Het jy nie ore as ’n mens met jou praat nie, of wil jy hê ek moet jou die loesing gee wat jy verdien?” hoor sy die kwaai stem weer en nou vervies sy haar sommer behoorlik vir die vreemdeling.
Langsaam kom sy orent. En toe sy eindelik in haar volle lengte van een komma ses meter op die rots staan, gee sy hom ’n giftige kyk en skree bitsig: “Haai jouself en loop na die hoenders, man! Gaan help liewer jou gasheer en gee vir die varke kos!”
Sonder om verder ag op hom te slaan, duik sy van die rots af en begin met lang hale terugswem na die rondawel, onbewus van ruiter en perd wat haar al met die rivier langs volg.
So ’n verbrande klein snip! dink Armand van Rijn gebelg terwyl hy en sy perd haar op ’n slakkepas volg. Sy is die parmantigste entjie mens wat hy nog ooit teëgekom het! Te groot vir haar skoene! Maar so gaan dit deesdae. Die goedjies is nog nie eens droog agter hul ore nie, dan verbeel hulle hul ook dat hulle die wêreld se wysheid in pag het. Hy wens net hy kon weet wie se dogter sy is. Verbeel jou, sy is seker maar kwalik veertien jaar oud en sy praat sowaar met hom asof hy haar maat is! Sy oë is donker van verontwaardiging.
Eindelik bereik Elise die plek waar sy flussies ingeduik het en klouter rats teen die wal uit. Vinnig en skerp trek sy haar asem in, want nie vyf meter voor haar nie staan die swart perd en sy ruiter soos ’n standbeeld.
Vinnig tel sy haar handdoek op en hang dit om haar skouers, dan blits haar groen oë in sy bruines wat nou byna swart vertoon.
“Presies wat verlang jy van my?” slinger sy hom met ’n kwaai stem toe en beweeg in sy rigting.
“Wat? Sou jy jou miskien met die gedagte vlei dat ek iets van jou verlang?” werp hy smalend terug. “Wel, jy begaan ’n fout, jou klein rissie. Ek is glad nie geïnteresseerd in so ’n jong snuiter soos jy wat te groot is vir haar skoene nie. Maar ek wil jou net dit sê: Gaan huis toe en gaan knap jou maniere op, sodat jy in die vervolg ’n volwassene met meer respek en agting …”
“Maniere! Wat praat jy tog van maniere? ’n Ongeskikte man soos jy!” val sy hom met ’n vernietigende blik in die rede en haar stem bewe van woede. “Wie is jy miskien om my hier te kom staan en hiet en gebied en te beledig soos jy wil? As jy maar net van daardie perd wil afklim, sal ek jou wys wat ek met sulke onbeskofte mans soos jy maak!”
Met een beweging wip hy uit die saal en kom reg voor haar staan. Sy donker oë boor in hare toe hy sag, onheilspellend sê: “Toe, hier is ek. Wys my nou wat jy my so graag wil wys. Maar ek verseker jou, vandag is die dag wat jy jou lewe lank gaan berou.”
Verder kom hy nie, want Elise se fyn handjie skiet uit en klap hom netjies deur sy mond. Soos blits sluit sy kragtige vingers om haar pols, en nou is hy bleek van woede.
“So, dan dink jy jy kan my klap en daarmee wegkom!” sis hy. “Jou klein vuurvreter! As jy ’n seun was, het ek jou nou hier uitgelooi dat jy vir dae nie kan sit nie. Maar nou is jy ’n meisiekind. Ek voel lus en skud jou dat jou tande klap!”
Maar in plaas van haar te skud, stoot hy haar van hom af weg. “As ek jou ooit weer voor my oë sien, breek ek jou dun nekkie in twee,” waarsku hy bars.
’n Oomblik lank dink Elise die man gaan haar oor sy skoot trek en haar ’n loesing gee. Maar noudat hy blykbaar nie sulke planne koester nie, voel sy dat sy haar vroulike geslag ’n bietjie meer kan laat geld. Sy pluk haar baaipet af en wou hom net ’n tweede oorveeg daarmee gee, toe sy merk hoe sy blik ineens op haar rooibruin krulle verstar.
“Ek … ek is jammer, juffrou,” stamel Armand opvallend verleë, want dis vir hom nou baie duidelik wie die nooientjie is. Daar is inderdaad net een meisie in die hele kontrei met sulke fraai kastaiingbruin hare. “Regtig, ek is baie jammer …”
“Jammer se voet,” val sy hom in die rede. “Maak liewer dat jy wegkom voor my oë, jou … jou …” Maar in haar woede kan sy geen geskikte benaming vir hom vind nie, dus draai sy plotseling om en stap driftig na die rondawel om haar te gaan verklee.
Toe Elise in die rondawel verdwyn, plooi daar ineens ’n glimlaggie om die jongman se mond. Hy dink nou daaraan dat hy Hennie en sy suster vanoggend per telefoon genooi het vir vanaand se partytjie, en hy wonder geamuseerd wat haar optrede sal wees as sy vanaand moet uitvind wie hy is. Sy glimlag verbreed toe hy op sy vurige swart hings klim en al langs die grenslyn terugry.
Minute later kom Elise by die rondawel uit en stap na die boom waar Pronk nog steeds geduldig op haar staan en wag. Sy gooi die teuels oor sy nek, plaas haar voet in die stiebeuel en hys haar met gemak in die saal.
Met donderende hoefslae stuur sy Pronk in die rigting van Vergesig se werf en voor die stalle gly sy liggies uit die saal. Op die voorstoep tref sy haar moeder aan waar sy besig is om die varings water te gee.
“Jy is net betyds vir tee, Elise,” merk haar moeder op. “Gaan vra tog Marja moet vir ons tee maak en dit hier na die stoep bring, my kind.”
Met ’n “Goed, Mammie,” begeef sy haar na die kombuis om die opdrag te gaan uitvoer. Sy kom dadelik terug na waar haar moeder alreeds gemaklik op die bank sit.
“Kom sit hier langs my, Elise,” beduie sy. “Ek wil graag ’n rukkie met jou gesels. Jy was so lank weg … meer as twee maande. Ek het al so dikwels gewens jy wil die skoolhouery staak en huis toe kom, my kind.”
Sy neem langs haar moeder plaas en sê sag: “My ou moedertjie, wat sal ek tog met myself aanvang hier op Vergesig? Laat ek maar aanhou onderwys gee. Ek hou daarvan en dit hou my ten minste besig. Watse bouery is daar teen die koppie op ons buurman se plaas aan die gang?”
“Armand van Rijn laat vir hom ’n nuwe huis bou, Elise. Terloops, hy het Hennie vanmôre gebel en gevra of julle twee vanaand sy gaste sal wees. Daar gaan glo ’n informele partytjie wees.”
“Maar, Mams, ek het mos nie lus om nou al partytjies by te woon nie,” stribbel sy teë. “Hennie kan gerus maar alleen gaan. Ek het regtig nie lus vir sulke doenighede nie!”
Van haar ontmoeting met die vreemdeling onder by die rivier meld sy niks.
“Ek vrees jy kan nie nou uitdraai nie, Elise. Hennie het alreeds die uitnodiging namens julle albei aangeneem. En ek is seker ons buurman sal verstaan as jy nie wil deelneem aan die dansery nie. Almal weet tog dat jy gister eers uit die hospitaal ontslaan is.”
“Watter tipe persoon is hierdie buurman van ons nou eintlik, Mammie? Ek het die afgelope ruk al so baie van hom gehoor. Soos dat hy so ’n haan is onder die nooiens,” glimlag sy goedig. “Net gister is ek weer daarvan verwittig dat hy so ’n onweerstaanbare bekoring het.”
“Dit sal ’n ou vrou soos ek nie weet nie, Elise,” antwoord haar moeder met ’n spotlaggie. “Jy sal maar self vanaand moet gaan vasstel hoe onweerstaanbaar sy bekoring werklik is, my kind. Hy kom nogal dikwels met Hennie en jou pa gesels.”
“Waar het hy geboer voor hy De Wilgers gekoop het, Mammie?” wil sy verder weet.
“Nee, kind, hy het nie voorheen geboer nie. Sy vader boer glo in die Vrystaat, maar hy was ’n advokaat totdat sy gesondheid hom gedwing het om plaas toe te vlug.”
“Is hy dan ’n sieklike man?” verneem sy verbaas.
“Wel, nee, nie nou meer nie. Hy het glo voortdurend brongitis opgedoen totdat die een of ander dokter hom aangeraai het om Johannesburg te verlaat.”
“Hoe
