het sy toestand nog nie aanvaar nie.”
“Wat is die prognose?”
“Die wát?”
“Wat sê die dokters? Is daar ’n kans op herstel?”
Hy skud sy kop. “Daar het jy my. Jy sal beter as ek weet wat alles beteken wat hulle sê, en met Siegfried wat glad nie oor sy toestand praat nie, is ons eintlik almal in die duister. Daardie eerste dag het ek die plate gesien wat hulle geneem het, maar vir my beteken dit niks nie. Mediese taal en terme. Grieks vir ons gewone ouens.”
“En daardie kind se ontaktvolle opmerking het nie gehelp nie,” sê sy peinsend.
“Ek kon die klein japsnoet gerus klap,” stem hy saam. “En tog het die kind dit nie so erg bedoel nie. Hy weet nie hoe sensitief ons almal – en veral Siegfried self – oor die saak is nie.”
“Hy lyk na ’n trotse man, dan kwets dit dieper.”
“Nee,” sê hy dadelik lojaal. “Sieg is nie trots nie. Hy was maar altyd stillerig, maar ten spyte van alles wat hy kon doen en wat hy was, was hy glad nie grootkop daaroor nie. Dis maar sedert die ongeluk dat hy so sensitief geword het. Verstaanbaar.”
“Absoluut, ja. Wil nie blootgestel word aan ander mense se nuuskierige oë nie. Dis iets waarmee ek dikwels gekonfronteer word. Die pasiënt leer sy toestand aanvaar, maar hy bly ongelooflik sensitief oor wat ánder mense van hom gaan dink.” Sy draai haar hand in die lug voor haar. “En mense is glad nie so onsimpatiek nie. Hulle het baie deernis met ’n gestremde.”
Sy bly ’n oomblik stil en voeg nadenkend by: “Jou ma het die regte ding gedoen deur hom te dwing om te kom.”
“Miskien. En dit wás Pa se verjaardag.”
“En tussen familie, nie vreemdelinge nie.”
“Juis.” Hy staan op en rek hom uit. “Nou toe, as jy my gaan dwing om te loop . . .” Hy glimlag en trek haar uit haar stoel uit op. “Gaan jy darem nog Woensdagaand saam met my fliek?” Hy los nie haar hande nie.
“Ja dankie.”
Hy staan nader en soen haar, maar haar lippe bly ontegemoetkomend onder syne. “En nou?” vra hy en lig sy kop.
“Jy’s te haastig, Karel,” vermaan sy en staan weg. “Ek het aan die begin vir jou gesê ek hou van jou vriendskap.”
“Maar ons is al maande lank vriende,” pruil hy.
“Dan kan ons nóg maande lank so bly. Ek is nie nou lus vir iets meer nie.”
Hy sug en laat gly sy oë oor haar. Sy staan regop soos sy altyd doen, haar skouers waterpas, haar hande nou in die sakke van haar romp gedruk. Mooi, dink hy, die mooiste meisiekind. Sy is lank, byna so lank soos hy, en lenig gebou, maar nie plat nie. Pragtig, dink hy. Sagte rondings en reguit lyne, ’n gesig wat ’n model kon wees, netjiese reguit neus, ferm ken en kakebeen. Dis net daardie groot, grys oë wat soms te eerlik na ’n man kyk.
“Nou toe,” sê hy weer. “Lekker werk en sien jou Woensdagaand.”
Sy druk die deur agter hom toe en staan ingedagte voor haar en staar. Sy het nooit vir Karel verbind met die man wat sy daar in die oefenlokaal gesien het nie en tog is dit waar sy Karel ontmoet het. Sy het in die hospitaal se parkeerterrein haar sleutels laat val en hy, wat ook op pad uit was, het galant gebuk en dit vir haar opgetel.
Maar sy onthou vir Siegfried. Wie was dit wat in die hospitaal met hom gewerk het? Nellie? Ja, dit was Nellie, en Siegfried het haar lewe moeilik gemaak. Wou nie saamwerk nie.
“Ek wens jy wil hom vat,” het Nellie een middag in die kafeteria vir haar gesê. “Jy is beter daarmee om mense te boelie.”
“My program is te vol,” het sy gelag. “En ek het klaar ’n hand vol moeilikes. Jy moet oom Barry hoor as ons begin speel met die knope! ‘Ek het ’n beroerte gehad, kinta,’ grom hy vir my. ‘Ek’s nie nou in die kleuterskool nie!’”
“Hy praat ten minste,” het Nellie gemor. “Meneer Knobel sê nooit ’n dooie woord nie. Kyk net na my asof hy wens ek wil verdwyn. Dink ek is op die aarde gesit om hom pyn aan te doen.”
“Ek het ook al van hulle gehad.”
“Wel, laat my weet as jy plek het, dan kan jy hom kry. Ek het skoon die bewerasie voor ons oefensessie elke dag.”
“Ag, kom nou,” het Corinne haar geterg. “Ons lewe is vol meneer Knobels en jy weet wat jy doen.”
Sy maak die koppies bymekaar en dra die skinkbord kombuis toe. Daar gekom, sit sy dit neer en tik haar voorvinger teen die toonbank terwyl sy steeds onsiende voor haar staar. Hierdie meneer Knobel moet uit sy donker put gelig word, dink sy. Hy moet geskud word. Hy moet wakker word en besef dat daar baie ander mense in ’n veel slegter toestand is en dat hy baie het om voor dankbaar te wees.
“H’m,” sê sy hardop. Sy is nie die soort mens wat ooit tob oor ’n saak nie. As iets gedoen moet word, as sy sien iets is verkeerd en sy kan help, sal sy dit doen. Sy sal môre vir Aletta Nel bel en uitvind hoe sake staan.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
