Titelblad
DRIVEWAY DIVATJIE
ANNALISE WIID
LUX VERBI
Opdrag
Om ingenooi te word,
verwelkom en tuisgemaak te word,
is ’n hartverblydende ervaring.
Dankie, liewe Lux Verbi-span
(Veronica, Elize, Engela, Vilien, Mariana,
Johan en Marthie), baie dankie – dit is wat julle
vir my gedoen het toe julle my Driveway Divatjie
so spontaan en sorgsaam omhels het!
Met enorme waardering,
Annalise
Somerset-Wes, November 2012
Voorwoord
VOORWOORD
Liewe Leser,
Ek wonder hoe jy oor Valentine’s Day voel? Is jy een van die gelukkiges wat elke jaar blomme kry? Nie sommer ’n voorafverpakte kettingwinkelbos nie – langsteel-, spesiaal uitgesoekte, vars geplukte, bloemistoegedraaide rooi rose; die grootste denkbare arms vol bos. En sjokolade – ingevoer, van die allerduurste; en dan ook nie sommer ’n enkele plak nie, nee – verpak in ’n boks wat jy altyd wil bêre, toegestrik met smeulrooi lint wat fyn voel onder jou vingers. En daarby ’n hartklopversnellende kaartjie – met die hand geskryf, natuurlik, met vulpenink – vol digterlike liefdeswoorde, deur jou unieke en verleidelike menswees geïnspireer; woorde wat eenvoudig onkeerbaar uit jou geliefde se ontroerde hart gevloei het.
Of is jy een van die minder gelukkiges wat op stamelings (of erger nog, stiltes), knakstingel-asters en skewe snytjies brood moet oorleef? So vermoed, ja. Verreweg die meeste van ons was nog nooit aan die ontvangkant van sulke oordrewe Hollywood-weergawes van Valentine’s Day nie. Moet sê, ek dink dit sal nogal lekker wees, baie lekker – mits dit uit opregtheid kom. Of, nee, al kom dit ook uit aangeplaktheid … Maar ag wat, dis ook net een dag in ’n jaar. En al die baie ekstra romerige sjokolade sal mens tog net vreeslik vet maak en rose vrek ook so gou in Februarie.
Maar die woorde! Soet, mooi woorde kan mens mos raam of in jou Bybel bêre of teen jou hart vasdruk. Hulle las niks by jou heupmaat nie en verwelk ook nie weens die geringste bietjie hitte nie. Woorde van liefde en waardering kan koel skadu’s gooi oor ’n songeskroeide gemoed en ’n volmaan laat skyn in ’n hart wat onontwykbare donkertes moet deur. Opregte, fyn gekose, koesterwoorde kan vaaltes kleur en droogtes breek.
Weet jy, liewe leser, hoe spesiaal jy vir ons is? Weet jy hoeveel ure en ure het ek geswoeg – weke, maande lank – om die regte woorde te vind om met jou te kommunikeer? Het jy enige idee met hoeveel toewyding hierdie boek beplan, bedink, geskryf en geproeflees is? Vir jou! Woorde wat jou sal goed doen. Woorde wat jou lewe sal verryk. Woorde wat jou sal laat voel jy word verstaan en waardeer. Woorde wat jou Lig sal bring.
En dan, om die woorde aan te vul, weet jy hoe ek en die produksiespan ure lank gesoek het na presies die regte voorblad – kleure, foto, lettertipes en na die mees gepaste resepte – wat my woorde aan jou sal ondersteun en verryk?
Verstaan jy hoe belangrik jy is? Hierdie hele boek draai om jou. Woord vir woord. Letterlik.
Liewe leser, jy’s ons Valentine!
Annalise Wiid
Iets vreeslik moois
IETS VREESLIK MOOIS
Ek het vanmiddag iets vreeslik moois gesien. Iets vreeslik hartseer: twee ou hande.
Die een maer, knobbelrig, klein en broos. Dun, benerig. Met ’n enkele ring aan die trouvinger. Die handrug blou beaard. Druifblou, skryf Eybers. Skaduweeblou. Deurskynvel. Met vlekkies wat die son onthou en sewe stories vertel van sterre en saamwees …
Die ander hand is effens groter. Hy ken die stories soos sy palm. Koester hulle. Altyd. Nou lê hy, gekneus en baie moeg, so weerloos oud op die hospitaalbed.
Hulle hou mekaar vas. Nee, eintlik het haar hand onder syne ingeskuif. Kom skuiling soek. Met ’n ingeleefde vertroudheid lank net so doodstil en tevrede onder sy hand gelê. En meer gesê as ’n leeftyd se woorde. Hy het al haar liefde en sorg deur sy vel opgeneem, soos ’n blaar die sonlig, soos grond die reën. In sy bloed, in elke sel van sy liggaam, tot in die diep saamkomplek van murg en siel. En net elke af en toe, dankbaar en lig, met sy duim oor hare gevee.
Eens was sy hande sterk en sekuur. Kon hulle vol selfvertroue om ’n gimnastiekbalk klem. Kon hulle rats en blitsig vat en vervat; opdruk, omswaai, laat los! Kon hulle motor bestuur, tent opslaan, struike snoei, gras sny … Sy sien hulle nou nog geduldig oor ’n kolf en klein seuntjiehandjies vou. Sien hulle nog sukkel met ’n eerste doekspeld en bokstertrekkie. Sien hulle nog uitgestrek in die lug om ’n gloeilamp te ruil, Kersversierings te hang, suurlemoene te pluk … Sy hande wat die swaar teeskinkbord by haar aanvat, ’n deur vir haar oophou, die hare agter haar oor invee. Sy hande wat musiek kon tower uit die stiltes van die nag.
Haar hande het vir hom die sterre gevang en die son lag-lag in sy oë kom ophang. Haar hande het klavier gespeel en blomme geplant. Babalyfies gebad en koorsvoorkoppies afgespons. Milo gemaak, koekies versier, knope aangewerk. Gordyne gehang, boekies geblaai, pleisters geplak, trane weggetroos. Gegee, gedra en gevorm. Dogtertjiehandjies leer brei, vleg, skryf en sterk word. Foto’s geneem. Baie foto’s geneem, want wat sy nie vir altyd in haar hande sou kon hou nie, wou sy vaslê om vir haar oudag-oë en haar kinders te bewaar.
Nou is dit sulke tyd. Die tyd van versorging en inkrimp. Nou speel haar hande saans Scrabble op ’n klein, klein tafeltjie. Vul blokkiesraaisels in om die brein aktief te hou. Pak nog soms ’n legkaart. Vou bewend om ’n teekoppie … Alles het anders geword.
Vanselfsprekende krag het plek gemaak vir onvermydelike afhanklikheid. Hy kan nie meer ’n mes en vurk vashou nie. Word gevoer. Opgetel. Neergesit. Uitgelewer. Oorgegee. In ander se hande. Sy word, met haar versaakte hart, in ’n rolstoel na hom toe gestoot. Die kinders moet haar kom oplaai en hospitaal toe ry. Sy dra die dae een vir een. Dapper. Bring vir hom ’n plastieksakkie met ’n appel, ’n piesang, ’n paar stukkies droëwors. Dié hou haar maer, hartseer, knobbelhandjies op haar skoot vas – al in die lang hospitaalgang af.
Daar lê ’n leeftyd se liefde in hul verstrengelde vingers op die wit hospitaallaken. Dit gaan binnekort verby wees. En tog gaan dit vir altyd bestaan.
Wat ek vandag
