“Sy sal kom,” antwoord hy koel. “Sy is natuurlik êrens opgehou.”
“Ek hoop so. Maar die rondryery so alleen in die nag is nie goed nie.”
Sy sê vir hom nag en dan is Hugo alleen met sy gedagtes voor die vuur.
Toe Karin kwart oor tien nog nie terug is nie, staan hy op en stap na die lessenaar toe. Vlugtig kyk hy na die boodskappe op die skryfblok, dan skeur hy die vel papier af en steek dit in sy sak. Op die skoon vel skryf hy haastig ’n paar reëls, onderstreep die woord “dringend” en teken sy naam. Voor hy gaan, sit hy ’n groterige stomp op die vuur, dan trek hy die deur saggies agter hom toe.
Hugo was elfuur terug in sy woonstel. Hy bel Karin ingeval sy teruggekom het terwyl hy uit was op huisbesoek, maar daar is nie antwoord nie. Hy gaan bad en gaan lê later. Hy kan nie dink waar sy so lank kan draai nie, maar hy weier om regtig bekommerd te raak. Dan verrys die beeld van ’n skraal jong meisie – heelwat skraler as toe sy hier gekom het – met donker hare en oë so blou soos koringblomme voor sy geestesoog en met ’n gedempte vloek gooi hy skielik die komberse van hom af, trek sy kamerjas en pantoffels aan en stap telefoon toe.
Hy skakel die polisie en verduidelik kortliks wat gebeur het. Hulle belowe hulle sal dadelik met al hulle manne in die distrik in verbinding tree en hom bel sodra hulle iets hoor.
Meer kan hy nie doen nie. Hy gaan terug bed toe, maar sy onrus neem nou vinnig toe en hy staan later maar op en maak vir homself koffie. Halfeen bel hy Karin weer, maar daar is nie antwoord nie. Traag kruip die minute verby en die gedagte aan alles wat met haar kon gebeur het, beroof hom van sy laaste bietjie gemoedsrus. Hy het net besluit om aan te trek en self na haar te gaan soek, toe die telefoon skielik lui.
Hy antwoord dadelik. Dis die polisiesersant wat bel om te sê dat Karin by een van hulle buitestasies aangekom het. Sy het verdwaal en hulle gee net vir haar koffie, dan sal hulle haar tot in die grootpad begelei. Sy behoort so oor ’n driekwartier tuis te wees.
“Dankie, Sersant.” Sy verligting is oneindig groot.
“Alles reg, Dokter, ons help graag. Bly ons het haar gekry. Sy kon die hele nag daar tussen die kliprantjies rondgedwaal het – en miskien nog verkluim het van die koue.”
Hugo bedank hom weer en lui af. Verdwaal! Hy het nooit ernstig aan so ’n moontlikheid gedink nie. Ná byna twee maande op Doringlaagte waarin sy elke week minstens vier, vyf plaasbesoeke gehad het, behoort sy darem nie meer te verdwaal nie. Maar dis natuurlik tipies van ’n vroumens! Dan versag die streng lyne van sy mond en hy wonder wat Karin vir haarself te sê sal hê. Baie verlig klim hy weer in die bed, skakel die lig af en vyf minute later is hy vas aan die slaap.
Dit is halftwee toe Karin saggies die buitedeur oopstoot en so geluidloos soos ’n skaduwee by haar sitkamer inglip. Die vuur is dood, maar die vertrek is nog warm en sy is onuitspreeklik dankbaar om uiteindelik tuis te wees.
Die ondervinding was ’n nagmerrie, maar dis verby en sy wil nie nou verder daaraan dink nie. Nou begeer sy net een ding: slaap, slaap en nog slaap. Sy voel as sy nou haar oë toemaak, maak sy hulle nooit weer oop nie. Sy skakel die lig aan en skrik toe daar saggies aan haar deur geklop word. Dit is tannie Rina wat in ’n lang flennienagrok en ’n groot grys wolserp om haar skouers in die deur staan.
“My kind!” sê sy. “Ek was al so bekommerd oor jou. Waar was jy?”
“Ek het verdwaal, Tannie.” Meer kan sy nie uitkry nie, maar meer is ook nie nodig nie.
“Klim dadelik in die bed. Ek bring vir jou iets om te drink.”
Outomaties stap Karin eers na die lessenaar en trek die skryfblok nader. Daar is net een boodskap, van Hugo Slabbert.
“Bel my sodra jy inkom. Dringend.” Die “dringend” is onderstreep.
Sy kyk besluiteloos na die nota. Hy verwag tog seker nie sy moet hom nou bel nie. Maar die onderstreepte “dringend” laat haar tog onrustig voel en half huiwerig trek sy die telefoon nader.
“Ja?” vra hy kortaf en sy weet dat hy geslaap het.
“Ek is jammer, ek wou jou nie wakker maak nie. Maar jou boodskap sê dis dringend.”
“Dit was dringend. Ek het intussen gehoor dat jy onder polisiebegeleiding huis toe kom, maar ek is bly jy het gebel. Daar is nie môreoggend operasies nie – slaap dus maar vir ’n verandering laat. Goeienag.”
“Onder polisiebegeleiding!” Dit is tipies van Hugo Slabbert om dit so te stel. Maar hy het nie kwaad geklink nie. Sy stem was onverwags warm en diep, en sy wonder of hy ’n bietjie bekommerd oor haar was. Maar die gedagte dat hy met die polisie in verbinding was, laat haar ’n bietjie verleë voel.
Sy het die volgende oggend tot halfnege geslaap. Selfs nadat sy wakker geskrik het, het sy nog ’n tyd lank in die bed gelê, ongewoon traag om op te staan. In die daglig, met die son wat so warm by haar venster inskyn, kon sy glimlag oor haar ervaring die vorige nag, maar diep in haar hart het sy erken dat sy nie graag gou weer so ’n ondervinding wil deurmaak nie.
Voor sy spreekkamers toe kon gaan, moes sy eers by die hospitaal aangaan om ’n pasiënt te besoek. Tot haar verbasing is Hugo se motor nog daar. Hy doen sy hospitaalrondtes gewoonlik vroeg in die oggend en tensy hy operasies het, is hy teen hierdie tyd lankal weer weg. En hy het tog self vir haar gesê hy opereer nie vandag nie.
Vinnig stap sy die hospitaaltrap op. Matrone Vermeulen is nie in haar kantoor nie, maar die stafsuster bied aan om Karin te vergesel. Dit gebeur maar selde dat die matrone Karin op haar rondte vergesel – daarvoor is dokter De Wet nie belangrik genoeg nie. Maar sy is sonder uitsondering op haar pos as Hugo Slabbert daar kom.
“Het julle vanoggend operasies gehad, Staf?” vra Karin terwyl hulle die gang afstap.
“Twee – albei dokter Silbur se pasiënte. Hy het self die blindederm gedoen, maar dokter Slabbert het die buikoperasie gedoen.”
Afgesien van die Truter-Slabbert-Roux-vennootskap is dokter Silbur die enigste ander dokter met ’n praktyk op Doringlaagte. Sy pasiënte is meestal uit die meer gegoede Engelse gemeenskap, en hoewel Karin nooit die indruk kry dat hy hom doodwerk nie, maak hy blykbaar ’n goeie bestaan. Hy bestuur nie self sy groot swart motor nie, maar word oral deur ’n chauffeur rondgery. Hy opereer nie dikwels nie – hoogstens een of twee keer per week – en dan doen hy net kleiner operasies. As sake ernstig word, roep hy gewoonlik dokter Truter of Hugo Slabbert se hulp in of stuur die pasiënte stad toe waar hulle deur ’n spesialis behandel kan word.
Karin het hom een of twee keer met operasies geassisteer en is getref deur die kontras tussen sy tydsame, presiese bewegings en Hugo Slabbert se vlugheid. Maar hy is ’n aangename, hoflike man wat blykbaar tevrede is met sy kleiner prestasies – solank dit plek en tyd in sy lewe laat vir dinge soos gholf en brug, waarin hy hartstogtelik belangstel.
Sy loop dokter Viljoen, die huisdokter, in die kinderafdeling raak.
“Jy het vanoggend iets interessants gemis,” sê hy vir haar. Hy vertel haar kortliks van Hugo se operasie en van die ontsaglike gewas wat hy uit ’n vrou se buik gehaal het. “So iets het ek in my dag des lewens nog nie gesien nie – en ek dink ook nie jy nie,” vervolg hy.
Sy glimlag oor sy entoesiasme, maar voel tog dat sy iets gemis het.
Toe sy terugkom, staan die twee dokters en die matrone in die voorportaal
