gemis het.
Sy word skielik bewus daarvan dat John na haar kyk.
“Wel, Anna?”
Sy wil met hom praat, vir hom sê sy dink die skildery is wonderlik, maar daar is ’n knop in haar keel en sy voel die trane wat haar oë vul.
“Wat is verkeerd?” vra hy verbaas. “Hou jy nie daarvan nie?”
Sy knik heftig, maar die trane kom al hoe vinniger, en haastig draai sy om, hardloop die kamer uit en vlug na haar slaapkamer.
Waarom huil sy? wonder sy ontsteld en verleë. Omdat sy hartseer is oor die verlore jare, omdat ’n vreemde kunstenaar ’n deernis en begrip teenoor haar stiefpa toon wat sy – wat beter moes geweet het – nooit gehad het nie?
Sy was later haar gesig, trek haar ryklere aan en glip met ’n sydeur uit na die stalle.
Oom Jacob is ook daar, besig om na die perde te kyk en met meneer Kleynhans, die bestuurder, te gesels. Hy het ’n sagte grys hemp en ’n grys broek aan, en sy merk weer op dat hy moeg lyk. Hy was altyd so sterk en vol energie; nou is dit meteens asof die jare hom ingehaal het. Maar die streng gesig, die harde blou oë, verraai niks van sy gevoelens nie.
Ansie groet, wissel ’n paar woorde met meneer Kleynhans en vra of Nelson vir haar ’n perd kan opsaal.
Jacob Lessing knik en roep na Nelson, wat in een van die stalle besig is.
“Bring vir Cognac,” beveel hy. “En maak gou.”
Daar is ’n nukkerige uitdrukking op Nelson se gesig, maar hy spring om die bevel te gehoorsaam.
“John het vir my die skildery gewys,” sê Ansie vir haar stiefpa.
’n Oomblik kyk hy na haar en sy blik is skerp en deurvorsend.
“En wat dink jy daarvan?” vra hy.
“Ek hou baie daarvan,” sê Ansie sag. Sy aarsel, dan sê sy: “Ek … ek was verniet bang; ek het John heeltemal onderskat.”
’n Vreemde glimlaggie flits oor die streng gelaat.
“Ek het jou gesê hy is ’n besonder begaafde kunstenaar. Ek wil hê hy moet jou portret ook skilder – ek hoop jy sal instem.”
Ansie staar hom ’n oomblik aan.
“Vir my?” vra sy verbaas. “Nee, dankie, oom Jacob. Ek het geen begeerte – of plan – om toe te laat dat hy my skilder nie.”
“Waarom nie?” vra hy nuuskierig en sy glimlag onwillig.
“Omdat ek hom nie vertrou nie. Hy kyk dieper as wat ander mense kyk. Hy sien dinge raak wat hy nie veronderstel is om raak te sien nie.”
“Jy het tog niks om weg te steek nie, Anna,” sê Jacob Lessing en sy stem is onverwags sag.
“Ons het almal ons swakhede, oom Jacob,” glimlag sy. “Die dinge wat ons graag verborge wil hou. Dis … verontrustend as ’n vreemde man dié dinge oopvlek vir almal om te sien.”
Nelson kom met Cognac uit een van die stalle gestap en Ansie se gesig verhelder. Die goudbruin flanke blink in die son, die jong merrie is ’n prentjie van lewenslus en gesondheid.
Oom Jacob hou die toom vas terwyl sy opklim.
“Geniet die rit. En wanneer jy terugkom, Anna, wil ek graag met jou gesels. Maak dit twaalfuur, ek sal in die studeerkamer wees.”
Ansie is lank voor twaalf terug by die huis. Dit is ’n lieflike herfsdag, maar warm en drukkend, asof daar iewers ’n storm aan die broei is. Dit was egter nie net die hitte van die dag wat haar teruggedryf het huis toe nie.
Twaalfuur, het oom Jacob gesê. Dit was ’n bevel, nie ’n versoek nie. Sy weet nie waaroor hy met haar wil gesels nie. Sy het niks van hom te vrees nie – inteendeel, hulle verhouding het die afgelope tyd baie verbeter. Tog is sy bewus van die ou spanning wat alle konfrontasies met oom Jacob nog al die jare by haar gewek het.
By die huis is alles – uiterlik altans – stil en rustig.
Mercia en Frank is by die swembad. Mercia – ter wille van ouma Visser in ’n wit eenstuk – sit in ’n lang stoel in die skadu van ’n groot sonsambreel, terwyl Frank langs haar op die teëls sit. Die son blink op die blou water en die twee onder die sambreel lyk lui en op hulle gemak. Maar Ansie weet dat dit maar net skyn is, dat hulle wag om te sien wat die naweek alles gaan oplewer.
Mercia waai toe sy verbystap.
“Jy lyk warm. Kom swem. Die water is heerlik.”
Ansie waai terug. “Ek kom later!” roep sy.
Op die wye systoep met sy luukse tuinmeubels en weelderige potplante, sit ouma Visser, tannie Thelma en John. Ouma Visser hekel, tannie Thelma blaai deur ’n tydskrif en John is besig om in sy sketsboek te teken. Hy kyk op toe sy nader kom, sy blik ondersoekend.
Ansie groet ligweg, opnuut skaam oor haar gedrag vroeër die oggend.
Ouma Visser kyk na haar kleindogter se warm gesig en verwaaide hare en skud besorg haar kop.
“Ek wens jy wil jou nie so verniel nie, Ansie. Om so op die hitte van die dag rond te ry, en dit nog sonder ’n hoed …”
Ansie vly haar in een van die gemakstoele neer.
“Ek het nie besef dis so warm nie, Ouma,” sê sy gedwee. “Is ek darem betyds vir tee?”
Bella verskyn in die deur. Daar is ’n oproep vir John.
“Wat dink jy van die skildery?” vra Thelma toe hy weg is.
“Ek hou baie daarvan,” sê Ansie sag.
“Manjifiek! So gedistingeerd! Maar natuurlik, as jy bereid is om daarvoor te betaal …”
Daar is ’n smalende klank in haar stem en Ansie voel haar wange word warm.
“Oom Jacob ís ’n gedistingeerde man; ons het dit maar net nie altyd besef nie,” sê sy. “ ’n Kunstenaar soos John Stevens is nie te koop nie. Hy kies sy onderwerp sorgvuldig en – of dit nou ’n ou boemelaar is, of ’n bekende persoon soos oom Jacob – hy skilder wat hy sien, nie wat jy wil hê hy moet skilder nie.”
Thelma Lessing haal haar skouers op.
“Jy verstaan my verkeerd, Ansie, ek het dit nie so bedoel nie. Wat ek eintlik wou sê, is: dit is nie soos óns Jacob ken nie.”
“Miskien het nie een van ons hom ooit werklik geken nie,” sê Ansie sag. Thelma lag skor.
“Ek ken Jacob Lessing langer as dertig jaar, my liewe kind. Jy kan my niks van hom vertel nie.”
John Stevens, gevolg deur Bella met die teewaentjie, verskyn op die stoep en Ansie staan op om die tee te skink. Ansie voel sy blik op haar en hoop maar hy het nie hulle gesprek gehoor nie.
“Jy is gou terug,” sê sy.
“Daar
