krul anderkant om.
“Nee, maarg … Pa is lief vir oom Gene, ek weet dit!”
Hierdie man wat so geweldig privaat is, is gelukkig al gewoond aan sy derde seun se vrae.
“As jy dit weet,” sê hy, “is dit minstens een ding waaroor jy nie vrae sal vra nie.”
Die hoof dink aan die kinders se geliefde oom Gene, die jong dokter Krynauw wat in sy kinderdae op hierdie gebied ook meer as ander gewaag het, en sy lippe verraai ’n effense glimlag.
“Daarg is dit!” sê Berrie.
“Waar is wat?”
“Pa lyk altyd só as oom Gene kom kuierg, of as iemand van hom prgaat! Dis hoe ek weet Pa is lief vir hom, en ek wil nou weet of Pa net so lief is virg ons!”
“Die omstandighede is anders. ’n Man se kinders is sy kinders. Maar ’n mens soek ’n vriend tussen ’n menigte uit, omdat hy vir jou iemand besonders is.”
Berrie se groen oë rek van verontwaardiging. “So Pa is liewerg virg oom Gene as virg ons!”
“Vra hom hoe hy daaroor voel. Hy het as kind nes jy van sulke filosofiese gesprekke gehou.”
Doktor Serfontein staan op en gaan na sy kajuit om sy swembroek aan te trek. Berrie volg hom diep ingedagte.
Baie later, net voor die formele aandete, praat mevrou Serfontein weer met haar man oor Karl Goosen.
Sy is deftig aangetrek en hy dra ook sy aandpak toe sy by sy kajuit inkom. Hy sit voor die tikmasjien, maar staan dadelik op om haar te groet.
“Steur ek?” vra sy.
“Nee. Dis tog byna tyd om na die eetsaal te gaan.”
“Ek het met dominee Goosen gepraat, soos jy gevra het. Ek gaan eerder niks sê tot jy hom ontmoet het nie. Ek’t hom genooi om ná ete saam met ons koffie te drink.”
“En sy vrou?”
“Sy kom byna nooit by hulle kajuit uit nie … Van ons kinders wil vir jou kom nagsê. Fräulein stuur groete. Sy lê weer.”
“Die see is so glad soos ’n spieël. Hoe kan sy al wéér sleg voel?”
“Party mense is maar so … Hier’s die dogters.”
Dian en Tiesjie kom in, albei mooi uitgevat in die fluweelrokkies wat hulle vir aandete gedra het. Omdat hulle jong dames is, staan die hoof nou weer op soos netnou vir hulle ma.
“Het julle die ete geniet?” vra hy.
“Ja dankie, Pa,” sê Dian.
“Ek het nie,” sê Tiesjie. “Fräulein sê ook ek moet skool toe gaan wanneer ons by die huis kom. Toe vra ek haar hoekom moet Pa haar so baie geld betaal as sy nie meer ons goewernante is nie, toe huil sy en nou lê sy.”
“O, Tiesjie!” sê Dian.
Sy waag dit nie om op te kyk na haar pa nie. Dis eintlik jammer, want dan sou sy dieselfde uitdrukking in sy oë gesien het as wat Tiesjie dadelik opmerk.
Hy praat egter heeltemal ernstig. Fräulein is al van voor Josef se geboorte af by ons. Sy praat Duits en Frans in die huis, en dis goed vir ons almal. Buitendien pas sy julle getrou op … Vir sulke astrantheid gaan julle ma jou beslis straf.”
“Sy het al,” sê Tiesjie. “En ek het nie gehuil nie.”
“Dis goed … Ek bedoel, dan was sy hierdie keer nie te streng nie. Ag jouself gelukkig en moenie jou geluk te veel beproef nie.”
“Ek wil saam met ons eie skool se seuns skoolgaan,” sê die vierjarige beslis, “nie by daardie aaklige kleuterskool op die dorp nie!”
“Jy is te jonk vir ons skool se klasse.”
“Tessa was daar, voor Pa haar aangeneem het.”
“Sy was toe al nege jaar oud. Dis nou genoeg van hierdie onderwerp. As jou ma sê jy gaan na juffrou Holland toe, dan gaan jy. Goeienag, meisies.”
Mevrou Serfontein knipoog vir die hoof en stap saam met hulle dogters uit.
By die deur kyk Tiesjie oor haar skouer na hom. “Ek sal daaroor dink. Ek weet nog nie wat ek gaan doen nie,” dreig sy sag.
“Laat weet my so gou moontlik as jy besluit om probleme te veroorsaak,” sê haar pa.
Hy gaan sit weer en wil net verder begin tik toe Berrie opdaag.
Berrie kom leun teen die lessenaar en trek met sy vinger patroontjies op die houtblad. Hy lyk afgehaal. “Nag, Pa,” sug hy. “Lekkerg slaap.”
“Dankie. Jy ook.”
Doktor Serfontein kyk vlugtig op en dan weer af na sy werk.
“Vorgder die boek goed?” vra die verlangende stem.
“Op die oomblik uitstekend, dankie.”
“Pa het nou die dag gesê dis oorg mense in die Balkan.”
“Ja.”
“Was ons ooit daarg?”
“Ek en jou ma was, kort ná ons troue. Nie julle kinders nie.”
“Dis snaaks dat daarg ’n tyd was toe Pa my nie geken het nie.” Berrie gee ’n hartverskeurende sug. “Het Pa toe dargem goed genoeg klaargekom?”
“Ek moes maar, aangesien jy toe nog nie bestaan het nie. Wou jy nog iets gehad het?”
“Nee … ja … Maarg dit maak nie saak nie.”
Berrie krul hom in ’n bondel op. Hy bloos effens.
Dan druk ’n sterk arm hom teen sy pa se skouer vas en hy kry ’n soen op sy voorkop.
“Was dít dalk wat jy wou gehad het?”
Berrie hou sy gesig nog vir ’n oomblik teen die skouer.
“Ja, Pa!” sê hy dan met ’n groot sug van verligting. “Ek voel nou baie beterg!”
“Dis gaaf.”
’n Geluid laat doktor Serfontein opkyk na die oop deur waar sy tweede seun op die drumpel staan. Die ongewone toneel van Berrie in hulle pa se arms laat hom ongemaklik en verleë lyk.
“Ja, Richard?” vra die hoof effens skerp.
“Ekskuus, Pa …”
“Kom in! Waarvoor vra jy verskoning?”
Berrie huppel doodgelukkig weg.
Die gemoedelike atmosfeer is skielik weg. Richard hoor net die skerp, ongeduldige stem. Hy weet nie dis omdat sy pa bekommerd is oor hierdie seun van hom se onnodige
