vandag eiehandig van die gras gemaak . . . Ja, en nog ’n geluk vir hom is dat sy ou hek maklik oopmaak.
Die hek neem gelukkig nie veel tyd in beslag nie, en na ’n rukkie is sy weer onderweg na haar bestemming. Sy dink nog aan wyle oom Isak se skelm gekonkel wat haar pa destyds van sy erfdeel beroof het, toe val haar blik meteens op ’n groot wit gewelhuis wat aan die voet van die berg pryk, en die nare oom Isak is voorlopig vergete.
Sy nader die rivier wat sy as kind laas gesien het en ry oor die lae bruggie. Die pad kronkel tussen bosse en bome deur, maar eindelik nader sy die woonhuis. Met ’n behendige draai hou sy onder ’n groot seringboom stil en kyk belangstellend na die wêreld om haar.
Dis eienaardig stil, flits dit deur haar gedagtes. Is hier dan geen mense nie?
Die volgende oomblik kom twee bulhonde met ’n vaart om die huis se hoek en storm reg op haar motor af. Die honde grom onaards, en Lecia vererg haar op die plek vir die twee lelike diere met hul gevaarlike uitstaantande wat haar nou doelbewus in die motor vasgekeer hou.
“Voertsek, julle liederlike goed!” snou sy die grommende diere toe. “Het julle nog nooit ’n mens of ’n motor gesien nie, mensvretergediertes?”
Sy hoor meteens hoe iemand vir die honde fluit, en na ’n rukkie sien sy ’n man tydsaam om die hoek van die huis aangestap kom asof hy die wêreld se tyd tot sy beskikking het. Hy het ’n paar yslike stewels aan wat lyk asof hulle gans te swaar vir hom is en op sy kop pryk ’n olierige vilthoed wat lankal op die ashoop moes gelê het. Sy vererg haar nog meer omdat die vent so tydsaam is, kompleet asof hy haar uittart, haar geduld op die proef stel . . . en laasgenoemde is sy lankal kwyt, by die voorlaaste hek al.
“Klim maar uit, juffrou, die honde sal jou nie byt nie,” hoor sy hom half geamuseer sê, en dit laat haar bloeddruk nog ’n paar grade styg. Tog kan sy nie help om die man se mooi, diep stem op te merk nie.
“En wie de drommel is jy?” vra sy met ’n frons. Haar blik dwaal weer na sy gevaarlike stewels, en sy gee hom nie kans om te antwoord nie. Hy kan in elk geval net ’n plaaswerker wees. “Hm, met sulke vreeslike stewels aan is dit geen wonder dat dit jou ’n ewigheid geneem het om tot hier te vorder nie,” sê sy bitsig. “Neem asseblief daardie afskuwelike ongediertes weg. Netnou besluit hulle dat my motor se buitebande goed genoeg is vir ’n maaltyd. En sê asseblief vir meneer Fouché dat juffrou Brank van Johannesburg hier is. Is meneer Fouché tuis?”
Die man begin meteens saggies lag en kyk die ontstoke meisie met sy ondeunde blou oë aan.
“O, hy is tuis, juffrou Brank,” antwoord hy glimlaggend. “Sy vreeslike stewels het hom darem gou genoeg by jou motor gebring om vir jou die deur oop te maak.”
“Wat!” roep sy verbaas uit. “Moenie vir my sê jý is Wouter Fouché nie. Ek glo dit nie. Haal jou hoed af sodat ek kan sien of jy die waarheid praat.”
’n Glimlag pluk aan die een hoek van Wouter se mond toe hy beleef sy olierige hoed afhaal. Lecia snak half na asem van verbasing.
“Sowaar,” kry sy dit verslae uit, “jy ís Wouter. Ek herken jou nou aan jou blou oë en donkerbruin krulhare. O gonna, en al die tyd verkeer ek onder die indruk dat jy een van Blouberg se plaaswerkers is. Maar dis jou eie skuld dat ’n mens jou vir ’n werknemer aansien. Waarom jy sulke nare velskoene en so ’n olierige hoed dra, gaan my verstand te bowe.”
“Lecia,” sê hy met ’n geamuseerde glimlag, “jy is sowaar nog dieselfde klein vuurvreter van negentien jaar gelede. Gits, jy het my daardie dag ’n vreeslike lewe gely. Ek hoop jy het dit ontgroei, meisiekind, anders gaan ek een van die dae grys wees. Klim uit, die honde sal jou nie byt nie. Hulle het nogal groot respek vir ’n mooi meisie.”
Wouter hou die motordeur vir haar oop terwyl sy styf en stram uitklim. Toe sy langs hom staan, bekyk hy haar belangstellend van kop tot tone en vervolg bedaard: “Maggies, maar jy het ’n oulike meisie geword. Dagsê, niggie.”
Hulle groet mekaar met die hand. Lecia se fyn handjie word behoorlik toegevou in sy groot hand met die lang vingers.
“Middag, Wouter,” glimlag sy goedig. “Jong, jy moenie met my spot nie, ek waarsku jou. Al jul ou hekke, bulte en berge het my senuwees uitgerafel en my geduld is op. Ek voel moeg, vuil en sommer uitgeteer van die honger. Ek hoop julle het darem vir ’n mens iets om te eet. Weet jy, ek het vanoggend op Aliwal-Noord laas geëet.” Sy kyk na haar polshorlosie. “Dis sowaar al byna halfdrie. Geen wonder ek vergaan van die honger nie.”
“Kom binne, tant Elsa sal vir jou iets te ete voorberei. Intussen kan ons ’n bietjie gesels,” stel Wouter bedaard voor. Hy merk haar vraende blik en verduidelik: “Mevrou Muller is al jare lank die huishoudster hier op Blouberg, maar ons noem haar sommer tant Elsa. Sy is al betreklik bejaard en nog van die ouderwetse soort wat Johannesburg as ’n hedendaagse Sodom en Gomorra beskou. Volgens haar broei al wat sleg en onheilig is in Johannesburg uit. Dis glo ’n nes van moordenaars, rowers en kwaaddoeners.”
Hulle stap die huis binne. Wouter neem haar na ’n netjiese sitkamer toe en albei neem op die rusbank plaas. Lecia kyk hom met ’n glimlag aan en sê met ondeunde pret in haar stem: “Jou vrome tant Elsa beskou my dus as ’n Sodomiet.”
“O, dis niks om jou oor te verontrus nie,” antwoord hy gerusstellend. “Tant Elsa ken die Branks van Blouberg al baie jare.”
“En daarmee bedoel jy . . . ?”
“Dat ’n mens enigiets van hulle kan verwag,” sê hy goedig, kompleet asof dit ’n alombekende feit is dat die Branks van Blouberg anders as ander mense is. “Terloops, ek het vir jou ’n musiekkamer laat inrig, die vertrek net langs jou slaapkamer. Maar laat ek eers vir tant Elsa gaan sê om vir jou iets te ete te maak.”
Hy kom sonder meer orent en verlaat die vertrek. Lecia kyk sy lang gestalte met die breë skouers krities agterna – asof sy hom opsom, meet en weeg. Sy ken mans, en sy het nog altyd daarin geslaag om hulle na haar pype te laat dans. Maar hierdie man, hierdie plaasjapie met die groot, uitgetrapte velskoene en olierige hoed, is vir haar ’n vreemde verskynsel. Sy afskuwelike hoed en stewels pas glad nie by sy gladgeskeerde gesig en skoon, netjiese kakiehemp en kakielangbroek nie.
So, dan is dít nou Wouter Fouché, gesels sy in haar gedagtes met haarself. Hy het nogal ’n groot man geword sedert ek hom laas gesien het . . . Hy is so lank dat hy net-net by die deur kan uitgaan, en hy het omtrent ’n paar breë skouers.
Haar blik dwaal stadig deur die ruim vertrek en neem elke meubelstuk, familieportret en ornament waar. Hy is nogal nie onaardig nie, met sy eweredige gelaatstrekke, sterk ken en karaktervolle mond, kuier haar gedagtes nog steeds by Wouter. Jammer dat hy ’n plaasjapie is en moontlik nog ongeletterd daarby. In elk geval, ek gaan nie toelaat dat die man se voorkoms my beïndruk nie. Hy lyk nou wel vriendelik en gemoedelik, maar daar is ’n trek om sy mond en in sy oë wat duidelik toon dat hy ’n duiwel kan wees as hy kwaad is . . . En hy lyk erg agterlik met daardie onooglike stewels en olierige hoed. Arme man, weet natuurlik nie van beter nie.
Haar blik dwaal na die rooibruin mat op die vloer. Wel, hulle lewe darem nie agterlik nie en . . . hm, nogal elektrisiteit ook. Hierdie vertrek se meubels is nou wel nie luuks nie, maar dit is skaflik. Net daardie ou klomp familieportrette val nie in haar smaak nie.
Haar blik val op Wouter se hoed wat langs die rusbank op die vloer lê. ’n Oomblik lank oorweeg sy dit om die hoed deur die venster te gooi. As die honde nie te kieskeurig is nie, kan hulle ’n maaltyd daarvan maak en hoef sy nie langer teen so ’n olierige hooftooisel vas te kyk nie.
Sy
