aankom en pak al haar goedjies weer netjies bymekaar sodat hy nie vir haar hoef te wag nie.
Hy is skoon gebad en lyk vreemd in sy blou, geruite hemp en skoon kakiebroek. Maar dan besef sy dit is nie die klere wat hom vreemd laat lyk nie. Hy het sy baard afgeskeer!
Sy gesig lyk onnatuurlik bleek noudat die welige bos baard af is. Hy is jonger as wat sy gedink het ... en ontstellend aantreklik en manlik!
Hermaans se oë, wat haar stil dophou, is vol terg en Elsa laat hare verleë sak. Na ’n rukkie kyk sy op. Haar keel is droog en sy kan aan niks dink om te sê nie.
Sy staan stadig op, haar oë nog steeds op sy vreemde, bekende gesig. Hermaans vryf oor die kaal area terwyl hy haar nog steeds ondeund dophou.
“’n Bebaarde aap! Dit is mos wat jy my genoem het ... of hoe, Koos?”
“My naam is nie Koos nie. Dit is Elsa.”
Hy lag net en lig haar op die perd voordat hy hom gemaklik agter haar inswaai.
Sy arms gaan weer om haar en hierdie keer voel en ruik sy soos ’n vrou. Haar hare is los en die windjie waai dit saggies oor sy wang. Die sagte materiaal van haar rokkie streel sy harde hande en arms en die vroulikheid van haar nabyheid maak hom heeltemal lighoofdig.
Elsa is styf teen hom. Sy harde liggaam stut haar veilig en gespierd van agter, sodat sy stewig sit. Sy sit skuins op die perd en leun liggies teen hom aan en geleidelik ontspan sy sodat die ritme van die perd se stadige stappie hulle tot ’n absolute eenheid laat saamsmelt.
Die skemerte sak stadig oor die veld en Elsa wens hulle kan nog ure en ure so aanhou ry. Sy voel so veilig en beskerm ... So tevrede!
Hermaans voel hoe sy teen hom ontspan en sy arms gaan ’n bietjie stywer om haar. Sy gesig is half verdwaal in die geurige hare en hy het al sy wilskrag nodig om haar nie weer te soen nie.
Sy nugter verstand waarsku hom egter al van vanmiddag af toe sy so skielik weer uit die wa te voorskyn gekom het. Hy moet sake hulle gang laat gaan. Hy sal net baie op sy hoede moet wees. As sy en Strassen saamwerk, sal hulle binnekort van hom hoor. Hulle is nou in die gebied, of sal binne die volgende dag of twee in die gebied wees waar Kurt blykbaar, as hul veronderstelling reg is, besig is om ’n skrikbewind te voer.
Maar selfs dié negatiewe gedagtes maak nie dat hy haar op hierdie oomblik minder begeerlik vind nie. Sy lippe rus vir ’n breukdeel van ’n sekonde baie sag op haar hare.
Elsa voel die ligte beweging en die verstywing van sy armspiere om haar en dit ontstel haar nie in die minste nie. Ewe skielik is dit lekker om so naby Hermaans te wees, om te weet hy is hier en is nie meer kwaad vir haar nie, dat hy haar aantreklik en begeerlik vind.
Sy glimlag geheimsinnig en verslap heeltemal teen hom. Haar kop nestel in die holte van sy skouer agter haar en haar slaap skuur vlindersag teen sy wang.
Hy fluister hees by haar oor. “Jy speel met vuur, hoor! Ons is alleen hier in die veld ... en ... en ek is net ’n man.”
Sy sit haar hande op syne, wat die leisels voor haar vashou, en draai haar kop sodat sy na hom kan kyk.
“Jy sal my tog nie leed aandoen nie, Hermaans. Jy is ’n dierbare, goeie mens, al brom en blaf en vloek en swets jy so. Ek het al jou hart gepeil ... ek ...”
Sy kop sak vinnig af en sy lippe sluit warm en hongerig oor hare terwyl sy nog met hom praat.
Haar handjie skuif op en streel saggies oor sy gladde wang. Hy kreun soos ’n gewonde dier, sy arms span baie styf om haar en hy druk haar teen hom vas.
Die geluid van perdepote en die klap van ’n geweerskoot dring skielik tot hulle deur.
Dinge gebeur so vinnig dat hulle nie besef wat aan die gang is nie.
Vier of vyf gemaskerde ruiters storm skielik uit die bosse. Die een pyl reg op Hermaans af en stamp hard teen sy perd, sodat hy wild op sy agterpote gaan staan en vir ’n oomblik heeltemal van balans af is.
Een van die gemaskerde mans gryp vir Elsa voor Hermaans nog tot verhaal kan kom en jaag met haar weg die bosse in. ’n Skoot klap hier by Hermaans se perd en die dier steier weer verskrik op sy agterpote.
Teen die tyd dat Hermaans die verskrikte dier weer tot verhaal gebring het, verdwyn die laaste ruiter vinnig die bosse in.
Hermaans sit vir ’n oomblik stil. Stadig oormeester die woede hom en toe jaag hy soos ’n besetene na sy kamp toe.
7
Elsa gil lank en deurdringend. Toe kom die lewe stadig terug in haar verskrikte liggaam en sy byt en kap met haar vuiste. Haar ontvoerder is egter veel sterker as sy en sy weet dat haar gespartel en gegil nutteloos is.
Die aanvaller druk haar styf teen hom aan sodat sy omtrent nie kan beweeg nie. Sy klou benoud aan die saal voor haar vas, want die perd jaag in dolle vaart deur bosse en onder bome deur.
Sy verslap later sodat haar liggaam ritmies saam met die perd kan beweeg, want sy sal nooit die verskriklike gestamp kan uithou nie.
Dit is al heeltemal donker toe die perd oorslaan in ’n stadige draffie. Sy maak haar oë oop, maar in die donkerte kan sy eers niks om haar herken nie. Haar oë fynkam die aanvallers, maar hulle is nog gemasker en sy kan nie een van hulle eien nie.
Die vrees klou aan haar. Die man wat haar vashou, is in swart geklee en het swart handskoene aan, maar die ander aanvallers het nie handskoene aan nie en dit is swart hande wat onder die hemde uitsteek.
Die gedagte dat sy in die hande van een van Jonker Afrikaner se bendes geval het, maak haar lam van vrees.
Haar trane het lankal opgedroog en met droë oë staar sy om haar heen. Die perde kom tot stilstand en Elsa kan hoë rotswande om hulle uitmaak. Hulle moet iewers in ’n sloep of kloof wees, want hulle is nêrens tussen berge uit nie.
Een van die aanvallers skree iets in ’n taal wat sy nie verstaan nie, maar wat vir haar na ’n inheemse taal klink.
Haar ontvoerder gee haar aan vir een van die ander en klim dan van sy perd af. Hy vat haar hard aan haar arm en begin met haar aanstap, die donkerte in.
Sy rem terug en begin wild ruk, maar hy voel dit blykbaar nie eens nie, want hy sleep haar ongeërg agter hom aan. Hulle stap om ’n rotspunt en begin teen kranse uitklim.
Ongeveer vyftien minute lank sleep-dra die gemaskerde man haar teen die rotse uit, dan staan hulle in die opening van ’n soort skuiling. ’n Rots hang laag oor ’n diep uitholling met rotswande aan weerskante. Binne brand ’n klein vuurtjie wat spookskaduwees teen die rotswand gooi.
’n Skraal man, ook in swart geklee, sit stil langs die vuur, sy oë op skrefies getrek terwyl hy kyk in haar rigting.
Elsa kom verskrik tot stilstand en staar om haar heen. Haar oë rus eindelik op die stil figuur langs die vuur.
Die skraal man praat in dieselfde vreemde taal en haar aanvaller los haar arm, draai om en verdwyn in die skaduwees.
Die skraal man staan op en loop na haar toe. Vlak voor haar kom hy tot stilstand en Elsa trek haar asem skerp in, want dit is Kurt Strassen wat hier voor haar staan.
“Kurt!”
