en rustig sê ek: “Luister wat ek sê. Kalm.”
“Ek ís kalm.”
’n Argument gaan nie nou help nie. “Ek weet jy is, maar ek soek jou nog kalmer. Ek soek jou so koel soos ’n … komkommer.” Nie op my welsprekende beste nie. “Of ’n tamatie, of ’n blaarslaai, of iets,” sê ek, en dit werk.
Sy lag kort en senuagtig. “Ek dink dis die langste sin wat jy nog vir my gesê het.” Die benoudheid het afgeneem. Sy haal diep asem. “Ek is O.K. Wat gaan aan?”
“Die Astra is van Mogale se hek af al agter ons … Moet asseblief nie weer omkyk nie. Ek sal dit moet hanteer. Afskud is nie ’n opsie nie, want hierdie Opels kan byhou en ek ken nie die paaie goed genoeg nie …”
“Ry polisie toe.” Só maklik. Hoekom het ek nie daaraan gedink nie?
“Ons kan dit doen. Maar die naaste polisie is sestig kilometer ver. En wat sê ons vir die polisie? Watter klag lê ons? Die probleem is, die passasier hier agter het ’n vuurwapen by hom. ’n R4-geweer. Hy het moeite gedoen om dit vir ons te wys. Dit laat my wonder waarom – en ek hou nie van een van die moontlike antwoorde daarop nie. Die beste ding wat ek nou kan doen, is om die geweer van hom af weg te neem. En dan hoor ons wat hulle storie is. Maar om dit te kan doen, moet jy my met die twee goed help. Kan jy dit doen?”
Haar reaksie is nie wat ek verwag nie.
“Hoekom kan jy nóú praat, Lemmer?”
“Ekskuus?”
“Twee dae lank gee jy voor jy’s die … stil, stupid tipe wat niks kan sê nie, oor niks kan gesels nie, en skielik stroom dit uit jou uit …”
Stil en stupid. Maar ek kan dit vat. “Emma, ek …”
“Ek sit en tjank voor jou, gisteraand, en jy sit net daar. Soos ’n klipmuur …”
“Dis miskien nie nou ’n goeie tyd nie …”
“’n Bouer? Wat huise regmaak? Jy kan dit vir Wolhuter sê, maar nie vir mý nie.”
“Kan ons later daaroor praat?”
“Definitief.”
“Dankie.”
Sy reageer nie, staar net voor haar uit.
“Hier is ’n vulstasie hier voor. Ons het vanoggend verbygery. As ek reg onthou, is daar ’n kafee ook. Ek gaan by die petrolpompe stilhou en ons gaan dadelik uitklim en ons gaan in die kafee inloop. Nie te stadig nie, nie te vinnig nie, net flink, soos mense wat ’n bietjie haastig is. Reg so?”
“Ja.”
“Die belangrike ding is dat ons nie vir die Astra kyk nie. Nie eens vinnig nie.”
Sy sê niks.
“Emma?”
“Ek sal nie kyk nie.”
“En dan moet jy vir my in die kafee wag. Jy moet daar bly tot ek terug is. Dit is baie belangrik.”
“Hoekom daar?”
“Want dit is ’n baksteengebou wat skuiling bied teen ’n vuurwapen. Dit is publiek. Daar sal ander mense wees …”
Sy knik, gespanne.
Ek haal my selfoon uit my sak. “Ek het nie jou selnommer hierop nie. Tik dit gou in.”
Sy neem die instrument en druk die nommer in.
“Druk nou die bel-knoppie.”
Dit duur ’n paar oomblikke voor haar selfoon lui.
“Nou kan jy dit weer afsit, dankie.”
Ek vat my selfoon by haar en sit dit terug in my sak.
“Onthou die asemhaling. Onthou die komkommer,” sê ek en dan sien ek die vulstasie en ek sit die flikkerlig aan.
* * *
Sy kyk nie vir die Astra nie, al is die versoeking groot.
Ons loop saam met die kafee se trappies op en in by die deur. Drie klante, ’n kort, gesette vrou agter die toonbank. Die reuk van sout en asyn.
“Bly daar agter,” beduie ek na die hoek waar die koeldrankkaste is, die stophorlosie in my kop wat loop.
Dertig sekondes.
Ek soek die agterdeur. ’n Wit houtafskorting bied toegang na ’n klein kombuisie, waar ’n swart vrou by ’n tafel ’n tamatie in skywe sny. Sy kyk verbaas op. Ek sit my vinger op my lippe en loop verby haar, na die houtdeur wat hopelik na buite lei. Ek draai die handvatsel, dit swaai oop.
Buite is vier, vyf motors in verskillende stadia van verval of herstel. Twee mans staan by een se enjinkap. Hulle hoor my voeteval as ek verbyloop na die soom van mopaniebos daaragter.
“Die toilet is daaikant,” roep die een.
Ek steek ’n duim in die lug, maar kyk nie terug nie, hou net aan stap, doelgerig, nie oorhaastig nie. Drukkend warm in die skerp son. Een minuut.
Die Astra sal my nie kan sien nie – dit is al wat belangrik is – want die motorhawe en kafee se gebou is tussen ons.
Ek haal die bome, stap nog twintig meter reguit aan, kyk vir die eerste keer om. Die bosse is dig, ek is onsigbaar. Ek swaai negentig grade regs en begin hardloop. Pyn in my voet waar die glasstuk gisternag gesny het. Daar is nie baie tyd nie. R4 en sy vriend sou hopelik stilgehou het. Hulle sal moet nadink oor die situasie, ’n besluit neem. Die logiese een is om eers te wag. Vier, vyf, ses minute, om te sien of ons uitkom. Dit is wat ek het om mee te werk.
Ek hardloop ver genoeg sodat die vulstasiegebou nie meer die Astra sal verskuil nie. Draai weer regs, pad se kant toe. Draf nou, terug na die soom toe. Wil net eers sien waar hulle is.
Die Opel is deur die lang gras en bome sigbaar. Dit staan oorkant die pad, honderd-en-twintig meter terug van die vulstasie. Deure nog toe, damp by die uitlaatpyp, die enjin nog aan.
Twee minute.
Ek sal agter hulle die pad moet kruis. Draf weer dieper die bosse in, draai parallel met die pad, hardloop ’n slingerroete tussen boomstamme deur, die plantegroei dig. Tel die treë saam met die sekondes. Miershope, digte gras, bome.
Do you remember that one we found in the ant hill last month? Dick, vanoggend, oor die swart mamba. Dit sit ’n huppel in my draf.
Drie minute, sewentig meter.
Ek kry ’n voetpaadjie. Beesspore. Ek versnel. Negentig meter, honderd, honderd-en-tien, honderd-en-twintig. Warm en klam in my skoen. Die wond bloei weer. Ek swaai pad se kant toe. Slaan oor na draf, dan na stappas. Sweet loop teen my gesig af, teen my bors, teen my rug.
Die bos maak skielik oop. Ek steek vas. Die Astra is dertig meter na regs, sy agterkant na my toe. Enjin steeds aan. Hulle kyk vir die vulstasie.
