– van daar af het hulle paaie in byna teenoorgestelde rigtings geloop.
Hy is gaaf, dink Karin toe sy alleen verder ry. “Ek hou baie van hom.”
Maar vreemd genoeg was dit nie Arrie wat haar gedagtes die res van die pad besig gehou het nie.
Hoofstuk 11
Marie Roux het Karin en Hugo Slabbert genooi om die Vrydagaand voor die Rouxs met vakansie sou vertrek vir oulaas saam met hulle te eet. Daar was nog ’n paar sake wat die dokters moes bespreek en finale reëlings wat getref moes word, en die Rouxs was gretig om die volgende middag vroeg, sodra spreekure verby was, in die pad te val.
Karin het die middag tussen een- en twee-uur van die hotel na haar nuwe blyplek getrek. Sy het nog nie kans gehad om haar tasse uit te pak of die vertrekke na haar sin te rangskik nie, maar sy is seker sy sal baie gelukkig saam met tannie Rina en haar kleindogter bly.
Terwyl sy in een van haar tasse rondsoek na ’n rok om aan te trek, dink sy weer aan haar en Hugo se gesprek die oggend. Hulle was besig om gou ’n koppie koffie tussen operasies te drink toe hy vir haar sê dat dokter Roux hom gesê het dat sy graag langer by hulle op Doringlaagte sal wil aanbly.
“Jy weet wat my gevoelens oor die saak is,” het hy vir haar gesê. “Ek het geen geheim daarvan gemaak nie. Noudat ons twee die werk alleen moet behartig, sal jy self besef wat ek bedoel as ek sê dat ’n vrou nie die werk kan doen nie. Dis nie dat ek jou gewilligheid of bekwaamheid in twyfel trek nie. Dis ’n kwessie van stamina. Ek sal jou aanraai om maar liewer weer by een van die hospitale te gaan werk; daar loop jy nie gevaar om jou kragte te ooreis nie.”
Dit was alles baie mooi en baie vaderlik, maar Karin het haar lippe opmekaar gepers en hom nie geantwoord nie. Hy het ondersoekend na haar gekyk en ná ’n rukkie half ergerlik gesê: “Dokter De Wet, wíl jy nie oortuig word nie?”
“Ek glo ek kan die werk doen,” het sy koppig geantwoord. “Al wat ek vra, is ’n kans om dit te bewys.”
Hulle het mekaar ’n lang oomblik aangekyk, soos twee aartsvyande wat kragte meet. Toe het sy houding verslap en hy het kortaf gesê: “Jy sal die kans kry. Ons praat weer oor ’n maand.”
“Dankie, dis al wat ek vra,” het sy koel herhaal, maar haar hart het in haar keel geklop en haar hande het so gebewe dat sy nie die koppie behoorlik kon vashou nie. Die smaak van oorwinning was soet in haar mond en sy het sterk en vol moed gevoel.
Sy dink aan die maand wat voorlê en sy weet hy sal nie uit sy pad gaan om sake vir haar te vergemaklik nie. Inteendeel. Maar sy wil dit ook nie anders hê nie en sy hoop sy sal die nodige krag en inspirasie kry om haar altyd goed van haar taak te kan kwyt.
Hugo se motor staan reeds op die sypaadjie voor die Rouxs se huis en Karin trek haar motor langs syne.
Sy tref die gesin en Hugo voor die kaggelvuur aan en daar word dadelik vir haar ook ’n stoel nader getrek en vir elkeen ’n glas wyn ingeskink.
“Ons drink op Isak en Marie se gesondheid,” stel Hugo voor en glimlaggend lig Karin haar glasie vir hulle.
“’n Heerlike vakansie,” wens sy hulle toe.
“Dankie, ons sien al so daarna uit,” sê Marie. “Dit sal die eerste keer wees dat ons sonder die kinders gaan vakansie hou.” Glimlaggend kyk sy na Kosie wat sit en koerant lees en vervolg: “Kosie gaan koshuis toe en ek is seker dit sal hom die wêreld se goed doen, maar ek sal bly wees as julle so verlangs ’n ogie oor hom sal hou. Ingeval iets skeefloop – ’n mens weet tog nooit wat kan gebeur nie – weet ek dan darem hy is in goeie hande.”
“Ag, Ma, wat kan nou gebeur?” vra Kosie ongeduldig. “Tensy ek doodgaan van die honger.”
“Met daardie blik soetkoekies en die droëvrugte en biltong?” vra sy ma en Kosie grinnik net.
“Ons sal na hom kyk, Marie,” belowe Hugo, en Marie Roux glimlag dankbaar.
“Is jy al gevestig in jou nuwe blyplek?” vra sy vir Karin.
“Allesbehalwe. Ek het vandag halsoorkop getrek en ek het nog nie eens begin uitpak nie – ek kom nou net van ’n plaasbesoek af. Maar dis heerlike vertrekke – daar is ook ’n kaggel wat ek gereeld sal gebruik – en ek is seker ek gaan baie gelukkig wees daar.” Sy kyk vlugtig na Hugo en sê: “Ek moet vir jou dankie sê: my telefoon was reeds daar toe ek vanmiddag terugkom.”
Hy glimlag effens. “Dit was ’n plesier, Dokter.”
Die volgende dag was grou en bewolk met ’n fyn motreëntjie wat af en toe uitgesak het. Dit was die eerste werklik onaangename dag vandat Karin op Doringlaagte gekom het, maar teen twaalfuur het dit begin opklaar en toe dokter Roux net ná eenuur van die spreekkamers af wegry, het die sonnetjie al weer met tussenposes deur die wolke gebreek en daar kon selfs weer aan tennis gedink word. Vir ’n wonder was daar die dag nie ’n enkele plaasbesoek nie en Karin kon met ’n rein gewete gaan tennis speel. Sy is egter vroeg huis toe, want sy het ’n paar huisbesoeke gehad en wou graag haar blyplek ’n bietjie regmaak. Toe sy by die huis kom, kry sy Susan op die stoep waar sy in die sonnetjie sit en lees.
“Dokter is vroeg terug,” sê die meisie skamerig.
Sy is ’n mooi meisie met dromerige groen oë en lang blonde vlegsels en Karin het dadelik van haar gehou.
“Ek het nog nie eens my tasse uitgepak nie, Susan,” antwoord Karin vriendelik. “En ek het gedink vanmiddag is ’n goeie kans om alles mooi agtermekaar te kry.”
“Kan ek nie vir Dokter help nie?” vra Susan en Karin willig dadelik in. Sy sal Susan se hulp goed kan gebruik en terselfdertyd kans kry om haar beter te leer ken.
Susan kyk met bewondering na Karin se mooi rokke wat sy in die kas help ophang. Toe sy hoor dat Karin nog ’n paar besoeke moet doen, stel sy voor dat Karin dadelik gaan bad en aantrek en dat sy alleen verder uitpak.
“Ek doen dit graag, Dokter,” sê sy toe Karin aarsel. “Ek weet hoe besig Dokter is en ek geniet dit om al die mooi klere te sien. Buitendien het ek nou niks anders om te doen nie – Ouma het ’n siek tannie gaan besoek en ek moet die huis oppas.”
Karin het haar vriendelike aanbod aanvaar en toe sy weer in die slaapkamer terugkom, was alles netjies weggepak.
“Ek het die tasse in die kas in die gang gebêre,” sê Susan. “Daar is baie plek en hier is hulle tog net in die pad.”
“Jy is ’n skat,” sê Karin dankbaar. “Kom help nou gou vir my dat ons die meubels in my sitkamer so ’n bietjie verskuif, dan is alles agtermekaar.”
Hulle het gestoot en geskuif tot die meubels na Karin se sin was en Susan het dadelik opgemerk dat die vertrek nou baie geselliger lyk.
“Dis wonderlik wat ’n verandering dit maak,” sê sy peinsend en wonder wat haar ouma sal sê as sy die meubels in haar kamer en die eetkamer ook ’n bietjie verskuif.
“Ja, dit lyk goed,” sê Karin. Al wat kortkom, is ’n mooi mat en nuwe gordyne. Sy sal dadelik vir haar ma skryf om dit vir haar te koop en te laat aanstuur. Haar ma sal wel weet wat om te kry.
“As Dokter uit is en die telefoon lui, moet ek antwoord?” vra Susan toe sy uitstap.
“As
