vra my naam.
“A, dan is jy die redakteur van die skoolkoerant. Interessant.” Dan beduie sy na die stapels handboeke voor in die klas. “Kry vir jou ’n paar handlangers en deel julle taalkundehandboeke uit, asseblief.”
Ek knik. “Goed, Juffrou.” Hoekom is sy so geïnteresseerd in die skoolkoerant?
Ons het net begin boeke uitdeel, of daar is ’n klop aan die deur. Die ou wat in die deur staan is tall, dark en bitterlik handsome. Boonop het hy ’n gorgeous Hollywood-glimlag. Hy stap in en – sowaar as vet – gaan skud hand met juffrou Notnagel.
“Môre, Juffrou,” sê hy met ’n effense Engelse aksent. “Ek is Jason Cameron. Jammer ek is laat; ek is nuut en kon nie dadelik die klas kry nie.”
Sy kyk na hom asof hy aangekondig het dat hy die Nobelprys vir letterkunde gewen het. “Alles reg. Kry vir jou ’n sitplek.”
Ons sit skaars, of juffrou Notnagel begin met die eerste hoofstuk in die handboek. Gelukkig lui die klok voor sy vir ons huiswerk kan gee.
“Jason en Clarissa, sal julle asseblief vir ’n oomblik agterbly?” vra sy.
Dan hét sy my netnou gehoor.
Penny kyk bekommerd oor haar skouer toe sy sonder my deur toe stap. Ek glimlag een van my cool glimlagte en waai vir haar.
“Clarissa, die skoolkoerant is deel van my naskoolse verpligtinge, so ek sal toesig hou daaroor,” sê juffrou Notnagel dan.
Ek staar na die vrou asof sy Russies praat.
Ek run die Palm Review al vir meer as ’n jaar sonder dat ’n onderwyser oor my skouer loer. Ek plak ’n mooi glimlag op. “Juffrou hoef nie bekommerd te wees nie, ek kom heeltemal goed reg as redakteur. Ons het verlede jaar baie goed gedoen in Media24 se kompetisie vir skoolkoerante.”
“Dis juis oor Media24 se kompetisie wat ek ’n voorstel het. Ek is al lank by skoolkoerante betrokke en kyk graag elke jaar hoe die kompetisie verloop.” Sy draai na Jason. “As ek reg onthou, was jy verlede jaar die redakteur van die skoolkoerant wat die kompetisie gewen het, nie waar nie?”
Jason knik. “Ja, Juffrou.”
My nekhare spring regop.
Juffrou Notnagel kyk na my, haar groen kat-oë uitdrukkingloos. “Clarissa, ek wil hê Jason moet hierdie jaar as assistentredakteur saam met jou werk. Onder julle leiding het die Palm Review ’n uitstekende kans om die kompetisie te wen.”
My kakebeen val oop. Kry sy my nou terug vir die grappie van netnou? Maybe moet ek sommer bedank. Of nie. Die koerant is my baba en ’n goeie ma gooi nie sommer haar kind weg nie. Buitendien, Jason is Engels en ons kort eintlik ’n sterk Engelse skrywer.
“Dis oukei, maar net as ek …” begin ek, maar die ongeskikte vrou val my in die rede.
“Gaaf, dan is dit afgespreek. Clarissa, reël so gou moontlik vir ons ’n vergadering vir die kernredaksie, asseblief.”
Ek loop uit die klas uit en steek vas toe ek ’n hand op my arm voel. Die hand is sonbruin en sterk. Langerige vingers. Ek kyk kil na die eienaar van die hand wat obviously buite die klas gewag het om my te ambush.
“Sorry, I didn’t know she would …” begin Jason en slaan dan oor na Afrikaans. “Ek wou net sê: ons gaan lekker saamwerk. Jy sal sien.” Ek kyk langs my neus af na sy hand tot hy dit laat sak.
“Régtig?” Ek skud my kop. “Jy het nog baie om te leer.”
Met dié draai ek om en stap met ’n stywe rug na waar Penny voor die lewensoriënteringsklas wag.
“Is jy oukei?” vra sy.
“Wel, laat ek dit so stel: ’n heks op ’n besem gee my gunstelingvak en ’n ou wat van iewers onder ’n klip uitgekruip het, is skielik assistentredakteur van MY skoolkoerant.”
“Oee, is Jason by die koerant? Moenie worry nie, ek sal hom besig hou. Jy sal nie eens wéét hy is daar nie.”
Ek gee vir haar ’n kwaai kyk. Dis asof dié Jason-vent almal getoor het. Penny het skielik ’n ding oor hom en selfs Duane dink die son gaan onder as hy gaan sit.
Teen die einde van die dag het ek die moeder van alle hoofpyne. By die huis maak ek vir my ’n toebroodjie, drink ’n Panado en gaan sit buite op my bankie en eet. Ek wens my pa was hier, dan kon ek hom vertel het van Jason wat my koerant wil oorvat.
My pa.
Dis asof daar ’n deur in my kop is. As jy dit net op ’n skrefie oopmaak, probeer die herinneringe uitkom. Selfs die heel agterste een– dié een oor my pa wat van die rots afgespring het, die see in.
Sommerso.
Koebaai, wêreld, hier gaan ek.
Ek maak die deur in my kop toe. Dis nou één gedagte waarvan my ma nie hoef te weet nie. Sy moet maar bly dink dit was ’n brander wat hom van die rots afgeslaan het.
Ek trek die hele middag boeke oor en vloek so baie oor die Sellotape bly afbreek, dat ek eintlik skaam kry. Toe ek klaar is, gaan haal ek ’n klein boksie Smarties uit die glasbak langs die ketel, los vir my ma ’n briefie op die kombuistafel en gaan kuier vir my oupa.
Oupa Christiaan bly in die ouetehuis naby ons. Huis Herfsblaar. ’n Naam wat goed pas, want die oumense lyk regtig soos verdroogde herfsblare wat enige oomblik kan wegwaai.
“Hallo, Simson,” groet ek die groot ou by die hek en teken die besoekersboek. Simson se rosyntjie-ogies verdwyn amper soos hy vir my glimlag.
“Hallo, Klara.”
Clarissa is te lank vir hom om te onthou, daarom speel ons maar my naam is Klara. Simson is net halfpad, soos Dorah sal sê.
My oupa is al amper drie jaar hier. Hy bly in Agter die Hek. Dis die plek waar die oumense gehou word wat die pad vat as hulle net ’n halwe kans kry.
Om daar te kom, moet ek deur een van die gange loop waar die mense bly wat nog nie heeltemal kêns is nie. Net ná die haarsalonnetjie en die snoepie draai ek af na Agter die Hek.
Moira is vandag aan diens by die hek. Sy kom sluit vir my oop en ons gesels bietjie oor haar sleg man wat al weer sy werk verloor het oor hy gesuip was.
“Oupa is in sy kamer,” beduie sy.
Ek loop soontoe. Die plek ruik na piepie. Omtrent almal hier dra doeke.
“Hallo, Oupa,” groet ek die seningrige man met die grys baard en snor. Hy lyk vir my al hoe meer soos ’n omie uit die Boereoorlog. ’n Maer ene wie se beskuit en koffie lankal opgeraak het.
Hy lyk bly om my te sien. “A, Magrieta, jy’s terug. Loop die snoek al?”
My oupa dink baie keer ek is sy vrou, ouma Magrieta, wat al lankal dood is. Ons praat ’n ruk oor die prys van snoek en die skaarsheid van goeie aas, voor ek vir hom sy Smarties gee.
“So
