was hy nog nooit getroud nie?”
“Nee, maar van sy praat het ek afgelei dat hy ’n nooientjie of ’n verloofde in die Vrystaat het.”
“En hy flankeer so rond met die meisies!” roep sy verontwaardig uit.
“Elise, laat Mammie nou vir jou die waarheid vertel. Hierdie dinge wat jy gehoor het van sy rondflankeerdery met die nooiens is nie waar nie. Hy, net soos enige jongman, soek slegs geselskap. Die fout lê by die nooientjies, my kind. Dis hulle wat sy vriendskap verkeerd vertolk, te ernstig opneem, en dan meer van hom verwag as wat hy bereid is om te gee. Sy vriendskap met die teenoorgestelde geslag is heeltemal onskuldig. Ek het al self gemerk dat daar by hom geen aansien des persoons is nie. Hy behandel almal met dieselfde hoflikheid en respek. Maar wag, hier kom jou pa en Hennie al. Ek sal moet gaan kyk of daar tee vir hulle is.”
Met hierdie woorde kom haar moeder orent en stap die huis binne. Langsaam volg Elise haar voorbeeld. As sy en Hennie dan vanaand ’n party moet gaan bywoon, sal sy beslis inspeksie moet gaan doen in haar hangkas om te sien wat geskik sal wees vir so ’n informele geleentheid.
3
“Is jy al gereed, ousus?” bulder Hennie se diep stem voor haar kamerdeur.
“Ek kom, boetie!” roep sy terug, raap haar handsak op en verlaat die vertrek. “Waarom jaag jy my so aan, jou ongeduldige mansmens? Dis mos nog vroeg!” raas sy.
“Kyk, ousus, ek wil nou nie snaaks wees nie. Maar ek meen te sê, ’n ou wil darem nog sy nooi ook gaan oplaai!”
“So! Is dit nog steeds Estelle Meyer?” glimlag sy tergend.
“Reg geraai, oor ’n rukkie Estelle Veldman.”
“H’m, jy is glad nie haastig nie, nè?” spot sy weer.
“Luister, ousus, jou broer is nie ’n man wat hom met ’n jare lange vryery ophou nie. Maar kom ons gaan groet eers vir Ma en Pa. Ek vermoed hulle sit maar weer op die stoep soos gewoonlik.”
Met ’n “Tot siens, Ma! Tot siens, Pa!” draai Hennie om en stap uit na waar sy motor voor die deur geparkeer staan.
Elise, egter, gee albei ’n vlugtige soentjie en volg Hennie dan.
“Ousus, ek wil jou nie vlei nie, want soos jy self weet, pas vleitaal my nie,” sê hy en hou vir haar die motordeur oop. “Dink jy nie daardie geel rokkie wat jy aanhet, is ’n bietjie deftig nie? Begryp my mooi, ek hou daarvan om voor ander ouens met my ousus te spog, maar jy weet ons is maar ’n eenvoudige spul in hierdie kontrei en glad nie so geleerd en wêreldwys soos jy, Armand en ’n paar ander nie.”
“Boetie, loop, jy spot nou,” lag sy hom uit. “As jy weet hoe min lus ek vir vanaand se doenigheid het, sal jy nie nog spot nie! En wat my rok betref, kan jy jouself maar gerusstel, dis glad nie te deftig nie. Inteendeel, dis bedoel vir sulke informele partytjies.”
Hy klap die deur langs haar toe, dan stap hy voor om die motor en klim self in.
In stilte spoed hulle voort en etlike minute later hou hulle voor die Meyers se huis stil.
Hennie klim uit die motor en stap haastig in die rigting van die voordeur. Hy gee twee harde kloppe, draai die deurknop en stap binne. Estelle moes klaarblyklik al op hom gewag het, want dit duur nie lank voordat hulle te voorskyn kom en na die motor aangestap kom nie. Elise groet haar vriendelik en weldra is hulle, laggend en geselsend, op pad na De Wilgers.
Hoe nader hulle aan De Wilgers kom, hoe teësinniger raak Elise vir die hele gedoente. Sy weet die moontlikheid is groot dat die vent wat haar vanmôre by die rivier so diep beledig het, ook teenwoordig mag wees. En daardie gedagte stem haar glad nie gelukkig nie. Dit bederf die hele vooruitsig vir ’n aangename aand.
As hy egter dan nou moet teenwoordig wees, kan sy niks daaraan doen nie. Hy moet net sorg dat hy uit haar pad bly en nie opdringerig raak nie, besluit sy later toe Hennie tussen die ander voertuie stilhou en die motor afskakel.
Terwyl Hennie en Estelle liggies met mekaar skerts, stap die drie stadig in die rigting van die voordeur wat wawyd oop staan. Ook die sitkamer se vensters staan oop, en Elise merk dat daar al groepies binne rondstaan.
Die gasheer moes blykbaar die harde geklap van hul motordeure gehoor het, want toe die drie die ruim, helder verligte stoep bereik, staan hy hulle alreeds en inwag.
Oombliklik herken Elise sy gesig en sy lang, breedgeskouerde gestalte wat nou in ’n sportbaadjie en sajetbroek geklee is, en terstond voel sy weer hoe die wrewel teenoor hierdie man in haar begin oplaai.
Met ’n vriendelike “Welkom, mense!” groet hy die drie, en Elise hoor byna onmiddellik daarna haar broer se stem: “Armand, ontmoet my ousus. Haar naam is Elise. Ousus, dis Armand van Rijn. Noem hom maar sommer op sy voornaam. Dis mos ons gewoonte in hierdie kontrei, ingeval jy miskien vergeet het.”
Vinnig en skerp trek sy haar asem in, dan voel sy hoe die bloed vinnig uit haar gesig sypel. Haar hart klop snel en dis asof sy gaan flou word.
Maar van haar ontsteltenis merk Hennie niks nie, want byna onmiddellik nadat hy haar aan hul gasheer bekendgestel het, neem hy Estelle se arm en stap na binne.
“Aangename kennis, juffrou Veldman,” hoor sy Armand onverstoord sê, maar om sy sterk, aantreklike mond speel daar ’n openlik geamuseerde glimlaggie. Hy reik haar sy hand, maar hierdie gebaar ignoreer sy totaal.
“Jy!” hyg sy toe sy eindelik tot verhaal kom. Dan ontmoet hul oë vir ’n breukdeel van ’n sekonde. Hare blits groen vonke van diep verontwaardiging en syne vonkel van pure pretlus.
“Ja, ék, juffrou Elise,” laat hy geamuseerd hoor. “Jy het natuurlik nie verwag dat ek vanaand die gasheer gaan wees nie, nè?” Sy oë fynkam haar bekoorlike gestalte.
“As ek dit geweet het, sou ek beslis nie nou hier op jou stoep gestaan het nie, meneer Van Rijn!” werp sy bitsig terug. “Dis ongelukkig dat ek die pret vir ’n paar minute kom bederf het, maar ek gaan nou dadelik. Maak asseblief vir my verskoning by my broer. Jy kan maar die ou resep gebruik – hoofpyn.”
Met hierdie woorde draai sy vinnig om en wil net wegstap toe sy die ferm greep van ’n hand op haar arm voel, wat haar in haar vaart stuit en haar half terugdwing.
Sy kyk op, en weer is dit in daardie onverstoorde bruin oë wat haar soos ’n onvolwasse kind laat voel.
“Nie so haastig nie, juffroutjie,” hoor sy Armand sag sê, en nou klink sy stem geensins geamuseerd nie, maar duidelik onheilspellend. “Kom, as jy ’n bietjie buitelug wil skep, sal ek jou vergesel.” Met haar arm nog steeds in sy sterk vingers vasgeklem, lei hy haar om die hoek van die huis totdat hulle buite hoorafstand is.
Sonder om sy greep op haar arm te versag, vervolg hy streng: “Luister, as jy dink ek gaan dit duld dat jy ander se pret verongeluk deur nou op die vlug te slaan, begaan jy ’n geweldige fout. Ek weet natuurlik jy is ’n rissie, maar ek het nie geweet jy is ook lafhartig en selfsugtig nie. Ek sê jou nou en hier – vir die ontwil van Hennie en Estelle sal jy nou saam met my na binne gaan en hier bly totdat hulle besluit om huis toe te gaan.”
“Jy magtig jouself danig baie aan om my so aan te spreek!” voeg sy hom sarkasties toe.
“Dis
