saam die trap opstap, sê sy vir Emma: “Ek hoor hier is ’n paar bekende mense op die skip. Engela de Leeuw, die operasangeres, onder andere. En mevrou Sylvia Lessing. Jy het seker al van haar gehoor? Op haar dag was sy ’n politikus, ’n skryfster en ’n bekende versamelaar van ou Kaapse silwer en meubels. Sy is nou al oud – seker by die tagtig – maar sy is vandag nog ’n bekende figuur in die Kaap. En Carl de Jongh, die jong modeontwerper van Johannesburg, wat al daardie pryse vir sy ontwerpe in Rome gekry het. Hy gaan van sy klere by die een of ander internasionale modeskou in Europa vertoon.”
“Dit klink interessant,” sê Emma. “My kajuitmaat is Sandra Louw, Mejuffrou Suid-Afrika.”
“Sowaar? Dis ’n reis om na uit te sien!” sê Agnes Greeff toe sy en haar suster wegdraai na hulle kajuit.
Emma gaan weer terug dek toe om die kom en gaan van mense te aanskou. Daar is nou heelwat meer mense en almal lag en gesels deurmekaar. Onder op die kaai is die drukte ook groter. Sy is net betyds om te sien hoe Hilda Bekker en ’n klompie vriende aan boord kom. Hulle is uitgelate; die ete was klaarblyklik ’n groot sukses.
Sy wonder of Hilda toe gereël het dat hulle met maaltye aan dieselfde tafel sit. Of sou sy miskien reeds haar impulsiewe voorstel berou het?
Die drukte onder op die kaai neem steeds toe. ’n Huurmotor hou weer stil en ’n jong man spring haastig uit. Hy is skraal gebou met lang bruin hare en sy donker pak is besonder netjies. Verbaas kyk Emma na die vier lywige tasse wat hy en die huurmotorbestuurder uit die motor tel. Dit lyk soos ’n filmster wat op reis gaan! Dan skiet dit haar binne: dis seker die modeontwerper wat met sy kosbare vrag klere aan boord kom.
Dis ’n lieflike middag, sonnig en stil. Bonkig en blou troon die berg bokant die stad en die hawe. Haar hart is vol heimwee. Sy verlang huis toe, na haar pa, na haar susters, na die groot ou huis met die koeltebome waar hulle so gelukkig saam was.
Wat gaan jy nou eintlik daar anderkant die water soek? het tannie Bettie gevra. En terwyl die oomblik van vertrek nou vinnig nader, probeer Emma die vraag vir haarself beantwoord.
Wat gaan sy eintlik soek? Avontuur? Liefde en romanse? ’n Droom wat met die jare verlore geraak het? Of is die reis eintlik net ’n soektog na haarself, haar eie hart, die werklike sin en betekenis van haar lewe?
Oor die luidsprekers word aangekondig dat besoekers nou die skip moet verlaat. Daar word oor en weer gegroet; dit praat en huil en lag deurmekaar, en dan beweeg die stroom die loopplank af.
Daar is ’n naar, hol gevoel op Emma se maag – seker maar van pure opwinding – en sy dink sy sal een van die pille drink wat Pieter haar gegee het. Sy is vasbeslote om nie seesiek te word nie.
In die deur van haar kajuit staan sy ’n oomblik verras stil. Tussen twee splinternuwe blou tasse kniel die meisie met die goudrooi hare. Haar gesig is tussen haar arms versteek en sy huil asof haar hart wil breek.
Emma raak saggies aan haar skouer.
“Wat makeer? Kan ek nie help nie?”
Sandra Louw kyk verskrik op. Haar gesig is rooi gehuil. In haar hand hou sy ’n telegram. Van die mooi, oënskynlik selfversekerde Mejuffrou Suid-Afrika wat ’n rukkie gelede aan boord gekom het, omring deur fotograwe en bewonderaars, is daar nou weinig teken. Sy is maar net ’n kind, jonk en onervare, wat verlang na haar eie huis en mense.
’n Bietjie verleë staan sy op en probeer haar trane afvee.
“Ek is Emma Conradie – ons deel die kajuit,” sê Emma saggies, gerusstellend. Sy kyk na die telegram in Sandra se hand en sê simpatiek: “Ek hoop nie jy het slegte nuus gekry nie.” Die jong meisie skud net haar kop en Emma glimlag effens. “Nou kom dan, was jou gesig. Dan gaan jy saam met my op na die dek toe. Die skip vertrek nou-nou, dan kan ons saam vir Tafelberg tot siens sê.”
Sandra Louw skud haar kop en die trane vloei opnuut.
“My kop is seer – ek voel nie lekker nie. Ek het vannag vieruur eers in die bed gekom. Ek … ek dink ek moet liewer ’n bietjie gaan lê.”
“Nou kom, dan help ek jou. Jy kan later jou klere en goed uitpak.”
Sandra maak een van die tasse oop en haal slaapklere en ’n mooi blou kamerjas daaruit. Die trane loop nog en kort-kort moet sy dit afvee.
Emma help haar, hang die mooi swart baadjiepak op en stoot die tasse uit die pad. Asof van ver hoor sy musiek en sy word bewus van die sagte geklop van die skip se enjins. Sy drink ’n pil en gee vir Sandra ook een.
“Jy kan onder slaap as jy wil,” sê Emma. Maar die meisie skud haar kop. Sy wil graag op die boonste bed slaap.
Toe Emma weer op die dek kom, sien sy die meisie wat saam met haar pa aan boord gekom het, alleen eenkant staan. Daar is iets pateties aan die eensame figuurtjie en impulsief gaan Emma na haar toe.
“Wag jy vir iemand?” vra sy met ’n glimlaggie.
Die meisie kyk haar ’n oomblik aan, die groot blou oë koel en onvriendelik.
“Ek wag vir my pa,” sê sy koud.
Emma kyk haar verbaas aan. Waarom sou die kind so onvriendelik wees? Is dit om haar angs en onsekerheid te verberg?
Emma probeer weer.
“Jy is gelukkig om nou saam met jou pa te kan rondry wanneer ander kinders moet skoolgaan en werk.”
Daar verroer geen spier in die strak gesiggie nie.
“Verskoon my,” sê sy. “My pa hou nie daarvan dat ek met vreemde mense gesels nie.”
Onthuts en vererg draai Emma om en stap weg. Sy is behoorlik op haar plek gesit! En dit deur ’n klein snip wat haar eie dogter kon gewees het.
Die reling van die skip staan nou toe van die mense. Die orkes speel en veelkleurige linte fladder in die ligte briesie wat begin waai. Sy besluit om op die bootdek te gaan staan. Van daar kan sy alles sien en daar is minder kans dat sy die onaangename klein skepseltjie en haar seker ewe onaangename pa kan raakloop.
Dis ’n bont spul op die kaai. ’n Reënboog van linte span van die skip na die mense op die kaai. Die sleepbote wat die skip uit die hawe moet help, is reeds op hulle plek.
Dis ’n tydrowende proses om die skip in posisie vir die uitvaart te maneuvreer en Emma kyk hoe behendig die klein sleepbote die groot, logge skip hanteer. Stadig word die stuk water tussen die skip en die kaai groter; een vir een breek die reënbooglinte, die laaste skakels tussen die skip en die land. Die trilling van die dek onder haar voetsole en die nou skielik sterk merkbare geluid van die skip se enjins verhoog Emma se opwinding.
Toe die groot skip eindelik die sleepbote afskud en met ’n laaste groet die oop see invaar, lê die stad agter hulle reeds in skaduwee. Die wind waai nou heelwat sterker en Emma haal ’n serp uit haar jassak en bind dit om haar kop. Sy voel hoe die dek stadig styg en daal en hoe die groot Kaapse golwe die skip effens laat rol. Sy besluit om te gaan kyk hoe dit met haar kajuitmaat gaan.
Die skip se gerol word erger en sy voel ’n bietjie lighoofdig. Versigtig klim sy die nou, steil trap van die bootdek af. Sy is ’n paar treë van onder toe sy die twee – pa en dogter – onderaan die trap sien staan. Die helder blik van die man se blougrys oë tref haar weer, en moontlik van pure verbouereerdheid haak haar voet vas. Sy gryp na
