“Ek het gewag dat jy om verskoning moet vra omdat jy soos ’n tornado daar ingewaai gekom het terwyl ek besig was om te skeer,” terg hy terwyl hy haar na die badkamer langs haar slaapkamer neem.
“Moet ek jou om verskoning vra as jy te sleg is om die deur agter jou toe te maak? Jy kan na jou peetjie gaan –”
“Sê nou ek was in die bad, my hartjie?” knip hy haar tirade kort.
“B- . . . bad jy dan met ’n oop deur?” Sy kyk hom geskok aan. Sowaar, die man het geen skaamte of selfrespek nie.
“Hm, ek vergeet soms die deur halfpad oop,” jok hy sonder om ’n oog te knip. “Ek sal jou dus aanraai om liewer nie van daardie badkamer gebruik te maak nie.”
“O, jy kan daarvan verseker wees,” belowe sy ernstig.
“Toemaar, dis nie die ergste wat met jou kan gebeur nie,” sê hy bedaard. “Die ergste sal wees as jy dalk vergeet om die deur toe te maak as jý binne is.”
Hy stoot die badkamer se deur oop en kyk haar met ’n ondeunde spotlag aan. “Jy moet maar skree as ek jou rug moet kom was, kleinding . . .”
“Gaan blaas doppies.” Sy seil die badkamer binne en klap die deur hard agter haar toe.
Wouter staan ’n oomblik en luister . . . Ja, net soos hy gedink het. Sy is ook een wat nooit ’n deur agter haar sluit nie. Ook maar goed dat hy hierdie voorsorgmaatreël van aparte badkamers getref het.
Dit neem Lecia nie lank om te bad en haar aan te trek nie. Sy lyk koel en netjies in ’n groen gestreepte somerrokkie met twee yslike sakke, en met wit sandale aan. Om haar hare te kam en grimering aan te wend, neem haar ook nie lank nie. Sy is gekonfyt in hierdie dinge, en buitendien is sy nie die soort meisie wat ure voor ’n spieël talm nie.
Sy het al weer heeltemal van die badkamer-episode vergeet toe sy die eetkamer binnestap, waar Wouter en tant Elsa vir haar wag. Sy sê opgewek môre vir tant Elsa, neem haar plek aan die tafel in en draai sonder meer na Wouter.
“Onthou, jy het belowe om my vanmôre te leer skiet,” herinner sy hom met ’n innemende glimlag en ’n blos van opgewondenheid op haar wange. “Ek gaan daardie tarentale op hul herrie –”
“Laat ek eers bid, kleinding, daarna kan ons oor die tarentale gesels,” val hy haar in die rede.
“Ek het lankal vir myself gebid,” help sy hom reg. “Maar gaan tog maar voort.” Sy wag egter net totdat hy amen sê, toe val sy weer weg. “Nou, in verband met die skietery, Wouter . . .”
“Kleinding, ek is seker jy het nie ’n woord van my gebed gehoor nie,” beskuldig hy haar met ’n geamuseerde glimlag terwyl hy suiker oor sy pap strooi, maar Lecia se volgende woorde laat hom verras opkyk.
“Nou, wat maak dit saak?” vra sy gesteurd. “Ek het mos my oë toegehou, het ek nie?”
“Hm, ek dag jy het gesê jy is ’n gereelde kerkganger,” terg hy. “Wat gaan maak jy eintlik in ’n kerk as jy nie eens na ’n gebed kan luister nie?”
Sy kyk hom snaaks aan, so asof hy verstandelik effens vertraag is en sy dit nou eers agterkom.
“Ek dink dis tyd dat ons mekaar eens en vir altyd goed verstaan, Wouter,” sê sy. Sy sit die lepel waarmee sy eet versigtig neer en kyk hom vas aan – presies soos oom Isak as hy iets ernstigs op die hart gehad het. “Ek het nie gesê dat ek gereeld kerk toe gaan omdat ek so danig baie daarvan hou om kerk toe te gaan nie. Ek het gesê ek gaan gereeld kerk toe omdat my ma my geleer het dat ’n ordentlike mens Sondae kerk toe gaan.”
Toe bars Wouter hartlik uit van die lag, en selfs tant Elsa kan nie help om onderlangs te glimlag nie.
“Lecia, Lecia!” kry hy dit hortend tussen lagbuie uit. “En jy noem jouself ’n Christen . . . Julle Branks is almal eenders, my liefie. As dit die rede is waarom jy elke Sondag kerk toe gaan, kan jy dit gerus staak en tuis bly. ’n Mens gaan nie om daardie rede kerk toe nie.”
“Man, vergeet nou hierdie dinge en vertel my liewer of jy my na ontbyt gaan leer skiet,” maak sy ernstig beswaar teen sy ontydige prekery.
“Nou goed, ek sal vanoggend al my werk los en jou eers leer skiet,” belowe hy. “Eet nou, jou kos word koud.”
Vir ’n wonder praat sy nie teë nie.
Lecia se groen oë blink opgewonde toe sy ’n rukkie later buite vir Wouter wag terwyl hy die geweer en patrone gaan haal. Sy dink aan die ellendige tarentale, en besluit dat hulle nie weer die geleentheid gaan kry om Lady te laat skrik nie. Ja, en die ou bokram sal ook in sy spoor moet trap as sy eers goed kan skiet!
Na ’n rukkie sluit Wouter hom by haar aan. Hy vertel haar omslagtig hoe die geweertjie werk en wys haar hoe sy korrel moet vat en die geweer moet laai. Dit duur ook nie lank nie, toe vuur sy die een patroon ná die ander op die skyf af.
Instink moet tant Elsa se pluimvee, speenvarkies en die ou bokram gewaarsku het dat dit ’n ongeskoolde persoon is wat die geweer hanteer, want almal het die loop geneem. Net Wouter se twee geliefkoosde bulhonde het nader gestaan om die gedoente te aanskou, blykbaar onder die indruk dat daar op ’n haas of ’n ding gevuur word en dat hulle aanstons die slagoffer sal kan verslind.
Boel, die reun, is gans te manhaftig, want hy waag dit selfs om effens skuins voor die skut te kom staan.
Hoe dit gebeur het, weet Lecia nie, maar toe sy die geweer se slot toedruk, gaan die skoot onverwags af en tref Boel vol in die regterboud.
“Nou wat de duiwel makeer jou om my hond te skiet?” dring Wouter se ontstoke stem tot haar deur toe die hond tjank. “Kan jy nie kyk wat jy doen nie, of is jy blind?”
Sy kyk hom verskrik aan toe hy die geweer uit haar hande neem.
“Moenie verspot wees nie,” snou sy hom ergerlik toe. “Ek het nie die ellendige hond opsetlik geskiet nie. Dink jy ek is gek? Moenie my hier staan en verskree nie, Wouter Fouché. Gaan kyk liewer hoe ernstig die hond beseer is.”
Sy blou oë is donker en ongenaakbaar toe hy grimmig sê: “As Boel vrek, draai ek jou nek om. Jy moet liewer jou motor uit die waenhuis gaan haal sodat jy hom na die veearts kan neem.”
“Dis nie nodig om my so aan te gluur nie,” bestraf sy hom. “Ek weet dis my plig om hom veearts toe te neem.”
Hy meet haar met ’n kil blik. “As ek nie nog jou nek omdraai nie –”
“Toemaar, jy het dit al gesê, dis nie nodig om dit te herhaal nie,” knip sy sy tirade kort en stap haastig huis toe om haar motor te gaan haal. Sy besef dat Boel sonder versuim behandeling sal moet kry. Hy is nou wel die lelikste hond wat sy al ooit in haar lewe gesien het, maar sy wil darem nie die oorsaak van sy dood wees nie.
Tant Elsa is die ene besorgdheid oor die hond toe sy hoor dat Lecia die dier per ongeluk raak geskiet het. Sy gaan ook sommer dadelik buitentoe om vas te stel hoe ernstig die wond is en of sy Wouter met iets kan help.
Maar Wouter het reeds alles onder beheer, en toe Lecia ’n paar minute later langs hom stilhou, het hy Boel op ’n sak gemaklik gemaak vir die rit Dennevlei toe.
Nadat hy die hond langs Lecia se
