’n liggie aangaan in die ou se oë. “Jabbejab,” sê hy.
“Presies. Kom, Rolfie!”
Pa is by Ma se kaal roosbome, besig om te stoei met ’n kameel. “Ho nou, ho nou . . . Eina! Dit was my groottoon, oukei!” Hy spring eenkant toe.
Die man loop na Pa toe. “Spieroenpiekel,” sê hy en vat die kameel se teuels.
Die kameel skud sy kop en rem terug, maar dit help niks, die man het hom stewig beet. Ek wonder hoe dit sal wees om op die kameel te ry, tussen sy twee boggels. Dit moet nog meer pret wees as op ’n fiets.
“Hierdie kant toe,” wys Pa vir die man. “Na my braaiplek toe.”
In ons huis is dit so deurmekaar soos nog nooit tevore nie. Oral is kinders in wit klere, wat soos voëls kwetter in hulle vreemde taal. En die baba se gepiep het nou in ’n gebrul verander.
“Mieliepap,” sê Ma. “Julle eet seker mieliepap? Kyk, so lyk die meel?”
Ek hoor water loop in die badkamer, en draf soontoe. Daar staan drie kinders en draai die krane oop en toe. “Wag, julle! Los die krane! Kom saam kombuis toe.” Ek wys in die gang af. “Kombuis toe.”
Ek kon net sowel deurskynend gewees het, die kinders steur hulle niks aan my nie.
“Gierakoe!” sê een van die seuns agter my.
Die kleintjies brom, maar volg hom die gang af. Ek draai die krane agter hulle toe.
In die kombuis gaan dit nog doller as netnou. Anneke en haar nuwe vriend staan en glimlag breed terwyl een van die kinders hulle met haar selfoon afneem.
Pa is nêrens te sien nie, maar ’n kind bring ’n lapsak vir die vrou.
“Poejab,” sê die vrou en maak die sak oop dat Ma kan sien.
“Hm,” sê Ma. “Interessant, ’n soort gemaalde graan. Ons kan hiervan ook kook.”
Pa kom ingehink by die deur. “Die kamele is vas by die braaiplek,” sê hy. “Hulle kan skop ook. Hard,” en hy vryf sy been.
“Anneke! Gerrie!” sê Ma skielik. “Dis amper agtuur. Julle gaan laat wees vir skool!”
“Ma, duh, ons kan nie vandag skool toe gaan nie!” sê Anneke. “Ons moet help met die mense.”
Ons moet!
“Nee a, so werk dit nie,” sê Ma. “Toe, vat die fietse, as julle vinnig ry sal julle nie te laat wees nie.”
“Maar Ma!” kerm ek en Anneke saam.
Dit sal nie die eerste keer hierdie kwartaal wees wat ek laat gaan wees nie – of die tweede, of selfs die derde keer nie. En juffrou Pieters verstaan nooit dat daar altyd ’n baie goeie rede voor is nie.
Ons kan net sowel met ’n kameel praat. “Hier’s julle kosblikke. Toe-toe, weg is julle!” sê Ma.
Ek sleep my voete kamer toe om my tas te gaan haal.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
