die invloed van die verdowingsmiddels wat Karin haar toegedien het, maar wanneer sy wakker word, sou hulle die baba in haar arms lê en die pyn sou saam met die donker nag wyk.
Met diep teue het Karin die koue, vars lug ingeasem toe sy weer buite kom en nederig dankie gesê dat sy weer eens die wonder van die geboorte van ’n nuwe lewe kon aanskou. In hierdie oomblik, hier in die oop veld onder die helder, vonkelende sterre, het sy baie na aan haar Skepper gevoel.
Sy luister na die stamelende dank van die pa wat saam met haar tot by die motor stap en gly styf en stram agter die stuurwiel in. Noudat alles verby is, besef sy hoe moeg sy is. Maar haar dag is nog nie klaar nie. Die lang pad huis toe lê nog voor en terug op die dorp wag die besoeke wat sy nie die middag kon doen nie.
Dit was ’n stikdonker nag en omdat sy so moeg was, het sy die uitdraaipaaie seker nie so goed dopgehou soos sy moes nie. Dit was eers toe ’n vreemde houthek skielik voor haar in die pad opdoem dat sy vir die eerste maal besef dat sy op ’n vreemde pad is. Sy het nooit vanmiddag deur so ’n hek gery nie, dit onthou sy goed.
Sy draai dadelik om en toe sy ’n paar myl terug ’n uitdraaipaadjie aan die regterkant sien, volg sy dit. Maar sy het al onrustiger geraak. Is dit maar net omdat dit so donker is dat die pad vir haar so vreemd lyk?
Toe sy ’n driekwartier later weer voor dieselfde houthek stilhou en besef dat sy die hele tyd in ’n sirkel tussen die rantjies deurgery het en nie ’n enkele tree nader aan die dorp was nie, het sy haar kop op die stuurwiel gelê met die gevoel dat sy nou die einde van haar kragte bereik het.
Sy sien nie kans om vanaand verder te gaan nie. Met die koms van die nuwe dag sal sy weer nuwe moed en krag kry, maar nou dreig golwe van vermoeienis en teleurstelling om haar te oorweldig.
’n Lang ruk het sy so met haar kop op haar arms gerus en sy moes seker ingesluimer het, want skielik het sy met ’n ruk regop gesit.
Wat was daardie geluid wat haar skielik so helder wakker gemaak het?
Sy luister gespanne en haar hart klop in haar keel. Die donker nag is meteens vol dreigende gevare. Dan hoor sy dit weer: die aaklige getjank van ’n jakkals hier digby haar en sy sug verlig terwyl haar hele liggaam verslap. Maar sy sit gou weer regop. Sy besef nou sy kan nie hier bly nie. As sy vanaand hier voor die hek slaap, sal sy erken dat Hugo Slabbert reg was. Enigeen kan in die donker nag op ’n vreemde pad verdwaal. Dit is nie so ’n groot skande nie. Maar vervlaks of sy hier gaan bly sit tot die son môreoggend opkom.
Sy kyk op haar horlosie en sien met verbasing dis reeds halftwaalf. Sy moes beslis ’n rukkie geslaap het. Sy is stram en styf van die koue en rasend honger, maar sy is nie meer so verskriklik moeg nie. Sy sal maar weer probeer, miskien is sy dié keer gelukkig.
Sy klim uit die motor en kyk op na die helder sterre. Miskien kan hulle haar help om by die huis te kom. Die Suiderkruis hang hoog en die Melkweg lê skitterend oor die hemel. Maar hoe loop haar pad huis toe? Mismoedig skud sy haar kop.
Toe die jakkals skielik weer hier digby haar sy stem verhef, vlieg sy in die motor in en ruk die deur toe.
Sy sal maar vannag sonder die hulp van die sterre haar pad moet vind.
Hoofstuk 12
Toe Karin teen halftien nog nie van haar plaasbesoeke teruggekeer het nie, het Rina Louw erg bekommerd begin voel. Sy gee nie om as die kind laat saans en selfs snags alleen op die dorp rondry nie, maar die gedagte dat die meisie stokalleen êrens in die distrik is, maak haar onrustig. Karin is ’n dokter, maar sy is ook ’n vrou, en ’n vrou behoort dit nie alleen in die nag op die donker paaie te waag nie.
Sy stap weer na Karin se sitkamer waar Susan besig is om haar huiswerk te doen. Karin het voorgestel dat hulle twee saans as sy uit is in haar sitkamer kom sit. Daar het altyd saans ’n heerlike vuur gebrand en een van hulle was dan byderhand as die telefoon miskien lui. Rina Louw het gewoonlik saans vroeg gaan slaap, maar Susan het graag nog gebly. Sy het Karin aanbid en het dit geniet om in haar sitkamer te sit en werk en miskien ’n bietjie met haar te gesels as sy terugkom. Dan het sy ewe tevrede haar boeke weggepak en bed toe gegaan.
Sy het Karin se voorwaarde dat sy nie ná tienuur mag bly nie tensy sy baie dringende werk het, ook getrou nagekom.
Sy kyk op toe haar ouma by die vertrek inkom.
“Ek gaan nou maar bed toe, my kind. As Dokter kom voor jy gaan slaap – daar is lekker sop op die stoof en die ketel kook amper. Miskien wil sy liewer warm sjokolade hê; die arme kind is seker verkluim.”
“Sy was nog nooit so laat nie, was sy, Ouma?” vra Susan en haar ouma hoor die onrus in haar stem. Skielik luister Susan gespanne, dan sê sy: “Hier is nou ’n motor – miskien is dit Dokter.”
In stilte luister hulle na die voetstappe op die gruispaadjie. Dan skud Susan haar kop. Nog voor die persoon aan die deur klop, het sy geweet dis nie dokter De Wet nie.
Sy maak die deur oop en haar oë rek effens toe sy sien dis dokter Slabbert wat buite staan.
“Goeienaand, Susan. Is dokter De Wet hier?”
“Goeienaand, Dokter. Nee, sy het nog nie van haar plaasbesoeke teruggekom nie. Maar kom in, Ouma is ook hier.”
Hy kom binne en sy vra hom effens senuweeagtig om te sit. Rina Louw groet hom vriendelik. Sy sal nie gou vergeet hoe goed hy vir haar en Susan was tydens haar man se siekte en afsterwe nie.
“Kan ek vir Dokter ’n koppie koffie maak?” bied sy aan. “Die water kook – dit sal nie moeite wees nie.”
“Dankie, dit sal lekker wees.” Ook hy het ’n lang, moeilike dag agter die rug en hy gaan sit in die diep stoel voor die vuur en stoot sy bene behaaglik voor hom uit. Hy wonder wat Karin so ophou. Hy het verwag om haar tuis te kry, maar sy sal seker nou enige oomblik opdaag.
Hy kyk belangstellend om hom rond. Dis die eerste keer dat hy hier kom en hy dink dat sy die vertrek baie gesellig ingerig het. Hy hou van die warm wynrooi gordyne en die helder kussings wat op die divan gestapel is. Dan kyk hy na die meisie wat by Karin se lessenaar sit en werk. Hoewel sy maak of sy verdiep is in haar werk kom hy agter dat sy nie op haar gemak is nie en hy is nie verbaas toe sy ná ’n paar minute haar boeke bymekaarsit nie.
“Dokter De Wet het gevra ek moet saans as sy uit is, hier sit,” verduidelik sy effens verleë toe sy opstaan. “Ek neem boodskappe vir haar.”
Die telefoon lui skielik en sy tel dit dadelik op. Sy luister ’n rukkie, dan sê sy beleefd: “Dokter is nog nie terug nie, Mevrou … Ja, ek het dit neergeskryf en gesê dis dringend … Ja, sy sal die boodskap kry.”
Toe sy die telefoon neersit, kyk sy na Hugo.
“Dis die derde keer dat die vrou bel. Moet ek dit nou weer neerskryf?”
“Skryf dit maar weer neer, dan weet dokter De Wet dis dringend.”
Susan skryf die boodskap neer, dan sê sy saggies: “Dokter was nog nooit so laat nie.”
Hugo antwoord nie en sy sê nag en verdwyn. ’n Rukkie later bring Rina Louw koffie en beskuit en terwyl hy dit drink, gesels hulle hiervan en daarvan. Maar die geselsery wil maar nie vlot nie en toe hy klaar is, maak tannie Rina verskoning en sê sy gaan bed toe.
“Ek sal nog ’n paar minute wag,” sê dokter Slabbert. “Dan moet ek ook
