ek het ook skuld daaraan,” sê dokter Silbur vir Hugo. “Toe ek besef dat daar moontlik komplikasies kan wees, het ek haar aangeraai om te wag tot jy kom. Ek het toe nog nie geweet dat sy ’n chirurg ook is nie – ek het gedink sy leer nog maar om een te wees.”
Hy kyk na Karin en vervolg glimlaggend: “Ek vra jou om verskoning, Dokter. Dit sal nie weer gebeur nie.”
Karin glimlag verleë, bewus van die blos wat haar wange bedek. Dit is die mooiste kompliment wat sy nog ooit gekry het, dink sy, en dit van die versigtige, tydsame dokter Silbur.
“Ek wil net weer na Kosie gaan kyk,” sê sy.
“Ek stap saam,” sê Hugo. Op pad vra hy: “Maar ek het blykbaar nog nie die hele storie gehoor nie. Wou hulle jou nie toelaat om sonder my toestemming te opereer nie?”
Sy stem is vriendelik, aanmoedigend, en onwillig sê sy: “Die koshuismatrone wou nie haar toestemming gee nie – sy het gesê as ek opereer, doen ek dit op my eie verantwoordelikheid. Dokter Silbur het my aangeraai om te wag, en Matrone was nie gelukkig nie en wou ook gehad het ek moes wag. Om hulle tevrede te stel het ek gesê ek sal tot nege-uur wag.”
“Jy was hierdie keer gelukkig,” sê hy. “Maar moet dit nie weer waag nie. As sake verkeerd geloop het, was dit ook jou verantwoordelikheid.”
“Ek weet, maar wanneer mense jou so duidelik laat verstaan dat hulle geen vertroue in jou het nie, verloor jy later ook vertroue in jouself.”
Hugo kyk fronsend voor hom, dan sê hy: “Dis dalk my skuld ook. Ek het jou in die verlede dalk nie genoeg gewys dat ék jou ten volle vertrou nie.”
Karin gaan staan en weet ’n oomblik nie wat om te sê nie. Dan kyk sy op na hom en die diepblou oë is blink en ernstig.
“Dankie, Dokter,” sê sy saggies. “Dit sal nie weer gebeur nie.” Dan vervolg sy op ’n ligter toon: “Mag ek ook vir gister se vertoning van … histerie … om verskoning vra?”
Hy grinnik effens.
“Waarom wil jy om verskoning vra? Jy het tog alles bedoel wat jy gesê het, nie waar nie?”
“Ek het,” erken sy moedig, “maar dis nog geen rede waarom ek dit moet sê nie.”
Hy glimlag, maar antwoord nie, en met die vrede tussen hulle nou weer herstel, stap hulle saam verder.
“Wat word nou van jou saak?” vra Karin nuuskierig.
“Ek weet nie. Ek hoop maar ek word nie gedagvaar vir minagting van die hof of so iets nie. Ek het die polisie gevra om te laat weet ek word opgehou. Ek wil nou gaan bel om te hoor wat hulle kon regkry.”
Mien lyk vandag bleek en gespanne, maar toe Karin vra of sy iets makeer, antwoord sy ontkennend en wil alles oor Kosie se operasie hoor. Karin vertel haar kortliks wat gebeur het, maar sy hou Mien die hele tyd fyn dop. Haar kleur is vanoggend besonder sleg – sy is nie net baie bleek nie, haar vel het ook ’n gryserige skynsel waarvan Karin nie hou nie. En sy het die afgelope tyd baie maer geword.
Toe sy klaar is en Mien haar gelukgewens het, sê sy onverwags: “Mien, jy lyk nie vir my goed nie. Is jy bekommerd of is jy siek? Wil jy nie vir my sê nie? Jy weet twee koppe is altyd beter as een.”
Mien haal haar skouers op en daar is ’n bitter trek om haar mond.
“Dis maar net weer die gewone manmoeilikheid,” sê sy ongeerg. “Maar noudat ek ouer word, is dit my maag wat deurloop. Ek kan omtrent niks eet nie of my maag is onderstebo.”
“Pyn ook?”
“Nie pyn nie, anders sou ek lankal gedink het dis iets ernstigs. Net slegte spysvertering en ’n gedurige swaar gevoel op my maag – en dit alles net danksy die verbrande man.”
Karin weet alles van Mien se man af; op ’n dorpie soos Doringlaagte leer ’n mens gou jou bure en hulle moeilikhede ken. John de Lange is ’n aantreklike, vrolike man wat Mien al baie ongelukkige dae besorg het – nie net omdat hy swak sorg vir sy gesin nie, maar ook omdat hy in al wat vrou is, belangstel. Ná die tyd is hy altyd berouvol en vol goeie voornemens en ’n tyd lank gaan dit dan weer goed, maar hy kan dit maar nie regkry om op die nou en reguit paadjie te bly nie. Mien het al geleer om sy rondlopery gelate te aanvaar en Karin wonder wat hy nou weer aangevang het wat Mien so ontstel het.
“Dis maar net weer die gewone storie,” antwoord Mien toe sy vra. “Maar die kinders word groot en hulle begin besef wat aangaan. Party dae dink ek ek is ’n gek – ek moes hom die eerste keer al in die pad gesteek het.”
“Kom eet vanmiddag saam met my,” sê Karin. “Tannie Rina is siek en ek eet sommer by die kafee. Dan kan ons rustig gesels.”
Maar Mien skud haar kop.
“Die kinders kom van die skool af en dan kan ons darem so ’n halfuurtjie gesels. Ek sien reeds so min van hulle. Ek sal liewer huis toe gaan as Dokter nie omgee nie.”
“Natuurlik nie. As daar reeds twee plaasbesoeke is, sal ek ook nie lank kan bly nie.”
Sy kyk na Mien en vervolg ongeërg: “Mien, ek wil graag X-strale van jou maag laat neem. So gou moontlik.”
’n Oomblik staan Mien roerloos, dan kyk sy stadig op na Karin en Karin sien die onrus in haar oë.
“Dis nie nodig nie. Ek is seker dis net slegte spysvertering.”
“Heel moontlik,” stem Karin saam. “Bekommernis kan ’n mens se siel én liggaam aantas. Maar daar is tog ’n kans – een kans uit ’n duisend miskien – dat dit nie net slegte spysvertering is nie. Laat ons maar heeltemal seker maak.”
“Ek sal daaroor dink,” sê Mien, wat nou vinnig retireer.
Karin laat haar gaan. Sodra Mien aan die gedagte gewoond geraak het, sal sy weer met haar praat. Mien se slegte kleur val haar al van die eerste dag af op en dit het nie die afgelope weke verbeter nie. En dié gedurige probleme met haar maag … Arme Mien, wat reeds so ’n dubbele las moet dra.
Maar daar is nie tyd om langer aan Mien te dink nie. Die eerste pasiënt het reeds by haar spreekkamer ingekom.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
