is jou ewig dankbaar, al is dit net vir die bereidwilligheid om te help,” sê die predikant.
“Jou vrou verskyn nie dikwels op die dek nie.”
“Nee. Sy is nie gesond nie … Dis haar senuwees. Jy kan jou indink; Karl se gedrag is nie bevorderlik vir haar gesondheid nie.”
“Natuurlik.”
2
WAT TE ERG IS
Vroeg die volgende oggend toe Karl uit sy kajuit kom, stap doktor Serfontein alreeds om en om die dek soos hy altyd soggens en saans doen.
Karl leun teen die relings met sy rug na die see om die hoof te kan groet wanneer hy verbyloop.
“Môre, doktor,” sê hy skaam, maar vriendelik.
“Goeiemôre. Jy is vroeg buite. Wag jy vir my lui seuns?”
“Nee, ek weet hulle staan nie so vroeg op nie. Ek kan nie laat slaap nie.”
“Kom hou my dan geselskap.”
Doktor Serfontein moet effens stadiger stap, maar Karl hou goed by.
“Waar gaan jy skool?” kom die vraag skielik.
“Ek leer deesdae by die huis, doktor.”
“Is daar nie ’n skool by julle op die dorp nie?”
“Ja, daar is, maar …”
Die skoolhoof besef die seun is seker as gevolg van diefstal geskors, of die dominee het besluit dis beter om hom tuis te hou sodat hy nie op skool kan steel nie.
Hy vra nie verder uit nie.
Na nog ’n paar draaie sluit dominee Goosen by hulle aan. Die seun kry ’n nors uitdrukking, heeltemal anders as sy gewone glimlag, en hy groet sy pa nie.
“Ek hoop nie hy val jou lastig nie, doktor,” sê die predikant.
“Ek het hom gevra om my geselskap te hou. Wil jy ook saamstap?”
“Nee, ek sal julle ophou. Ek kan onmoontlik so vinnig loop.”
’n Kelner verskyn met ’n boodskap. Mevrou Goosen wil haar seun onmiddellik in haar kajuit sien.
Karl se uitdrukking van vrees laat doktor Serfontein wonder. Die dominee lyk ook onrustig.
Karl versuim egter nie. Hy gaan dadelik met ’n trappie af na onder.
Doktor Serfontein maak haastig verskoning en gaan ook af, maar met ’n ander trap sodat die dominee nie moet sien hy volg die seun nie. Toe hy in die onderste kajuitgang kom, sien hy Karl en stap ongemerk agter hom aan.
Mevrou Goosen se deur staan oop en daar kom ’n hoë, histeriese stem uit toe Karl ingaan.
“Jy kom my nie eers môre sê nie. Jy het die maniere van ’n …”
Doktor Serfontein kan skaars glo ’n predikantsvrou het die laaste woord gesê.
“Moenie vergeet waar ons jou uitgehaal het nie! Wie weet waar het die welsyn jou uitgekrap? Jy’s gemors! ’n Optelding van een of ander stink vullishoop!”
Doktor Serfontein staan stil en luister terwyl die vernietigende woorde genadeloos voortvloei.
’n Kelner wat verbykom, kyk veelseggend na die skip se belangrikste passasier. Hy verstaan nie Afrikaans nie, maar kan die rou haat in die stem aanvoel.
“Die galg is te goed vir daardie vrou, doktor,” sê hy in Engels. “Daai kind gaan eendag selfmoord pleeg. Ek weet nie hoekom hy nie lankal oorboord gespring het nie. Kan doktor nie miskien …”
“Ja,” sê doktor Serfontein. “Ek kan.”
Die kelner stap verby. Hy weet hierdie man se maatskappy het aandele in die skeepsredery en wens hy wil sy invloed gebruik om die vrou vir die haaie te laat gooi.
Doktor Serfontein is bleker as gewoonlik toe Karl uitgestorm kom met sy hande oor sy ore gedruk.
Karl sien hom daar staan terwyl die bitter woorde nog uit die kajuit stroom. Hierdie man wat hy so bewonder, het alles gehoor!
Karl moet teen die afskorting leun om regop te bly staan. Sy oë is wydgerek. Hy sien in doktor Serfontein se swart kykers die onmenslike stil, koue woede wat selfs die dapperstes laat krul wanneer dit op hulle gerig word. Hy is natuurlik so kwaad omdat ’n uitvaagsel soos Karl dit gewaag het om met sy seuns vriende te maak.
Nou styg die vrou se stem tot ’n geskree omdat die seun ontsnap het. Die kelner verskyn weer en kyk onrustig na die ander kajuite in die gang se deure.
“Sy gaan altyd so te kere,” sê hy suur. “Netnou het sy die hele skip op horings.”
Doktor Serfontein stap by die kajuit in.
Die vrou wat in die bed sit en skree en skel, swyg soos ’n kraan wat toegedraai word.
“Ek is tot jou diens as jy iets wil hê, mevrou,” sê ’n yskoue stem.
“O, nee dankie,” sê sy, skielik verbasend beskaafd. “Ek was net ’n bietjie kwaad vir my seun. Hy het ons harte moedswillig gebreek en ek begin dink hy kan nie gehelp word nie. As ek jou alles moet vertel …”
“Dankie. Ek het genoeg van die saak gehoor om self daaroor te oordeel. As jy dan geen versoeke het nie, sal ek ’n kelner stuur om jou man te roep.”
Die hoof stap haastig uit.
Karl staan nog daar. Doktor Serfontein het nog selde sulke radeloosheid in ’n kind se oë gesien.
“Kom,” sê hy saaklik.
Hy loop vooruit en Karl volg.
Karl bevind hom daarna in ’n kajuit wat heeltemal anders as sy ouers s’n is. Hy staan net binne die deur en kyk nog steeds met wydgerekte oë terwyl doktor Serfontein op en af stap asof dit die enigste manier is om af te koel. Toe hy ’n keer weer omdraai, sien hy in watter toestand die seun is.
In die jare toe Krynauw nog sy leerling was, moes hy alleen daarmee worstel, maar nou is daar hulp waarop hy kan reken.
Hy klop sag aan die deur tussen sy en sy vrou se kajuit.
Sy is klaar aangetrek en glimlag vriendelik vir hom.
“Wie het jou kwaad gemaak?” vra sy. “Was een van jou kinders stout?”
“Nee. Ek het mevrou Goosen leer ken.”
Hy vertel kortliks wat hy gehoor het.
Helen se glimlag verdwyn. Die besliste lyn van haar ken en lippe verklaar hoekom haar kinders ten spyte van haar gemaklike houding teenoor hulle meestal onberispelik optree.
Sy loop by haar man verby en gaan
