natuurlik sê ons is ’n slim klas, omdat ons altyd hoë punte kry. Nou ja, laat ons hierdie kwartaal die slegste punte in die skool kry tot sy dink sy het ’n klas van idiote. Intussen leer ons hard en luister na mekaar se lesse in die speeltyd, sodat ons in die eksamens verskriklik goed doen – beter as ooit. Ons moet probeer om die hoogste totaal punte in die skool te kry. Dit sal te heerlik wees as ons die matriekklas kan wen!”
“Dit lyk vir my nie ’n vreeslike goeie idee nie,” sê Marie. “Al wat sal gebeur, is dat ons by Wessie in die moeilikheid sal kom. Sy weet wat ons kan doen en sy sal nooit lae punte verdra nie. Sy sal ons almal na graad agt terugsit, of vir ons ouers skryf, of so iets.”
“Natuurlik sal ons nie so mal wees om sulke lae punte te kry nie!” sê Terrie. “Ek dink Kobie se idee is piekfyn!”
“Jy dink altyd nes Kobie!” spot Grieta Bierman.
Terrie kyk haar minagtend aan.
“Dit sal die moeite werd wees om die nuwe juffrou se gesig te sien as ons aan die end van die kwartaal die hoogste punte in die skool kry, nadat ons die hele tyd vir haar soos bobbejane voorgekom het,” sê sy.
Die klas begin nou die grap insien.
Kobie is heeltemal geesdriftig oor haar idee.
“Ons moenie sulke lae punte kry dat Wessie iets kras kan doen en die hele saak bederwe nie,” sê sy. “Dit sal ’n pragtige grap wees! Elkeen moet probeer om nooit meer as vyftig of minder as veertig punte vir elke vak te kry nie. Hulle kan ons dan nie na graad agt terugsit nie, want veertig is die slaagpunt. Maar die nuwe juffrou sal dink ons is net aaklig swak! Ons moet maak of ons verskriklik gehoorsaam is en of ons so hard probeer om vooruit te kom dat sy dit nie oor haar hart kan kry om vir ons kwaad te word nie. Beloof almal? Steek hande op!”
Sonder uitsondering steek elkeen die regterhand op.
As enige van die nuwe meisies ’n oomblik getwyfel het, omdat sy haar ouers belowe het om haar bes te doen, was dit genoeg om net een maal na Kobie te kyk waar sy so trots op die klavier sit om al hulle twyfel te laat verdwyn. Dis nie dat hulle nie meen om te werk nie. Hulle sal in hul vrye tyd baie hard moet leer om in die eksamen aan die end van die kwartaal so goed te doen soos Kobie wil hê.
“Dis besluit!” sê Kobie bly. “Nie een stem daarteen nie! O, vaderland! Wat van daardie snaakse nuwe meisie? Sy lyk die soort wat ’n slim boekwurm kan wees. Sy moet tog iets hê om so oor te pronk!”
“Sy sal moet maak soos ons vir haar sê!” sê Tokkie beslis. “Ek glo nie sy’s slim nie! Waarom sou sy wees?”
“Nou ja, iemand moet vir haar die plan uitlê,” sê Kobie. “Dis jou werk, Marie.”
“Ek sal nie!”
“Jy moet. Wessie het vir jou gesê jy moet na haar kyk en die skoolreëls vir haar duidelik maak. Jy’s mos klaskaptein!”
“Dis so ’n snaakse ding vir ’n klaskaptein om te doen!” brom Marie.
“Nou is alles besluit!”
Kobie spring van haar onveilige sitplek af en gaan sit voor die klavier. Haar vingers rammel die nuutste jazz-deuntjie af wat sy in die vakansie by een van haar ouer susters geleer het.
Een ding in die wêreld waaroor Kobie regtig ernstig is, is haar musiek. Sy het wonderlike aanleg en is ’n groot plesier vir haar onderwyser, meneer Claudius de Villiers, ’n beroemde musikus. Hy kom eenmaal in die week na Maasdorp om vir die ses beste klavierleerlinge in die skool musiekles te gee. In Kaapstad was dit genoeg om sy naam op ’n program te laat verskyn om die saal vol liefhebbers van klassieke musiek te kry. Afgesien van Maasdorp gee hy nêrens anders les nie, want al gee hy graag onderwys is hy te besig met sy werk as konsertspeler. In Engeland en Duitsland het hy ook met sukses konserte gegee. Vir die vriende wat hom ’n bietjie uitlag oor die lesse by ’n meisieskool antwoord hy dat dit sy enigste ontspanning is. Hy het ’n baie hoë dunk van Kobie se talent, maar hy laat haar nie daarvan bewus word nie – net so min as wat sy haar vriende laat agterkom hoeveel gesteelde ure sy aan haar oefening bestee. Die meisies weet dat sy buitengewone talent moet hê, anders sou meneer De Villiers haar nie geneem het nie, maar hulle het haar nog nooit hoor speel nie, want hy laat sy leerlinge nie toe om aan skoolkonserte deel te neem nie.
In elk geval kan hulle nie glo dat die malkop-Kobie ’n genie is nie. Daar is min bewys daarvan in haar afdreun van die jazz-lied terwyl die klas mekaar die nuutste danspassies wys. Dis nie geoorloof nie, want dans word net Saterdagaande in die groot saal toegelaat. Niemand kan Kobie van vroomheid of erns beskuldig toe sy later met Terrie die gang af hardloop nie – weer ’n sonde teen die reëls.
Graad nege het met vreugde en angs begryp dat Kobie dié kwartaal ryp vir allerhande kattekwaad teruggekom het.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
