style="font-size:15px;"> Sy kyk op. “Nee.”
“Nooit nie?”
“Nee, meneer.” Sy knip haar handsak toe en sit dit op ’n sytafeltjie neer. “Niks is ooit so sleg nie, weet meneer?”
“Nee,” sê hy tam. “Ek weet nie.”
“Dis so,” sê sy ernstig. “My ma het altyd so gesê. Wag net tot môre, het sy gesê. Jy weet nooit wat die volgende dag sal inhou nie.”
“Maar ek weet, Marcia, ek wéét.”
Sy lyk of sy iets wil sê, druk haar lippe opmekaar, maak hulle weer oop en skud dan haar kop. “Meneer kan nie so sê nie. Ek meen, gestel meneer was ’n brandweerman?”
“’n Brandweerman?” herhaal hy.
“Ja.” Haar stem is sterker. “Ek meen, waar was meneer dan? Al daardie lere wat geklim moet word en pype wat aangesleep en gekonnekteer moet word en . . .”
Hy begin hulpeloos lag. Sy lyk so ernstig en hy weet nie wat sy bedoel nie. “Wat probeer jy sê? Ek wou nog nooit ’n brandweerman wees nie!”
“Ek sê maar net. Meneer het baie om voor dankbaar te wees. Ek meen, wat is die verskil? Hier sit meneer voor ’n lessenaar en daar is alles. Rekenaar, faks, telefoon, alles wat meneer nodig het. Niks het verander nie, het dit?”
“Natuurlik het dit. Alles het verander. Alles.”
Sy druk haar lippe opmekaar en skud haar kop wys. “Nee, nie as meneer regtig daaroor dink nie. Meneer kan nog werk, of hoe?”
“En as ek ’n brandweerman was, kon ek nie.” Hy lag weer.
“Nee, natuurlik nie.”
“As ek ’n rugbyspeler was, ook nie.”
Sy glimlag skaam, bly dat hy so geamuseerd lyk. “Ook nie as meneer ’n tuinier was of ’n werktuigkundige of ’n krieketspeler of ’n kelner in ’n koffiekroeg of . . .”
Hy hou sy hand in die lug. “Dankie, Marcia. Dis voldoende. Ek moet my seëninge tel.”
Haar gesiggie is weer ernstig. “Presies, meneer.”
“Maar dis moeilik,” sug hy.
“Ek weet, maar nou het meneer iets om na uit te sien.”
Hy lig sy wenkbroue. “En dit is?”
“Sondag.”
Sy lippe word weer dun. “Ek sien. Ek moet daarna uitsien om heen en weer geskommel te word en dan vir die res van die dag bejammerend aangekyk te word.”
Sy sug, duidelik nou leeg van verdere optimistiese en opbeurende gedagtes. “Dis darem meneer se familie.”
“Ja, dit is.”
Sy kyk na die verlepte toebroodjie en sien skielik weer lig. “As ek nou vir meneer lekker warm tee gaan maak, sal meneer dan ietsie eet?”
Hy lig sy hande en laat hulle weer sak. “Ja, Marcia, maak vir ons tee. As jy dink dit sal help, sal ek eet.”
“Dit help altyd, meneer,” sê sy ernstig.
Hoofstuk 2
Karel stap galant om die motor om die deur vir Corinne oop te maak. Sy glimlag vir hom en hy rus sy hand vir ’n oomblik teen haar arm voor hy die motor toesluit en hulle begin aanstap na die voordeur van sy ouerhuis.
“Senuagtig?” vra hy speels.
Sy gee ’n laggie. “Nee, hoor. Dis nie die eerste keer dat ek ’n vriend se ouers ontmoet nie.”
Hy voel afgehaal. Corinne is altyd net effens te eerlik en uitgesproke na sy sin, maar dan moet hy erken, haar koel afsydigheid is juis wat hom van die begin af aangetrek het. Sy het ’n manier om ’n man te laat voel sy het hom regtig nie nodig nie en dit maak op die plek die sterkste gevoelens wakker. Toe Karel haar die tweede keer gesien het, het hy reeds besluit niks in die lewe is belangriker as om Corinne te verower nie. Hy erken vryelik dat dit sy voorvaderlike bloed is wat nou so bruis; as hy nog in ’n grot gewoon het, het hy haar oor die kop geslaan met ’n knuppel en haar saamgesleep. Ongelukkig is sy nie die soort wat haar oor die kop sal laat slaan nie; hy weet hy sal versigtig moet trap. Daarom wys hy nie nou hoe hy voel nie, vat haar net besitlik aan die arm en stap om die huis na waar hy stemme op die stoep hoor.
Dis ’n lekker sonskyndag alhoewel effens koel. ’n Los windjie speel met die blare en veroorsaak dat almal tog truie dra.
“Karel!” sê sy ma en kom vorentoe om hom te soen.
“Corinne, dis my ma,” stel hy voor.
“Welkom hier by ons,” sê mevrou Knobel gul.
Corinne glimlag vir die gryskopvrou wat haar so hartlik groet en staan nader om die hand te skud van die meer bejaarde meneer Knobel.
“Verskoon tog dat ek so bly sit,” sê hy vir haar. “Tussen die rumatiek en my swak oë is ek nie meer wat ek was nie.”
Sy wens hom geluk met sy verjaardag en sit ’n pakkie op sy skoot neer. “Ek weet nie wat u lees nie en Karel was ook nie eintlik behulpsaam nie, maar ek dink tog u sal die boek geniet.” Die oomblik toe die woorde gesê is, kan sy haarself skop. Die man het nou net gesê hy sien nie meer goed nie en hier gee sy vir hom ’n boek. Sy neem haar voor om Karel aan te spreek dat hy haar nie gewaarsku het nie.
“Baie dankie,” sê meneer Knobel galant. “Al kom ek reg met my sterkste bril, het ek en my vrou ’n nuwe plesier ontdek: sy lees vir my hardop voor.”
“Ek is bly,” sê sy. “Want ek het nie besef . . .”
“Kom, hartjie,” sê mevrou Knobel. “Laat ek jou voorstel aan die ander mense.”
Sy kyk op. ’n Jongerige man met ’n kleuter op sy heup staan by die braaivleisplek waarheen Karel hom ook gewend het. In ’n tuinstoel sit ’n hoogs swanger jong vrou langs ’n ouerige egpaar, maar haar oë word gevange gehou deur ’n man in ’n rolstoel. Waar al die ander mense reeds vriendelik in haar rigting glimlag en wag om voorgestel te word, sit hy strak voor hom en uitstaar, sy oë verberg agter ’n donkerbril, sy hande bewegingloos op sy skoot.
“Dis oom Anton,” sê mevrou Knobel langs haar en sy beweeg met die stoele langs, glimlag en skud hand met almal tot hulle voor die rolstoel staan. “En dis ons oudste seun, Siegfried,” sê mevrou Knobel en Corinne verbeel haar die vrou se stem het verander, behoedsaam geword.
“Aangename kennis,” sê Corinne hoflik en is bly om te sien die man steek darem sy hand uit en het ’n verbasend sterk greep. “Maar ek dink ons het al ontmoet.”
Hy lig sy kop, maar agter die donkerbril kan sy niks sien nie. “Het ons?” vra hy gelykmatig.
Voor sy verder kan praat, vat mevrou Knobel haar haastig aan die arm en lei haar na die tafel waar koeldrank en wyn gereed staan. “Wil jy iets drink?”
Vir
