on>
Die Serfontein-kinders
Theunis Krogh
Human & Rousseau
1
AGTER DIE GLIMLAG
Soos altyd halftien in die oggend staan die vyf Serfontein-kinders saam op die dek.
Rondom die skip is die see helderblou, nou dat hulle nader aan die Kaap en verder van die tropiese hitte af is.
Baie kinders en grootmense hou hulle met dekspeletjies besig, maar nie die Serfonteins nie.
Van die mense wat nie speel nie bekyk die vyf kinders. Eintlik is hulle net doodgewone jongmense, maar hulle is doktor Roelof Serfontein se kinders, en hy is beslis nie “doodgewoon” nie. Almal wil hom leer ken, en bitter min mense kry dit reg.
Hy is een van Suid-Afrika se rykste en mees invloedryke mense. Hy het ’n onbekende plattelandse skooltjie tot ’n uiters sukses-volle kosskool opgebou, en is in Europa en Amerika bekend as ’n skrywer van formaat. Sy romans is al vertaal in Engels, Frans, Duits en Italiaans.
Die veertienjarige Josef is ’n aantreklike, stewige seun met kort, bruin krulhare en sy ma se groen oë en effens Romeinse neus.
Die agtjarige Berrie lyk of hy eendag baie soos Josef sal lyk, kompleet met groen oë en sproete, maar nou is sy gesig nog sag en rond. Hy is die enigste van die kinders wat sy pa sover kry om te wys hy is lief vir hom.
Dis juis vir hulle pa wat die kinders nou wag. Hulle het hulle ma vroeg vanoggend reeds gesien. Haar deur is nooit vir hulle gesluit nie en voor sesuur was hulle in haar kajuit. Hulle het oor haar en mekaar gerol en gespeel terwyl sy nog in die bed gesit het.
Hulle het geweet hulle pa skryf in sy eie kajuit langsaan aan sy twaalfde groot roman. Wanneer moontlik kom hy per boot terug van sy sakereise oorsee sodat hy ’n ruk lank kan skryf en behoorlik rus voor hy ’n nuwe skooljaar aanpak.
Sy verskyning op die dek is vir die vyf kinders die belangrikste oomblik van die dag.
Dian, nou nege jaar oud, staan effens eenkant. Sy het haar pa se perfek gevormde gesig en donker oë, maar anders as met hom, moet ’n mens haar eers leer ken voor jy besef hoe aantreklik sy is. Dian blom net vir dié vir wie sy lief is en wat haar verstaan.
Tiesjie is vier. Haar hare is krullerig soos haar ma s’n, maar dit het meer van die rooi as die goud daaruit geneem. Haar oë is ’n mengsel van groen en bruin. ’n Mens kan in hierdie stadium niks van haar gesiggie sê nie, behalwe dat dit baie beslis lyk.
Maar dis Richard, of Riekie soos almal hom noem, wat dadelik mense se oë vang. Hy is net twaalf jaar oud en baie skaam, so die aandag is vir hom ’n marteling. Maar dit kan nie anders nie. Saam met sy ma se goue hare het hy sy pa se gesig, met die mond nou alreeds ferm. Hy is sterk en slank gebou; sy pa se eie seun. Juis daarom is hy die kind wat die moeilikste met sy pa klaarkom, en vir wie doktor Serfontein die minste te sê het.
Al die ander kinders het ’n stokperdjie. Josef s’n is houtwerk. ’n Tuinhuisie van hout en sinkplaat in die agterplaas van die groot huis naby die skool se ingangshekke waar die gesin woon, is sy werkswinkel. Die Serfonteins word nie soos rykmanskinders grootgemaak nie. Hulle kry min sakgeld, en moet werk en spaar vir goed wat hulle nie daarmee kan koop nie. Josef gee elke sent wat hy in die hande kry uit op goeie hout en gereedskap.
Dian is miskien skaam, maar sy sal sing so lank as wat haar ma bereid is om haar te begelei.
Berrie is die hele mensdom se vriend – en dit hou hom besig.
Tiesjie maak die pragtigste kleidiertjies, wat haar ma laat dink sy gaan eendag ’n beroemde beeldhouer wees.
Maar Riekie het nie ’n stokperdjie nie. Sy gedagtes is net by sy pa. Alles wat hy doen, is ter wille van sy pa se goedkeuring. Hy kry egter min uiterlike bewys daarvan, al is hy slim en hardwerkend, en presteer hy in alles.
Doktor en mevrou Serfontein daag uiteindelik op. Riekie kan ontspan. Die aandag wat hom so kriewelrig maak, is nou op sy ouers.
Vreemdelinge is altyd verstom dat hierdie twee mense mekaar kon vind. Dit is te veel soos ’n feëverhaal. Hy is te aantreklik en sy is te mooi.
“Goeiste, Roelof!” sê sy tergend terwyl hulle oor die dek na hulle kinders toe loop. “Moet ons altyd almal se nekke so laat draai? Ek gaan een van die dae nes die koningin van Engeland begin wuif.”
“Die aandag, as dit wel bestaan, is net omdat jy so mooi is,” sê hy op sy hoflike, teruggetrokke manier.
“O nee! In die vyftien jaar wat ons getroud is, kry ek net hierdie soort aandag as jy langs my staan.”
“Dan is daar seker fout met my gesig.”
“Hier kom my kinders!” sê sy.
“As hulle jóú kinders is, is almal vanoggend soet,” sê hy rustig.
Vyf stralende gesigte kyk op na hom toe. Dian lyk op hierdie oomblik pragtig.
Vyf stemme groet op hulle verskillende maniere, van Josef se “Môre, Pa!” en Riekie se skugter gemompel, tot Berrie se vrolike “Morge, Pa!”
Hy trotseer ’n goedige gespot deur dapper nog verder te bry. “Pa se tgrui is nes ons s’n met die grolnek, net Pa s’n is grys!”
Doktor Serfontein is vir al sy kinders “Pa”. Nie een van hulle wil hom “Pappa” noem nie. Hulle ma is “Mamma”, maar wanneer hulle pa met hulle van haar praat, sê hy formeel “jou ma”.
“Hoe laat swem ons, Pa?” vra Josef.
“Elfuur, as dit julle almal pas.”
“Lekker!”
“Wat gaan Pa nou maak?” vra Berrie.
“Lees, as jy dit sal toelaat.”
“Nee, maarg …”
“Tot siens, dan.”
Berrie is vanoggend lus om te gesels, maar hy weet hoe min sy pa by die skool tyd kry om net vir ontspanning te lees. Dis hoekom hy daarvan hou om te reis. Berrie gee sugtend pad.
“Mag ek hier bly en ook lees?” vra Dian.
“Ja, seker. Ek bestel vir jou ’n stoel.”
“Sy kan myne deel,” sê mevrou Serfontein. “Sit hier op my voetbankie, Dian. Het jy ’n boek by jou?”
“Ja, Mamma.”
“Wat is jou planne vir die oggend, Laetitia?” vra doktor Serfontein vir sy jongste dogter.
“Die kaptein het mos gesê ek mag na die brug toe gaan en help om die boot te bestuur,” antwoord die vierjarige so vlot soos iemand wat baie ouer is.
“O, liewe tyd!” sê haar ma onrustig. “Wat makeer die kaptein? Pa se skool open vandag oor ’n week!”
“As ek kan, sal ek die skip laat omdraai. Ek hou van New York en Londen en Dresden, en ek’s nie lus vir daardie skool op ons dorp nie. Ek wil liewer
