style="font-size:15px;"> Kallie se verwensings word deur die gebrul van die motorfietsenjin onverstaanbaar gemaak, maar Erika hoor nog ’n finale “grondbaron!” voordat hy met sy motorfiets terugjaag in die rigting van die slapende dorp.
Grondbaron. Iemand moes die bynaam aan Wilhelm gegee het, iemand wat moontlik ook teen wil en dank sy plaas moes afstaan, dink Erika en betrag Wilhelm met groot, wantrouige oë. Sy het uit die staanspoor gedink hy lyk soos ’n duiwel, maar ’n man wat ander mense van hulle grond af verdryf . . . Dis vreemd hoe teleurgesteld sy oor die brokkie inligting voel, seker maar omdat sy nie wil sleg dink van die liewe Sophia se familie nie, maak sy haarself wys.
“Erika, luister jy dan nie?” vra Wilhelm en lê sy hand liggies op haar arm bokant haar elmboog. “Ek wou net geweet het hoe lank ken jy al vir Kallie Brink?”
Wat besiel die man om haar aan die arm te vat? dink Erika kortasem van ontsteltenis. Dis die eerste maal dat hy haar aanraak, daarom is selfs sý verbaas oor die onverklaarbare uitwerking van sy aanraking op haar asemhalingstelsel.
“Dis koud!” sê sy stram, terwyl sy saam met hom aanstap in die lang rylaan na die groot ou woning.
“Is dit?” vra hy, hou haar nog met sy linkerhand vas en voel met die vingerpunte van sy regterhand oor haar gesig. “Ek het verwag jou neus sou verkluim wees ná jou rit agter op die motorfiets, maar jy is glad nie koud nie,” sê hy verras.
“E . . . ek is warmbloedig,” verweer sy en wonder waarom sy die ondankbare Karen probeer beskerm.
“Regtig?” vra hy belangstellend. “Ek het nog nooit vantevore ’n warmbloedige huishoudster gehad nie, maar ek sien daarna uit om –”
“Meneer Van Vollenhoven!” skree sy, besef dat sy skree, maar gee nie meer om nie. “Los nou my arm sodat ek kan gaan slaap. Dis byna twee-uur in die oggend en ek is doodmoeg en halfpad aan die slaap op my voete. Kan ons môre hierdie sinnelose gesprek voortsit?”
“Liewer nie,” antwoord hy, sy stem ineens streng en afkeurend. “Ek het op tant Sophia se versoek wakker gebly om op Karen se terugkeer te wag, maar in plaas van my suster, tref ek jou toe saam met ’n onsmaaklike jong man in ’n tere omhelsing aan. Ek sal so iets nie duld nie, want as Karen se senior en boonop ’n onderwyseres, verwag ek dat jy vir haar ’n goeie voorbeeld sal wees. Daarom sal jy voortaan jou vriende met groter kieskeurigheid kies en sorg dat jy om middernag tuis is – per motor, nie op ’n motorfiets wat al die huismense wakker raas en jou eie lewe in gevaar stel nie.”
“Maar wat laat jou dink dat ek . . .?” bars sy diep beledig uit omdat hy kan glo sy jakker saam met ’n olierige jong man soos Kallie rond, en sy byt byna haar tong af toe sy besef dat sy Karen nie kan verraai nie.
“Jy wou sê, Erika?” vra hy, ’n dringende ondertoon in sy stem terwyl hy die houvas op haar arm versterk.
“E . . . e . . .” Haar oë soek wild rond na ’n onderwerp om oor te praat en sy kyk op na hom, hou nie van sy gesigsuitdrukking nie, en soek dan hoër op na hulp. “Daar is darem vreeslik baie sterre vanaand, meneer Van Vollenhoven,” sê sy met ’n yl stemmetjie.
“Inderdaad, juffrou Marais, maar hoe romanties jou uitnodiging ook al klink, ek kry te koud om saam met jou sterre te tel. Sal ons stap?” vra hy met onberispelike hoflikheid.
“Oe . . . oeg!” krys sy gesmoord.
Sy ruk haar arm uit sy houvas los en hardloop in die rylaan op na die voordeur, oortuig daarvan dat sy moord sal pleeg as sy ’n oomblik langer in die geselskap van die hovaardige “grondbaron” moet deurbring.
Erika raak bewus van ’n beweging langs haar bed, maak haar oë slaperig oop en ruk orent toe sy die son helder deur haar slaapkamervenster sien skyn.
“Goeistetjie, ek het skoon verslaap! Môre, tant Sophia. Hoe laat is dit? Hoekom het Tannie my nie wakker gemaak nie?” vra Erika verskrik, raap haar polshorlosie van die bedkassie op en kreun ontsteld: “Amper halftien! En ek is ’n huishoudster!”
“Net ’n moeë kind, ou dingetjie, soos Wilhelm ook gesê het toe ek en hy net na sewe-uur vanoggend hier by jou kamer ingeloer het. Môre, Erika. Toe, drink nou jou koffie sodat jy behoorlik kan wakker word,” nooi Sophia wat ’n koppie koffie op die bedkassie neergesit het.
Erika kyk af na haar nagklere, voel oneindig dankbaar dat sy warm, dik winternagklere dra, maar kry nogtans kleur op kleur by die gedagte dat Wilhelm haar dopgehou het terwyl sy geslaap het.
“Is dít wat hy gesê het? Dat ek ’n moeë kind is?” vra sy en proe aan haar koffie, te skaam om Sophia in die oë te kyk.
“Ja, ou kindjie, en dis nou weer ’n ander ding waaroor ek my kwel.” Sophia sug diep en wag totdat Erika haar vraend aankyk voordat sy verduidelik. “Die Brink-seun, jong Kallie . . . hoe ken jy hom? En hoekom het jy my niks gesê dat jy gisteraand saam met hom sou uitgaan nie? Sien, dis nou nie dat ek rêrig nuuskierig is nie, maar sommerso op my nugter maag kom bestook Wilhelm my met ’n mond vol vrae oor hoe lank jy en Kallie al saam uitgaan en hoe ernstig julle verhouding is en of jy binnekort gaan trou. En daar sit ek toe met my mond vol winkeltande en ek wis van geen sout of water nie. Haai, ou dingetjie, ek het lank laas so ’n yslike pampoen gevoel.”
“Ja, Tannie,” sê Erika simpatiek en plaas haar leë koppie op haar bedkassie neer. “Hy doen dit aan my ook, Tannie: hy laat my soos ’n pampoen voel.”
“Van wie praat ons nou, ou diertjie? Kallie of Wilhelm?” vra Sophia onbegrypend.
Erika kyk na haar toe kamerdeur en dan na Sophia en sug oorwonne.
“Ek ken nie vir Kallie nie, Tannie. Ek het hom eers halftwee vanoggend by die ingang tot Drie Eike ontmoet,” vertel sy.
“Haai, so laat, Erika? Maar kon jy darem nie julle afspraak ’n bietjie vroeër gereël het nie? Of was jy te besig?” vra Sophia verwonderd.
“Dis Karen, tant Sophia.” Erika sluk en kyk Sophia pleitend aan. “Ek het gehoop ek sal Karen se vertroue kan wen as ek haar en haar vriend inwag en haar waarsku dat Wilhelm nog nie gaan slaap het nie. Ek het hulle daar by die ingang voorgekeer, maar Wilhelm het seker ook die motorfiets gehoor, want toe kom hy met ’n flits in sy hand aangestap. Karen het van die motorfiets afgespring en tussen die bome en struike in verdwyn, en toe betrap Wilhelm my saam met Kallie.”
“En jy sê hom toe nie die waarheid nie?”
“Hoe kon ek, Tannie? As ek Karen gisternag verraai het, sou ons uit die staanspoor vyande gewees het. Nou hoop ek sy sal glo ek is aan haar kant en dat ek mettertyd haar vertroueling sal word. Sy gaan tog nie vir my luister bloot omdat ek ’n onderwyseres is nie,” redeneer Erika nugter.
“Nou wil jy meer . . . Ek het nooit so daaraan gedink nie, maar miskien sal Karen meer in haar spoor trap noudat Wilhelm eindelik teruggekeer het huis toe.” Sophia swyg, ’n mymerende lig in haar oë. “Tien jaar . . . ’n hele dekade, en dit oor ’n dom vrou soos Minette du Toit.”
“Bartel se ma?” vra Erika skerp.
“Ja, die einste klein Bartel se ma. Hy lyk nou wel meer na sy oorlede pa, maar dis duidelik dat hy na sy bedrieër van ’n ma aard. Maar aan die ander kant . . .” Sophia skud haar kop en sug weer. “Die kind het ook so ’n snaakse lewe gelei, selfs toe Daniël nog geleef het. Daniël was ’n skatryk sakeman en in- en uitvoer was sy besigheid, daarom was hy dikwels oorsee.
