en Karin dink dat sy dit inderdaad gelukkig getref het.
Sy is die aand saam met Arrie bioskoop toe en hulle kon die hele rolprent ongestoord geniet.
“Dit lyk vir my jy het my maar net bang gepraat,” sê Arrie toe hulle later in die kafee sit en koffie drink. “Ek is teleurgesteld – daar het dan niks gebeur nie.”
“Wees dankbaar, my vriend, wees dankbaar,” sê sy.
“En kan ons dit weer volgende Saterdagaand doen?”
“Op dieselfde voorwaardes, en ek hoop om jou ontwil die aand is ’n bietjie meer opwindend.”
Hy glimlag en sê tergend: “’n Aand saam met jou is nooit sonder opwinding nie.”
Hugo Slabbert kom op daardie oomblik by die kafee ingestap. Die restaurantgedeelte is taamlik vol en hy staan ’n oomblik in die deur terwyl hy rondsoek na ’n leë tafel of ’n plek om te gaan sit. Daar is plek aan hulle tafel en Arrie wink vir Hugo om by hulle te kom sit.
“Ek hoop nie jy gee om nie,” sê Arrie terwyl hy ’n stoel vir Hugo uittrek. “Ek wou juis nog met hom praat oor iets. Hallo, Hugo. Ek sê nou net vir Karin jy spaar my nou ’n oproep.”
Hugo se “Goeienaand” is koel maar vriendelik. Hy ruik effens na eter en Karin wonder of hy by die hospitaal was.
Die kelnerin is dadelik by en hy bestel koffie. Dan sê hy vir Arrie: “Is jy bekommerd oor Bester?”
“Ja. Ek het hom gesê hy moet dadelik na jou toe gaan met sy knie.”
“Ek het hom vanmiddag gesien. Hy sal seker nie weer hierdie seisoen rugby speel nie.”
“Maar Hugo!” Arrie is heeltemal verslae. “Ons enigste vleuel wat iets beteken! Wat gaan ons nou aanvang?”
“Jy sal maar vir Lubbe moet opskuif eerste span toe. Ek dink nog altyd hy hou baie belofte in.”
“Hy is te bang,” sê Arrie vies. “As die wêreld vir hom ooplê, nael hy soos ’n windhond, ja, maar by die eerste teken van gevaar verloor hy kop en dan foeter hy alles op. Ekskuus, Karin,” maak hy haastig verskoning, “maar Lubbe lok gewoonlik sterk taal by my uit.”
“Hy is onervare, dis al,” sê Hugo. “Gee hom gereeld plek in jou eerste span en kyk wat gebeur.”
“Ek sou baie eerder vir Kosie Roux wou probeer. Daar’s vir jou ’n oulike klein vleuel.”
“Kosie is ’n skoolseun en jy kan daardie gedagte maar uit jou kop sit,” sê Hugo. “Al sê sy pa ja, sal ek dit nie toelaat nie.”
Arrie grinnik.
“So het jy al baie keer gesê. Maar watse soort dokter is jy dan, Hugo, dat jy nie Bester se knie kan regmaak nie?”
“As Bester verlede jaar na my geluister het en die knie kans gegee het om behoorlik gesond te word, sou julle nie nou met die hande in die hare gesit het nie.”
Vir Karin sê hy: “Ek kom nou net van die hospitaal af – een van die skoolseuns het met ’n fiets in ’n motor vasgery.”
“Ernstig?” Sy wonder of hulle na haar gesoek het – sy is immers aan diens. Tensy dit natuurlik een van Hugo se privaat pasiënte is.
“Gelukkig nie – net ’n paar gebreekte ribbes en kneusplekke.”
“Ek het ’n wonderlike, rustige aand gehad,” erken Karin. “Arrie is heeltemal teleurgesteld – ek dink hy het verwag om die hele aand in die ambulans rond te ry.”
“’n Man het ook maar sy drome,” glimlag Arrie.
“Die stilte voor die storm,” voorspel Hugo. “Saam met die koue weer kom die winterkwale en siektes.”
Hulle het nog so ’n rukkie gesels, toe sê Karin sy moet huis toe gaan. Hugo Slabbert het ’n tweede koppie koffie bestel en sy en Arrie is alleen daar weg.
“Ek het nie geweet Hugo Slabbert stel ook in rugby belang nie,” sê Karin vir Arrie toe sy weer langs hom in sy motor sit.
“Hy stel baie belang – hy het vroeër jare self ook gespeel. Hy is vanjaar lid van ons keurkomitee, soos jy seker uit ons gesprek afgelei het.”
“Ek het – ook dat die arme kaptein maar baie probleme het.”
Ná die lang, bedrywige dag was Karin moeg en bly om in die bed te kom, maar die telefoon het haar die nag twee maal uit ’n diep slaap gewek en in die koue uitgejaag. Die wind het gaan lê, maar dit was snerpend koud en die grond was hard van die ryp.
Toe Karin die tweede keer in die bed klim net toe die rooidag begin breek, was sy so verkluim dat dit vir haar gevoel het sy word nooit weer warm nie. Sy het al baie van die Hoëveldse winters gehoor en as dit ’n voorsmakie is van wat gaan kom, het sy die helfte nog nie gehoor nie.
Hugo Slabbert se voorspelling dat dit slegs die stilte voor die storm was, is die volgende paar weke oor en oor bewaarheid. Die ongure weer het voortgeduur en griep, verkoues, brongitis en mangelontsteking was meteens volop. Die spreekkamers was vol en die plaasbesoeke het toegeneem, en Karin het van die een pasiënt na die ander gejaag. Die rooi tweesitplekmotortjie was hier, daar en oral en die vriendelike swarthaarmeisie agter die stuurwiel was lankal nie meer ’n vreemdeling op Doringlaagte nie.
Sy was bewus daarvan dat Hugo nog besiger as sy is – hy is nie die soort man wat homself spaar nie, nie eens om ’n koppige meisie ’n les te leer nie – en buiten die oggende wanneer sy hom met operasies geassisteer het, het sy maar min van hom gesien.
Sy was saans doodmoeg, maar sy het nooit gekla nie, nie eens teenoor tannie Rina of Susan, wat die vriendelikheid en hulpvaardigheid self was nie. Hulle het in dié besige dae baie vir haar beteken. Haar blyplek was altyd blinkskoon, die kaggelvuur het helder gebrand as sy saans moeg en koud by die huis kom, telefoonboodskappe is getrou aangeteken en tannie Rina het dit altyd reggekry om vir haar iets smaakliks vir ete voor te sit, selfs as sy lank ná etenstyd eers opgedaag het.
’n Paar gevalle van kwaai virusgriep het die dokters heelwat hoofbrekens besorg voor hulle dit korrek gediagnoseer het. Eers toe het Karin vir Hugo vertel van die geval wat sy ’n rukkie terug op een van haar plaasbesoeke teëgekom het en wat haar so gehinder het omdat sy nie haar vinger op die probleem kon lê nie. Sy het dit destyds met dokter Roux bespreek, maar omdat sy nooit weer van die mense gehoor het nie, het sy aanvaar die kind het gesond geword en later daarvan vergeet. Nou glo sy dat dit ook virusgriep was.
Hoewel die plaasbesoeke tydrowend en vermoeiend was, het dit Karin dikwels groot bevrediging verskaf.
Die moeilikste geval was ’n bevalling op ’n verafgeleë plaas. Dit was haar derde plaasbesoek van die dag en toe sy die middag kort voor sononder uiteindelik by die werker se huis aankom, het sy ’n jong vrou in ’n uitgeputte toestand daar aangetref. By die lig van ’n flikkerende olielamp en die sterk flits wat sy altyd by haar gedra het, het sy alleen, met net die twyfelagtige hulp van ’n ou vrou, geveg om die lewe van die moeder en haar kind. Dit was ’n lang en taai worsteling. Alles was verkeerd en die sweet het later op Karin se voorhoof gepêrel en op die grond begin val sodat sy die ou vrou elke nou en dan moes vra om dit af te vee.
Maar uiteindelik was die stryd verby
