis asof hy nie die hart het om werklik met oop oë daarna te kyk nie. Veral die wete dat hy net so laag as die Miekes en die George Bosmans sal daal as hy een beweging na Sylvie toe maak, weerhou hom daarvan om heeltemal eerlik te wees met homself. Ook dit is pynlik vir Eugene, om nie eens teenoor homself te durf erken wat hy voel nie. Daarom besluit hy oplaas: ek mag Sylvie Bosman bejammer, want sy ís te bejammer.
Toe stap hy Rapenburg toe, gaan staan ’n wyle op die voetbrug om ’n lang kano vol opgeskote seuns dop te hou terwyl dit stadig verbyvaar op die grag. Op die kade reg voor Rapenburg 49 sit twee ouerige mans rustig en visvang in die vroeë oggend.
“Vang julle ooit iets?” wil Eugene geamuseerd weet.
Hulle kyk op na die forse jong man met sy helderblou oë en songebruinde gesig, en hulle glimlag.
“Soms wel,” sê die een, “maar dit is maar net die bonus.”
“Ons sit soggens en smiddae hier ter wille van ons siele,” sê die ander.
Eugene loop tot by hulle, waar hulle reg teenoor die groot voordeur van nommer 49 sit.
“Dankie dat julle my daaraan herinner,” sê hy met ’n glimlag, maar met soveel erns in sy stem dat die twee oues hul verweerde pette soos een man lig.
Daarop verander Eugene sy plan om by Rapenburg 49 in te gaan, en stap straataf om Peet op sy pad na die Gravesteen-biblioteek in te wag. Hy wil met Peet praat; hy het mos nie verniet gekom om te put uit sy broer-vriend se meerdere ervaring en insig nie.
Hy wag dan ook skaars tien minute of hy gewaar Peet se lang gestalte. Toe hy feitlik reg teenoor hom is, tree hy uit van onder die groot eik waar hy gestaan het, en Peet steek verbaas in sy spore vas.
“Gene!” roep hy verras uit, en toe in een asem: “Ai, man, dis heerlik dat jy hier is. Hoeveel maal het ek my dit nie voorgestel nie?”
Eugene lag net, knik instemmend, en val by Peet in toe dié weer begin aanstap.
“Gawe meisie, die Mieke,” sê Peet voordat Eugene sy sê kan sê. “Reken, sy kom vanoggend vroeg daar by ons aan. Kom vir Elsje help, sê sy. Sy’t toe die ontbyt reggekry en afgestof en so aan. En voordat sy weg is, het sy ’n groot pot ertjiesop op die gasstoof gesit. Nou kan Elsje vanoggend die hele oggend rus. Sy het dit regtig nodig. Maar sê my, waar pas Mieke de Kuiper nou eintlik in? Ek dag daar’s iets tussen jou en Lilette?”
Eugene slaan sy verslaenheid oor Mieke se nuutste doen en late hok, en sê kortweg: “Haar probleem is dat sy nêrens inpas nie, en daar ís iets tussen my en Lilette.”
“Waarom het jy haar dan nie saamgebring nie?” vra Peet luiters en stoot sy dik bril reg op sy neus.
“Omdat ek wil seker maak wat daardie iets tussen ons is,” antwoord Eugene bot.
Peet gaan staan, bekyk hom behoorlik. “Kom ons gaan Koffiehuis toe, ek sien jy wil gesels.”
Hulle stap daarheen en maak hulle tuis by ’n tafel met twee koppies sterk swart koffie.
“Wat pla, Gene?” wil Peet weet.
“Ek is maar net ’n bietjie onseker oor my gevoel vir Lilette, Peet. Veral ná Pa se dood het ek nie meer geweet wát ek voel nie. Ek moes net wegkom. Maar nou is ek nie meer so seker of dit wel ’n oplossing is nie. Ek is skaars hier of ek is betrokke by mense – en nou kla die betrokkenheid my aan.”
Peet sit lank doodstil, en toe hy praat, is dit met die volkome begrip wat Eugene by hom verwag het.
“Dis dus nie Mieke nie, en daaroor is ek verlig. Want gaaf en behulpsaam soos wat sy is, is daar van haar oortuigings wat ek betwyfel. Vertel my meer van haar?”
Eugene doen dit met die volle wete dat hy op Peet se diskresie kan staatmaak.
“Jy is dus vir haar jammer,” sê Peet toe Eugene klaar is. “Ai tog, julle Bassons se medemenslikheid ruk soms handuit, Gene.”
“Ja, ek is jammer vir haar, maar nie die jammerste nie,” antwoord Eugene en kyk Peet vas in die oë. Maar hierdie keer misgis hy hom. Peet klik vererg met die tong toe hy snap dat Eugene nou na Sylvie verwys.
“Ag nee, my magtig, Gene, moenie jou gek hou nie! Sylvie behoort aan George Bosman, of weet jy dit nie?”
Eugene word rooi in die gesig, beteuel homself tandeknersend. “Ek weet dat George Bosman ’n lae lak is, Peet, iets waarvoor jy en Elsje skynbaar blind is.” En hy vertel hom van die episode in die biblioteek en George se woorde in die Mensae, toe hulle gaan kos haal het. “Ek weet nie waarom jy die vent nog verduur nie, Peet.”
Peet gooi rustig nog suiker in sy koffie, drink ’n teug, en antwoord bedaard: “Ek het ook vermoed dat hy hom met Aaltje vermaak, Gene. Want as dit nie Aaltje is nie, is dit wel iemand anders. George het ’n siek sug na vermaak, na enigiets buite die alledaagse. Daarby is hy pervers, en hoe meer ’n mens hom teëgaan, hoe moeiliker maak hy dit vir sy vrou. Dit het ek vroeg al geleer toe ek hom wou betig. En nou sê ek vir jou arme Aaltje was maar net afleiding, hierdie Mieke is vérleiding …”
“Juis! Maar nie vir my nie. Ek dink egter dis dalk my plig om haar van George weg te hou, want dis per slot van rekening ék wat haar na julle toe gebring het.”
“Kyk, Gene, iets wat ek nie kan verduur nie, is swartgallige berou. Die meisie is nou eenmaal tussen ons klomp, en soos dit gaan in ’n studentegemeenskap raak ’n mens gou en sterk betrokke. Hier aanvaar ons mekaar, en basta met die res.”
“Goed, goed. Maar ek weet nog steeds nie wat jou en Els se danige verbondenheid met die Bosmans is nie. Behalwe as julle werklik
