plek toe te dwing? En wat sal gebeur as Wouter straks nog ongetroud is? Sy kan mos nie saam met die man onder een dak woon nie! Sy wonder of tant Emma al ooit daaraan gedink het. Sy is op die oomblik so behep met Blouberg dat sy stellig nog nooit aan die moontlikheid gedink het dat die man dalk nog ongetroud is nie . . .
“Waarom frons jy so, kind?” vra tant Emma meteens. “So ’n gefrons sal maak dat jy voor jou tyd plooie tussen jou wenkbroue kry. Watter onaangename gedagtes broei nou weer in jou kop, my hartjie?”
“O, niks vreesliks nie, net die feit dat ek nie saam met Wouter in een huis sal kan bly as hy nog ongetroud is nie. Maar aan so ’n moontlikheid het tante natuurlik nie gedink nie. Tante is sommer dadelik gereed om my vir die honde te gooi. Wat gaan die mense daarvan sê as ek saam met ’n ongetroude man onder een dak woon?”
“My liewe kind, as daardie Wouter Fouché vier en dertig jaar oud is, behoort hy al pa te wees. Toe jou pa so oud was –”
“Toemaar, tante, ons praat nie nou van my pappie nie, ons praat nou van Wouter Fouché,” knip sy tant Emma se relaas onverskillig kort. “Veronderstel hy is ongetroud, wat dan?”
“Ja, dit sal nogal ’n lollery afgee,” erken die ouer vrou halfhartig. “Ek sal hierdie saak Maandag met die prokureur moet bespreek, want ek gaan jou baie beslis nie vir die honde gooi nie, my kind. As daardie ou skelm Isak dink hy gaan jou naam op so ’n manier deur die modder sleep, ken hy nog nie vir Emma Reyneke nie. As dit sy plan was, sal ek . . . Ek sal sy ou plaas gaan afbrand!”
Lecia knip haar oë en kyk tant Emma verbaas aan. Is dit dieselfde tant Emma wat sy al die jare ken wat so praat, of ken sy die ou tante nog nie goed genoeg nie?
“Gits, ek het nooit geweet tante kan so kwaai wees nie,” sê sy en begin onderlangs giggel. “Ek het gedink dis eienskappe wat ’n mens net by die Branks van Blouberg kry. Is tante seker daar is geen Brank-bloed in tante se are nie?”
“Nee, my hartjie, daar is geen Brank-bloed in my are nie, maar jy ken jou ou tante nog nie as sy kwaad is nie. In elk geval, moenie jou oor daardie Fouché bekommer nie. Ek sal Maandag alles met die prokureur reël. Ou Isak moenie vir hom verbeel ons is sonder beginsels net omdat ons in Johannesburg woon nie. Ons is eerbare en respektabele mense . . .”
“Presies, net totdat ons ons humeur verloor, nè, tante?” herinner sy die ouer vrou aan haar eie woorde.
Tant Emma glimlag geamuseer, en daar kom ’n ondeunde uitdrukking in haar oë. Dit sal beslis nie Lecia wees as sy jou nie in eie munt terugbetaal nie. Ja-nee, die kind is nie op haar mond geval nie. Dis ’n goeie ding, want sy sal haar op Blouberg moet laat geld, anders sal al wat asemhaal later op haar kop sit.
Die hele naweek praat Lecia en tant Emma nie weer ’n woord oor Blouberg en Wouter Fouché nie. Tog dwaal die meisie se gedagtes telkens terug na haar onverwagte erfenis, die testamentêre bepaling en die feit dat sy haar geboortestad en vriende moontlik eersdaags sal moet verlaat. Dit is vir haar beslis nie ’n aangename gedagte nie, maar sy het al geleer dat die lewe nie altyd aangenaam is nie.
2
Soos tant Emma belowe het, het sy al Lecia se sake in verband met haar vertrek Blouberg toe bevredigend in orde gebring. Nadat sy die prokureur daarop gewys het dat Lecia onmoontlik op Blouberg kan gaan woon as Wouter nog ongetroud is, het die prokureur met Wouter in verbinding getree en kon hy tant Emma gerusstel met die nuus dat daar ’n bejaarde huishoudster in Wouter se diens is.
Hierna snel die weke vir Lecia gans te gou verby. Haar naderende vertrek begin al swaarder op haar gemoed rus. Sy kan maar nie begryp waarom sy nou juis op die plaas moet gaan woon nie. Haar lewe is so rustig en egalig hier saam met die liewe tant Emma, maar wat wag vir haar op Blouberg? Sal sy haar ooit by die plaaslewe kan aanpas? En hoe ’n soort man is Wouter? Sy hoop hy is nie so vermetel en agterbaks soos daardie ou skelm van ’n oom Isak nie, want dan gaan die vonke sommer baie gou op Blouberg spat.
Maar die tyd staan nie stil nie, en eindelik het die uur van vertrek vir Lecia aangebreek. Tant Emma is behoorlik tot trane bewoë toe sy die meisie vir oulaas groet. Maar na ’n reeks tranerige vermanings van die besorgde ou tante droog albei hul trane af en kan Lecia eindelik vertrek.
Op Aliwal-Noord oornag sy en val weer vroeg die volgende oggend in die pad. Sy het die afstand van Aliwal-Noord af mooi uitgewerk en gereken dat sy teen twee-uur op Blouberg behoort te wees.
Die pad is lank en vervelig. Die son is skroeiend warm, en Lecia voel moeg en ongeduldig. Die motor se horlosie wys dat dit al byna twee-uur is. Sy wonder wrewelrig hoeveel hekke sy vandag nog oop en toe moet maak. Dit lyk vir haar of daar geen einde is aan al die hekke nie, want sedert sy van die snelweg afgedraai het, moet sy telkens by ’n hek stilhou.
By die laaste vulstasie, op ’n verlate, dooierige dorpie, het die petroljoggie haar verseker dat Blouberg net agter die bult lê. Maar sy kan byna sweer dat sy al tien bulte oor is, en nog steeds sien sy geen teken van Blouberg nie.
Vervlaks, al weer ’n ellendige hek! dink sy wrewelrig toe sy om nog ’n draai gaan. Sy skop die voertuig se remme so gevaarlik vas dat ’n yslike stofwolk agter die geel sportmotor opslaan. Die hek is met ’n stuk bloudraad vasgewoel, en Lecia sukkel haar oor ’n mik om die draad los te kry. Sy kry warm en haar humeur word nou net so warm, maar na ’n groot gesukkel is die hek eindelik oop en kan sy deurry.
Nou sukkel sy weer om die draad vasgedraai te kry.
Verduiwels, dat ’n mens so moet sukkel, dink sy, nou behoorlik ontstoke. Ek los die ellendige ding sommer oop . . . Verbeel jou, ’n stuk draad van alle dinge! Maar ’n swak boer wat sy hek met ’n stuk draad vasdraai.
Sy klim in die motor, klap die deur ongeduldig toe en trek weg.
Sowaar, storm haar gedagtes voort, as ek nog een hek teëkom, kry ek ’n oorval. Dis warm en dit was malligheid om haar ore aan tant Emma uit te leen. Al die vermoeienis van die lang reis is sowaar nie die helfte van Blouberg werd nie.
Sy trap die brandstofpedaal diep weg en die geel vuurwa seil teen die lang bult uit. O, dankie tog, ek is byna bo, dink sy verlig. Ek wonder nou net wat agter hierdie bult lê. Ek hoop van harte daar is nie nog ’n bult nie, want ek voel al klaar of ek kan slange vang as ek net aan ’n ellendige bult en ’n hek dink!
’n Lang stofstreep lê agter haar in die pad, en eindelik is sy op die kruin van die bult. Maar die volgende oomblik staar sy vas teen ’n reuseberg wat ’n paar kilometer vorentoe die bloutes inskiet. Lecia se moed sak sommer dadelik tot laagwatermerk.
O, giftig, en daardie berg? dink sy moedeloos terwyl die voertuig met die reguit pad agter die bult afdaal. As ek daardie berg ook nog moet oorsteek, kry ek sowaar die piep. Genade, dis net berge, bulte en hekke.
Sy verloor byna haar humeur van skone misnoeë toe sy weer eens op ’n hek afkom. Sy weet nie of sy moet skreeu of huil of sommer albei moet doen nie. Sy voel op die oomblik heeltemal in staat tot albei.
Nee, kyk, dis nou eenmaal te erg. Ek hoop tant Emma kry so ’n kramp dat sy nie kan sit, staan of lê nie, vaar sy ontstoke in haar gedagtes uit terwyl sy uitklim en na die hek toe stap. Ek moes haar na haar peetjie gestuur het met Blouberg en al. En daardie agterbakse oom Isak . . .
Haar blik val meteens op ’n staalplaat wat aan die hek vasgeheg is en waarop daar in groot, swart letters geskryf staan: Blouberg.
O, dankie tog, dink sy verlig, eindelik het ek my bestemming bereik. Maar laat ek sien wat staan nog alles op die plaat geskryf . . . Blouberg –
